ছাছুই পুন্নহুন

ছাছুই পুন্নহুন
সাধু কথা
নাম:	ছাছুই পুন্নহুন
তথ্য
দেশ:	পাকিস্তান • ভাৰত
অঞ্চল:	সিন্ধ • পঞ্জাব • বেলুচিস্তান

ছাছুই পুন্নহুন (ইংৰাজী: Sassui Punnhun) বা ছাছি পুন্নু (ইংৰাজী: Sassi Punnu) হৈছে এটা পৰম্পৰাগত সিন্ধী, বেলুচি,, আৰু পাঞ্জাবী কৰুণ লোককথা। সিন্ধ আৰু মাক্ৰাণত পৰিৱেশিত এই ট্ৰেজেডীখনে এগৰাকী বিশ্বাসী প্ৰেমিকৰ কাহিনী অনুসৰণ কৰে যিয়ে প্ৰতিদ্বন্দ্বীয়ে তেওঁৰ পৰা বিচ্ছিন্ন হোৱা নিজৰ প্ৰিয় স্বামীক বিচাৰি বহু অসুবিধা সহ্য কৰে।

সিন্ধৰ সাতটা জনপ্ৰিয় ট্ৰেজিক ৰোমাঞ্চৰ ভিতৰত ই অন্যতম। আন ছয়জন হ'ল উমৰ মাৰভি, মোমল ৰাণো, সোহনী মেহাৰ, লিলান চানেছাৰ, সোৰথ ৰায় দিয়াচ আৰু নূৰী জাম তামাচী। পঞ্জাৱত ই চাৰিটা জনপ্ৰিয় ৰোমাঞ্চৰ ভিতৰত অন্যতম। বাকী তিনিজন হ’ল হীৰ ৰাঞ্জা, চোনী মহিৱাল আৰু মিৰ্জা চাহিবান।

উৎপত্তি

এই কাহিনীৰ আগতীয়া উল্লেখ কাজী কাদনৰ গ্ৰন্থত পোৱা যায়। পিছলৈ সিন্ধৰ কিংবদন্তি কবি ভিটৰ শ্বাহ লতিফৰ প্ৰপৌত্ৰ বুলৰিৰ শ্বাহ আব্দুল কৰিমৰ কৰিম জো ৰিছালোত ইয়াৰ উল্লেখ আছে। কাহিনীটো শ্বাহ জো ৰিছালোত প্ৰকাশ পাইছে আৰু সিন্ধৰ সাতটা জনপ্ৰিয় কৰুণ ৰোমাঞ্চৰ অংশ, যিবোৰক সাধাৰণতে সিন্ধৰ সাত ৰাণী বা শ্বাহ আব্দুল লতিফ ভিত্তাইৰ সাতগৰাকী নায়িকা বুলি জনা যায়। পিছলৈ হাছিম শ্বাহে ইয়াক পাঞ্জাবী ভাষাত পুনৰ কয়।

ছাছুই আৰু পুন্নহুন

সিন্ধৰ মিয়ান নাছিৰ মহম্মদ কালহোৰোৰ নেক্ৰ'পলিছৰ এটা সমাধিস্থলত লাইলা আৰু মাজনুন (ওপৰত) আৰু ছাছুই আৰু পুনহুন (তলত)ৰ ৰোমাঞ্চক চিত্ৰিত কৰা মিউৰেল পেনেল

পুন্নহুন (পুন্নু বুলিও বানান কৰা হয়) বেলুচিস্তানৰ কেচৰ বেলুচ শাসক জাম আলি বা আৰিৰ পুত্ৰ। ছাছুই (বানান ছাছি বুলিও কৰা হয়) আছিল সিন্ধৰ (বৰ্তমান পাকিস্তানত) ভাম্বোৰৰ ৰজাৰ কন্যা।ছাছুইৰ জন্মৰ লগে লগে জ্যোতিষীসকলে ভৱিষ্যদ্বাণী কৰিছিল যে তাই ৰাজপৰিয়ালৰ সন্মানৰ বাবে ক্ষতিকাৰক। ৰজাই আদেশ দিলে যে শিশুটিক কাঠৰ বাকচ এটাত ভৰাই সিন্ধু দৰিয়াত পেলাই দিব লাগে। ভাম্বোৰে গাঁৱৰ এজন ধোৱাই কাঠৰ বাকচটো আৰু ভিতৰত শিশুটিক উদ্ধাৰ কৰে। ধোৱনীজনে শিশুটিক ভগৱানৰ আশীৰ্বাদ বুলি বিশ্বাস কৰি তাইক ঘৰলৈ লৈ গ’ল। যিহেতু তেওঁৰ নিজৰ কোনো সন্তান নাছিল, সেয়েহে তেওঁ ছাছুইক তুলি লোৱাৰ সিদ্ধান্ত ল’লে।

