কৰ্ম (মানৱীয় কাৰ্যকলাপ)

দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধৰ সময়ত টেক্সাছত এজন বিমান শ্ৰমিক, ১৯৪২।

কৰ্ম, কাম, শ্ৰম ( কমনৱেলথ ইংৰাজীত শ্ৰম ), বা কোনো বৃত্তি বা চাকৰি হৈছে মানুহে নিজৰ, আন মানুহ বা সংস্থাৰ প্ৰয়োজন আৰু ইচ্ছাক সমৰ্থন কৰিবলৈ কৰা ইচ্ছাকৃত কাৰ্য্যকলাপ। অৰ্থনীতিৰ প্ৰেক্ষাপটত কামক মানৱীয় কাৰ্য্যকলাপ হিচাপে চাব পাৰি যিয়ে অৰ্থনীতিৰ ভিতৰত সামগ্ৰী আৰু সেৱাৰ দিশত অৰিহণা যোগায় ( উৎপাদনৰ অন্যান্য কাৰকৰ সৈতে)।

চিকাৰী-সংগ্ৰাহক গোটত হাতেৰে প্ৰাকৃতিক সম্পদ সংগ্ৰহ কৰাৰ পৰা আৰম্ভ কৰি কৃষি, উদ্যোগিক বা উত্তৰ-ঔদ্যোগিক সমাজৰ ভিতৰত শাৰীৰিক বা আনকি মানসিক প্ৰচেষ্টাৰ বিকল্প হিচাপে জটিল প্ৰযুক্তি চলোৱালৈকে সকলো মানৱ সমাজতে কামৰ অস্তিত্ব আছে। যিকোনো কামৰ আটাইতকৈ সহজ কামৰ বাহিৰে আন সকলো কামৰ বাবে নিৰ্দিষ্ট দক্ষতা, সঁজুলি, আৰু অন্যান্য সম্পদৰ প্ৰয়োজন হয়, যেনে সামগ্ৰী নিৰ্মাণৰ বাবে সামগ্ৰী। মানৱতাই কামৰ গোট সমন্বয়ৰ বাবে বিভিন্ন প্ৰতিষ্ঠান গঢ়ি তুলিছে, যেনে চৰকাৰী কাৰ্যসূচী, অলাভজনক সংস্থা, সমবায়, আৰু নিগম।

ইতিহাসৰ সংস্কৃতি আৰু ব্যক্তিসকলে কৰ্মৰ প্ৰতি বহুতো মনোভাৱ প্ৰকাশ কৰিছে। বস্তুনিষ্ঠ পাৰ্থক্যৰ উপৰিও এটা সংস্কৃতিয়ে আনুষ্ঠানিক পেছাৰ জৰিয়তে কৰ্ম ভূমিকাসমূহৰ সৈতে সামাজিক মৰ্যাদা সংগঠিত বা সংলগ্ন কৰিব পাৰে যিয়ে বিশেষ চাকৰিৰ পদবী বহন কৰিব পাৰে আৰু মানুহক কেৰিয়াৰ প্ৰদান কৰিব পাৰে। ইতিহাসৰ পাতত কৰ্ম সমাজ আৰু ৰাজনীতিৰ অন্যান্য দিশ যেনে ক্ষমতা, শ্ৰেণী, পৰম্পৰা, অধিকাৰ, বিশেষাধিকাৰৰ সৈতে ঘনিষ্ঠভাৱে জড়িত হৈ আহিছে। সেই অনুসৰি ব্যক্তিগত সংস্কৃতিৰ বিমূৰ্ত ধাৰণা আৰু বৈশিষ্ট্য দুয়োটা হিচাপে সমগ্ৰ সমাজ বিজ্ঞানত শ্ৰম বিভাজন এক বিশিষ্ট বিষয়। লেতেৰা, বিপজ্জনক আৰু হেয়জ্ঞান কৰা বৃত্তিৰ জৰিয়তে বা চৰম ক্ষেত্ৰত অতিৰিক্ত কামৰ ফলত মৃত্যুৰ ফলতো কামে ব্যক্তিগত মানৱ সুখ আৰু জীয়াই থকাৰ প্ৰতি ভাবুকি কঢ়িয়াই আনিব পাৰে।

কিছুমান মানুহে কামৰ সমালোচনাতো লিপ্ত হৈছে আৰু ইয়াক সম্পূৰ্ণৰূপে হ্ৰাস বা বিলুপ্ত কৰাৰ ইচ্ছা প্ৰকাশ কৰিছে, উদাহৰণস্বৰূপে পল লাফাৰ্গে তেওঁৰ গ্ৰন্থ দ্য ৰাইট টু বি লেজি , ডেভিদ গ্ৰেবাৰৰ বুলশ্বিট জবছ বা বব ব্লেকৰ দ্য এবলিচন অৱ ৱৰ্কত। আজীৱন কামৰ অৰ্থনৈতিক প্ৰয়োজনীয়তা দূৰ কৰাৰ বাবে বাস্তৱ জগতৰ কাৰ্যসূচীসমূহ প্ৰথমে অৱসৰৰ ধাৰণাটোৰ জৰিয়তে আত্মপ্ৰকাশ হৈছিল আৰু শেহতীয়াকৈ সাৰ্বজনীন মৌলিক আয়ৰ সৈতে পৰীক্ষা-নিৰীক্ষাৰ জৰিয়তে সকলো প্ৰাপ্তবয়স্কৰ বাবেও সম্প্ৰসাৰিত কৰা হৈছে।

