আকেৰ (দেৱতা)

আকেৰ
যমজ সিংহই (কালি আৰু কাইলৈ) পূব আৰু পশ্চিম দিগন্তক পহৰা দিয়ে বুলি বিশ্বাস কৰা হয়, য’ত সূৰ্য্যই পৃথিৱীৰ যমজ শৃংগযুক্ত পৰ্বতৰ শিখৰ স্পৰ্শ কৰে য’ত ই পাতালৰ পৰা ওলাই যায় আৰু পুনৰ প্ৰৱেশ কৰে।
প্ৰতীক	দিগন্ত

আকেৰ আছিল প্ৰাচীন মিচৰীয় দিগন্তৰ ব্যক্তিত্ব আৰু পৃথিৱী আৰু পাতালৰ দেৱতা, যাক পূব (বাখু) আৰু পশ্চিম (মানু) দিগন্তক পহৰা দিয়া বুলি বিশ্বাস কৰা হয়।

বৰ্ণনা

আকেৰক প্ৰথমে মুখখন বহুলকৈ মেলি থকা শুই থকা সিংহৰ শৰীৰ হিচাপে চিত্ৰিত কৰা হৈছিল। পিছলৈ দুটা শুই থকা সিংহৰ শৰীৰ ইটোৱে সিটোৰ লগত মিলি যোৱা আৰু এতিয়াও ইটোৱে সিটোৰ পৰা আঁতৰি চাই থকাৰ দৰে চিত্ৰিত কৰা হয়।

মধ্য ৰাজ্যৰ পৰা আকেৰ এযোৰ যমজ সিংহ হিচাপে দেখা দিয়ে, এটাৰ নাম “দুয়াজ’’ (অৰ্থাৎ "কাইলৈ") আৰু আনটোৰ নাম “চেফ’’ে (অৰ্থাৎ "কালি")। এইদৰে আকেৰক প্ৰায়ে "যিজনে আগলৈ আৰু পিছলৈ চাই আছে" বুলি উপাধি দিয়া হৈছিল। সিংহৰ যোৰ হিচাপে চিত্ৰিত কৰাৰ সময়ত "দিগন্ত" (দুটা একত্ৰিত পৰ্বত)ৰ বাবে হাইৰ'গ্লিফিক চিন আৰু সিংহৰ মাজত সূৰ্য্যৰ থালি ৰখা হৈছিল; সিংহবোৰ পিঠিয়াপিঠিকৈ বহি আছিল।

পিছৰ সময়ত আকেৰ মানুহৰ মূৰৰ সৈতে শুই থকা স্ফিংক্সৰ দুটা একত্ৰিত শৰীৰ হিচাপেও ক’ৰবাত দেখা দিব পাৰে।

পন্থা

১ম বংশৰ সময়ত আকেৰ প্ৰথমবাৰৰ বাবে ৰজা (ফেৰাউন) হ’ৰ অহা আৰু ড্জেৰৰ সৈতে আবিৰ্ভাৱ হয়। এবিডোছৰ ড্জেৰৰ সমাধিৰ পৰা এটা অসমাপ্ত সজ্জাগত পেলেটত আকেৰে তিনিটা কলিজা ভক্ষণ কৰা দেখা গৈছে। আকেৰৰ মূল পন্থ কেন্দ্ৰৰ অৱস্থান অৱশ্যে জনা নাযায়। তেওঁৰ পৌৰাণিক ভূমিকাক প্ৰথমবাৰৰ বাবে ৰজা টেটিৰ বিখ্যাত পিৰামিড লিপিত সম্পূৰ্ণৰূপে বৰ্ণনা কৰা হৈছে।

কিম্বদন্তি

আকেৰে পহৰা দিয়া দিগন্তৰ বাবে হাইৰ'গ্লিফিক, তেওঁলোকৰ মাজৰ প্ৰতীকী দিগন্ত (𓈌)ৰ মাজত সূৰ্য্য-ডিস্ক উদয় হোৱা। আকাশৰ বাবে হাইৰ'গ্লিফ (𓇯) ওপৰৰ ফালে বিস্তৃত।

