কনৰুল
তুৰ্কী পৌৰাণিক কাহিনীত কনৰুল, বা কংৰুল আৰু কনক্ৰুল হৈছে ফিনিক্সৰ দৰেই চক্ৰীয়ভাৱে পুনৰুত্পাদন বা পুনৰ জন্ম লোৱা এটা দীৰ্ঘজীৱী চৰাই।
বিৱৰণ
[সম্পাদনা কৰক]কনৰুলক চৰাইৰ আকৃতিৰ পাখি থকা জীৱ হিচাপে চিত্ৰিত কৰা হৈছে, যি এটা হাতী কঢ়িয়াই নিব পৰাকৈ বিশাল। কুকুৰৰ মূৰ আৰু সিংহৰ নখ থকা ময়ুৰৰ দৰে কেতিয়াবা অৱশ্যে মানুহৰ মুখৰ সৈতেও দেখা যায়। সাপৰ প্ৰতি ইয়াৰ শত্ৰুতা আছে আৰু ইয়াৰ প্ৰাকৃতিক বাসস্থান প্ৰচুৰ পানী থকা ঠাই। ইয়াৰ পাখিবোৰ তামৰ ৰঙৰ বুলি কোৱা হয় আৰু যদিও প্ৰথমে ইয়াক কুকুৰ-চৰাই বুলি বৰ্ণনা কৰা হৈছিল, পিছলৈ ইয়াক কুকুৰৰ মূৰৰ যিকোনো এটাৰে দেখুওৱা হৈছিল।
তোঘৰুল
[সম্পাদনা কৰক]কনৰুলৰ "তোঘৰুল" (তু'ৰুল) নামৰ এটা যমজ সন্তানো আছে। এটা বিৱৰণীত এজন নায়কে কনৰুলৰ সন্তানক খাবলৈ গছৰ ওপৰেৰে বগাই যোৱা এটা সাপক হত্যা কৰি উদ্ধাৰ কৰে। পুৰস্কাৰ হিচাপে কনৰুলে তেওঁক তাইৰ তিনিটা পাখি দিয়ে যিবোৰ নায়কে জ্বলাই তাইক সহায়ৰ বাবে মাতে। পিছলৈ কনৰুলে তেওঁক দূৰৈৰ দেশলৈ লৈ যায়। আন এখন ছবিত কনৰুলে নায়কজনক পাতালৰ পৰা উলিয়াই আনে।
তুৰুল আৰু কনৰুলক অন্তৰংগ যমজ সন্তান হিচাপে বুগডাইক আৰু কুমাইক বা চেমৰুক আৰু কেৰ্কেছ আৰু কেতিয়াবা জুজুলো আৰু অকচকো বুলিও জনা যায়। পৃথিৱীৰ মাজত থিয় হৈ থকা "জীৱনৰ গছজোপা"ত সিহঁতে কুঁৱলী কৰে।
অন্যান্য পৌৰাণিক চৰাইৰ সৈতে চিনাক্তকৰণ
[সম্পাদনা কৰক]কনৰুলক প্ৰায়ে গ্ৰীক ফিনিক্স (কিংবদন্তি)ৰ ফিনিক্স বা পাৰ্চী চিমুৰ্গ (তুৰ্কী ভাষাত Semrük[1])ৰ সৈতে চিনাক্ত কৰা হয়। ভাৰতীয় গৰুড়ৰ লগতো ইয়াৰ বহুতো আকৰ্ষণীয় সাদৃশ্য আছে।
জুমৰুদ আংকা
[সম্পাদনা কৰক]আংকাৰ বানান আংখা বা আংহা আৰু চিমুৰ্গ বুলিও কোৱা হয়, ই এক উপকাৰী, পৌৰাণিক উৰণীয়া জীৱ আৰু মধ্যপ্ৰাচ্যৰ সংস্কৃতিৰ সাধাৰণ ব্যক্তিত্ব। এই চিত্ৰখন বৃহত্তৰ ইৰাণী শিল্প আৰু সাহিত্যৰ সকলো যুগত পোৱা যায় আৰু মধ্যযুগীয় আৰ্মেনিয়া,[2] বাইজেণ্টাইন সাম্ৰাজ্য,[3] আৰু পাৰ্চী সাংস্কৃতিক প্ৰভাৱৰ ক্ষেত্ৰখনৰ ভিতৰত থকা অন্যান্য অঞ্চলসমূহৰ আইকনগ্ৰাফীতো ই স্পষ্ট। পৌৰাণিক চৰাইটোক মধ্য এছিয়াৰ তুৰ্কী জনগোষ্ঠীৰ পৌৰাণিক কাহিনীতো পোৱা যায় আৰু ইয়াক চেমৰুগ, চেমুৰ্গ, চমৰাণ আৰু ছামৰুক বুলি কোৱা হয়।[1][3] কুৰ্দি ভাষাত চিমুৰ্গক সংক্ষিপ্ত কৰি "সীমিৰ" কৰা হৈছে।[4]
কনৰুলক জুমৰুদ নামেৰেও জনা যায় যাৰ অৰ্থ হৈছে "পান্না।" আজেৰী লোককথাত মালিক মম্মদ নামৰ এজন নায়ক আজাৰবাইজানৰ এজন ধনী ৰজাৰ পুত্ৰ আছিল যিজনৰ এখন বৃহৎ বাগিচা আছিল। বাগিচাখনৰ মাজত এটা যাদুকৰী আপেল গছ আছিল যিয়ে প্ৰতিদিনে আপেল উৎপাদন কৰিছিল। ডিভ নামৰ এজন কুৎসিত দৈত্যই (পাৰ্চী ডিউ ডিভ "দানৱ, দানৱ") প্ৰতি নিশা সকলো আপেল চুৰি কৰাৰ সিদ্ধান্ত লয়। তাৰ পিছত ৰজাই মালিক মম্মদ আৰু তেওঁৰ ডাঙৰ ভাইসকলক দৈত্যটোৰ সৈতে যুঁজিবলৈ পঠিয়াই দিয়ে য'ৰ পৰা মালিক মাম্মদে জুমৰুদৰ কেঁচুৱাবোৰক আজদাহা (পাৰ্চী অজগৰ)ৰ পৰা ৰক্ষা কৰে। মালিক মম্মদৰ ওপৰত সন্তুষ্ট হৈ জুমৰুদে তেওঁক সহায় কৰাৰ সিদ্ধান্ত লয়। যেতিয়া মালিক মম্মদে "ডাৰ্ক ৱৰ্ল্ড"ৰ পৰা "লাইট ৱৰ্ল্ড"লৈ যাব বিচাৰিছিল, তেতিয়া জুমৰুডে তেওঁক "মাংসৰ আধা চল্লিশটা মৃতদেহ আৰু পানীৰে ভৰা চল্লিশটা ৱাইনস্কিন" যোগান ধৰিবলৈ কয়। জুমৰুদে বাওঁ ডেউকাত পানী আৰু আনটো ডেউকাত মাংস ৰাখে আৰু মালিক মম্মদে "পোহৰৰ জগত"ত প্ৰৱেশ কৰিবলৈ সক্ষম হয়।