বিৱৰণ

জোতা বনোৱা এজন কৰ্ডৱেনাৰ , ইটালীৰ কেপ্ৰি

কামে বহুতো ভিন্ন ৰূপ ল’ব পাৰে, যেনেকৈ এজন শ্ৰমিকৰ চাৰিওফালে থকা পৰিৱেশ, সঁজুলি, দক্ষতা, লক্ষ্য আৰু প্ৰতিষ্ঠানসমূহো বৈচিত্ৰময়। এই শব্দটোৱে কামবোৰ সম্পন্ন কৰাৰ সাধাৰণ কাৰ্য্যকলাপক বুজায়, সেয়া দৰমহা দিয়া হওক বা অবৈতনিক হওক, আনুষ্ঠানিক বা অনানুষ্ঠানিক হওক। কামে নিয়োগ, ঘৰুৱা কাম, স্বেচ্ছাসেৱী, আৰু সৃষ্টিশীল সাধনাকে ধৰি সকলো ধৰণৰ উৎপাদনশীল কাৰ্য্যকলাপ সামৰি লয়। ই এক বহল শব্দ যিয়ে কোনো বিশেষ লক্ষ্যত উপনীত হোৱাৰ দিশত নিৰ্দেশিত যিকোনো প্ৰচেষ্টা বা কাৰ্য্যকলাপক সামৰি লয়।

যিহেতু স্থায়ী প্ৰচেষ্টা বহু মানৱীয় কাৰ্যকলাপৰ এক প্ৰয়োজনীয় অংশ, সেয়েহে কাম হিচাপে কি যোগ্যতা অৰ্জন কৰে সেয়া প্ৰায়ে প্ৰসংগৰ বিষয়। বিশেষায়িতকৰণ হৈছে এটা সাধাৰণ বৈশিষ্ট্য যিয়ে কামক অন্যান্য কাৰ্য্যকলাপৰ পৰা পৃথক কৰে। উদাহৰণস্বৰূপে, খেল হ’ল এজন পেছাদাৰী খেলুৱৈৰ কাম যিয়ে ইয়াৰ পৰাই জীৱিকা উপাৰ্জন কৰে, কিন্তু নিজৰ সমাজত মজাৰ বাবে খেলা কোনোবা এজনৰ বাবে ই এক চখ। আগতীয়া পৰিকল্পনা বা প্ৰত্যাশাৰ এটা উপাদানও সাধাৰণ, যেনে যেতিয়া এজন পেৰামেডিকেলে জৰুৰীকালীন অৱস্থাত দৰ্শক হিচাপে কৰ্তব্যৰ বাহিৰত প্ৰাথমিক চিকিৎসা সম্পন্ন কৰাৰ পৰিৱৰ্তে কৰ্তব্যৰত অৱস্থাত আৰু সম্পূৰ্ণ সুসজ্জিত হৈ চিকিৎসা সেৱা আগবঢ়ায় । আত্ম-যত্ন আৰু ব্যক্তিগত গ্ৰুমিংৰ দৰে মৌলিক অভ্যাসকো সাধাৰণতে কাম বুলি গণ্য কৰা নহয়।

পিছৰ উপহাৰ, ব্যৱসায় বা ধন পৰিশোধে কোনো কাৰ্য্যকলাপক উৎপাদনশীল বুলি পুৰ্ববৰ্তীভাৱে দৃঢ়তাৰে ক'ব পাৰে যদিও ইয়াৰ দ্বাৰা স্বেচ্ছাসেৱী কাম বা পৰিয়ালৰ ভিতৰৰ কাৰ্য্যকলাপ, যেনে অভিভাৱকত্ব বা গৃহ পৰিচালনাৰ দৰে কাম বাদ দিব পাৰি। কিছুমান ক্ষেত্ৰত কাম আৰু অন্যান্য কাৰ্য্যকলাপৰ মাজৰ পাৰ্থক্যটো কেৱল এটা সম্প্ৰদায়ৰ ভিতৰত সাধাৰণ জ্ঞানৰ বিষয়। কিন্তু এটা বিকল্প মতামত হ'ল যে যিকোনো কাৰ্য্যকলাপক কাম বুলি লেবেল লগোৱাটো কিছু পৰিমাণে বিষয়ভিত্তিক, যিদৰে মাৰ্ক ট্ৱেইনে দ্য এডভেঞ্চাৰছ অৱ টম ছয়িয়াৰৰ "বগা বেৰ" দৃশ্যত প্ৰকাশ কৰিছিল।