আকেৰক প্ৰথমে "ইয়াৰ ঠাইলৈ যোৱা দুৱাৰ" পহৰা দিয়া পৃথিৱী দেৱতাসকলৰ ভিতৰত এজন বুলি বৰ্ণনা কৰা হৈছিল। তেওঁ মৃত ৰজাক হেমটেট, ইকেৰু আৰু জগৱ নামৰ তিনিটা আসুৰিক সাপৰ পৰা ৰক্ষা কৰিছিল। মৃত ৰজাক "ঘেৰি ধৰি" (অৰ্থাৎ সমাধিস্থ কৰি) আকেৰে মৃতকক সাপ দানৱৰ বিষাক্ত উশাহৰ পৰা আঁতৰাই বন্ধ কৰি পেলালে। আকেৰৰ কামত যোগদান কৰি প্ৰচাৰ কৰা আন এজন পৃথিৱী দেৱতা আছিল “গেব’’। এইদৰে আকেৰ গেবৰ সৈতে জড়িত হৈ পৰিছিল। আন আন মন্ত্ৰ আৰু প্ৰাৰ্থনাত আকেৰ ছেথৰ সৈতে জড়িত আৰু আনকি চেথ জন্তুৰ সৈতেও নিৰ্ণয় কৰা হয়। এইটো আকৰ্ষণীয়, কাৰণ চেথক পৃথিৱী দেৱতা হিচাপে নহয়, বায়ু দেৱতা হিচাপে বৰ্ণনা কৰা হৈছে।

মধ্য ৰাজ্য যুগৰ বিখ্যাত কফিন টেক্সটছত আকেৰে খেৰ্টি দেৱতাৰ ঠাইত এতিয়া "ৰাৰ নিশাচৰ বাৰ্কত উপদেৱতা" হৈ পৰে। পাতালৰ গুহাবোৰৰ মাজেৰে নিশাৰ ভ্ৰমণৰ সময়ত আকেৰে সূৰ্য্য দেৱতাক ৰক্ষা কৰে। বিখ্যাত মৃতকৰ কিতাপখনত আকেৰে খেপৰিৰ মৃতদেহটো পাতালৰ গুহাবোৰৰ মাজেৰে নিৰাপদে কঢ়িয়াই নিয়াৰ পিছত খেপৰি দেৱতা খেপৰি, স্কাৰব ভেকুলীৰ আকৃতিৰ ডেকা, উদীয়মান সূৰ্য্যকো "জন্ম" দিয়ে। আন আন পাতাল দৃশ্যত আকেৰে ৰাৰ নিশাচৰ বাৰ্ক কঢ়িয়াই লৈ ফুৰে। তেওঁৰ যাত্ৰাৰ সময়ত, য'ত আকাৰক মৃত অচিৰিছৰ মৃতদেহ তেওঁৰ গৰ্ভৰ তলত লুকুৱাবলৈ কোৱা হয়, আকাৰক গেব দেৱতাই ৰক্ষা কৰে।

কেইবাখনো শিলালিপি, দেৱাল চিত্ৰ আৰু ৰিলিফত আকেৰ উত্তৰ আৰু পশ্চিমৰ দিগন্তৰ সৈতে সংযুক্ত হৈ তেওঁৰ শৰীৰৰ সৈতে দুয়োটা দিগন্তৰ মাজত পৌৰাণিক সেতু গঠন কৰিছিল। চতুৰ্থ ৰামচেছ, জেডখনছুইউছাংক আৰু পেডিয়ামেনোপেটৰ সমাধিৰ পৰা পোৱা কিছুমান মৃতদেহৰ লিপিত বৰ্ণনা কৰা হৈছে যে কেনেকৈ সূৰ্য্য দেৱতা “ৰা’’য়ে পাতাল জগতখনৰ মাজেৰে যাত্ৰা কৰে "যেনেকৈ এপফিছক চেথে এপফিছক কাটি পেলোৱাৰ পিছত এপফিছে আকেৰৰ পেটৰ মাজেৰে যায়।" এই ক্ষেত্ৰত আকেৰক পাতালৰ নিজৰ কোনো ধৰণৰ প্ৰতিনিধিত্ব যেন লাগে।