ইতিহাস

সময়ৰ লগে লগে মানুহৰ কৰ্ম অভ্যাস আৰু মনোভাৱৰ ভিন্নতা আহিছে। মানুহ যিহেতু দিনৰ ভাগত থাকে, সেয়েহে ইহঁতে প্ৰধানকৈ দিনত কাম কৰে, কিন্তু কিছুমান বৃত্তিত ৰাতিৰ শ্বিফ্টৰ কামৰ প্ৰয়োজন হয়। চিকাৰী-সংগ্ৰাহক সমাজে উদ্ভিদৰ ঋতুভিত্তিক উপলব্ধতা আৰু চিকাৰ প্ৰাণীৰ সময়ে সময়ে প্ৰব্ৰজন অনুসৰি নিজৰ "কাম"ৰ তীব্ৰতা ভিন্ন কৰে। কৃষিৰ বিকাশৰ ফলত অধিক স্থায়ী কৰ্ম পদ্ধতিৰ সৃষ্টি হৈছিল, কিন্তু ঋতুৰ লগে লগে কামৰ পৰিৱৰ্তন ঘটিছিল, চপোৱাৰ সময়ত (উদাহৰণস্বৰূপে) তীব্ৰ স্থায়ী প্ৰচেষ্টা শীতকালৰ দৰে কম মনোনিৱেশ কৰা সময়ৰ সৈতে পৰ্যায়ক্ৰমে হৈছিল। আধুনিক যুগৰ আৰম্ভণিতে প্ৰটেষ্টেণ্ট আৰু আদি পুঁজিবাদে কঠোৰ পৰিশ্ৰমৰ নৈতিক আৰু ব্যক্তিগত সুবিধাৰ ওপৰত গুৰুত্ব আৰোপ কৰিছিল।

দাসত্বৰ সময়ে সময়ে পুনৰ উদ্ভাৱনে শ্ৰমিক শ্ৰেণীত অধিক সামঞ্জস্যপূৰ্ণ কৰ্ম কাৰ্যকলাপক উৎসাহিত কৰিছিল আৰু পুঁজিবাদী ঔদ্যোগীকৰণে শ্ৰমিকসকলৰ ওপৰত যন্ত্ৰৰ গতিৰ লগত খাপ খুৱাবলৈ দাবী তীব্ৰতৰ কৰি তুলিছিল। ইয়াৰ পিছত কামৰ ঘণ্টা আৰু শ্ৰমিকৰ বয়সৰ ওপৰত নিষেধাজ্ঞা আৰোপ কৰা হয়, শ্ৰমিকৰ ছুটীৰ চাহিদা বৃদ্ধি পালে, কিন্তু আধুনিক কাৰ্যালয়ৰ কামে স্থায়ী, কেন্দ্ৰীভূত কামৰ আশাৰ লেখ-জোখ ৰাখিছে, আনকি ধনী সমাজতো।

প্ৰযুক্তিগত আৰু সমাজৰ পৰিৱৰ্তনৰ প্ৰতি সঁহাৰি জনাই কামৰ ৰূপবোৰে সময়ৰ লগে লগে পৰিৱৰ্তন লাভ কৰে। ২০২৪ চনৰ এক অধ্যয়ন অনুসৰি আমেৰিকাত বৰ্তমানৰ নিয়োগৰ অধিকাংশই ১৯৪০ চনৰ পৰা আৰম্ভ হোৱা বৃত্তি।

শ্ৰেণীবিভাজন

বিভিন্ন ধৰণৰ কামৰ শ্ৰেণীবিভাজন আৰু তুলনাৰ কেইবাটাও উপায় আছে। অৰ্থনীতিত এটা জনপ্ৰিয় পদ্ধতি হ’ল তিনিটা খণ্ডৰ আৰ্হি বা ইয়াৰ ভিন্নতা। এই দৃষ্টিত এটা অৰ্থনীতিক তিনিটা বহল ভাগত বিভক্ত কৰিব পাৰি:

1. প্ৰাথমিক খণ্ড: যিয়ে পৰিৱেশৰ পৰা খাদ্য, কেঁচামাল, আৰু অন্যান্য সম্পদ আহৰণ কৰে।
2. মাধ্যমিক খণ্ড: যিয়ে ভৌতিক সামগ্ৰী প্ৰস্তুত কৰে, সামগ্ৰী পৰিশোধন কৰে, আৰু উপযোগীতা প্ৰদান কৰে।
3. তৃতীয় পৰ্যায়ৰ খণ্ড: যিয়ে সেৱা প্ৰদান কৰে আৰু অৰ্থনীতি প্ৰশাসনত সহায় কৰে।