ছাছি

ছাছুই ডাঙৰ হৈ স্বৰ্গৰ পৰীবোৰৰ দৰে ধুনীয়া হৈ পৰিল। তাইৰ সৌন্দৰ্য্যৰ কাহিনীবোৰ পুন্নুৰ ওচৰ পালেগৈ আৰু সি ছাছুইক লগ কৰিবলৈ হতাশ হৈ পৰিল। সেয়ে, সুদৰ্শন ডেকা ৰাজকুমাৰজন ভাম্বোৰলৈ ভ্ৰমণলৈ ওলাই গ’ল। তেওঁ নিজৰ কাপোৰবোৰ ছাছুইৰ দেউতাকৰ ওচৰলৈ পঠিয়াই দিলে যাতে তেওঁ ছাছুইৰ আভাস পায়। ধোৱনীৰ ঘৰলৈ যাওঁতে প্ৰথম দেখাতেই দুয়োৰে প্ৰেমত পৰিল। ছাছুইৰ দেউতাক হতাশ হ’ল, তেওঁ আশা কৰিছিল যে ছাছুইয়ে এগৰাকী ধোৱনীৰ বাহিৰে আন কাকো বিয়া হ'ব নোৱাৰে। তেওঁ পুন্নাহুনক ধোৱনী হিচাপে পৰীক্ষাত উত্তীৰ্ণ হৈ তেওঁ ছাছুইৰ যোগ্য বুলি প্ৰমাণ কৰিবলৈ ক’লে। পুন্নাহুনে নিজৰ প্ৰেম প্ৰমাণ কৰিবলৈ মান্তি হয়। কাপোৰ ধোৱাৰ সময়ত তেওঁ সকলো কাপোৰ ফালি পেলালে কাৰণ ৰাজকুমাৰ হিচাপে তেওঁ কেতিয়াও কাপোৰ ধোৱা নাছিল; এইদৰে তেওঁ চুক্তিখন বিফল হল। কিন্তু সেই কাপোৰবোৰ ঘূৰাই দিয়াৰ আগতে তেওঁ সকলো কাপোৰৰ পকেটত সোণৰ মুদ্ৰা লুকুৱাই ৰাখিছিল, এই আশাত যে ইয়াৰ ফলত গাঁৱৰ মানুহবোৰ মৌন হৈ থাকিব। কৌশলটোৱে কাম কৰিলে আৰু ছাছুইৰ দেউতাকে বিয়াত সন্মতি দিলে।

পুন্নহুনৰ ভায়েকহঁত

পুন্নহুনৰ পিতৃ আৰু ভায়েকহঁতে ছাছুইৰ লগত তেওঁৰ বিবাহৰ বিৰোধী আছিল আৰু সেয়েহে পিতৃৰ স্বাৰ্থত পুন্নহুনৰ ভাতৃদ্বয়ে ভাম্বোৰলৈ যাত্ৰা কৰিছিল। প্ৰথমে তেওঁলোকে পুন্নহুনক ভাবুকি দিছিল যদিও যেতিয়া তেওঁ নম্ৰ নহ’ল, তেতিয়া তেওঁলোকে অধিক কুটিল পদ্ধতিৰ চেষ্টা কৰিলে। ভাতৃদ্বয়ে তেওঁৰ বিবাহক সমৰ্থন কৰা দেখি পুন্নহুনে আচৰিত হৈছিল আৰু প্ৰথম নিশা তেওঁলোকে বিবাহ উদযাপনত আনন্দ লোৱা আৰু অংশগ্ৰহণ কৰাৰ অভিনয় কৰি পুন্নহুনক বিভিন্ন ধৰণৰ মদ খাবলৈ বাধ্য কৰাইছিল। যেতিয়া তেওঁ মদ্যপান কৰিছিল তেতিয়া তেওঁলোকে তেওঁক উটৰ পিঠিত লৈ নিজৰ গৃহ চহৰ কেচলৈ উভতি আহিছিল।

প্ৰেমিক-প্ৰেমিকাৰ শেষ লগ

জম্মুৰ ছুই চিম্বালী মন্দিৰৰ পৰা ছাছুই পুন্নু লোককথাৰ পৰা ফ্ৰেস্কো

পিছদিনা ৰাতিপুৱা যেতিয়া ছাছুই সাৰ পালে, তেতিয়া তেওঁ বুজিলে যে পুন্নহুনৰ ভায়েকহঁতে তেওঁক বিশ্বাসঘাতকতা কৰিছে। প্ৰেমিকৰ পৰা বিচ্ছিন্ন হৈ শোকত উন্মাদ হৈ খালী ভৰিৰে কেচ মাক্ৰাণ চহৰৰ ফালে দৌৰি গ’ল তাই। তাত উপনীত হ’বলৈ তেওঁ মাইলৰ পিছত মাইল মৰুভূমি পাৰ হ’বলগীয়া হৈছিল। অকলে তাই যাত্ৰা অব্যাহত ৰাখিছিল যেতিয়ালৈকে তাইৰ ভৰিৰ ফোহা হৈ ভৰিৰ পৰা তেজ ওলোৱা নাছিল, "পুন্নাহুন, পুন্নাহুন!" চিঞৰ-বাখৰটোৱে কন্ঠ শুকুৱাই নিদিলে। বিপজ্জনক বিপদৰে ভৰি পৰিছিল যাত্ৰা। এটা জুপুৰিৰ পৰা ওলাই অহা ভেড়াৰখীয়া এজনক দেখি তাৰ পিয়াহ লাগিছিল। অলপ পানী খাবলৈ দিলে। তাইৰ অবিশ্বাস্য সৌন্দৰ্য্য দেখি সি নিজকে জোৰকৈ ছাছুইৰ ওপৰত উঠিবলৈ চেষ্টা কৰিলে। ছাছুই পলাই গৈ তাইক লুকুৱাবলৈ ভগৱানৰ ওচৰত প্ৰাৰ্থনা কৰিলে। ঈশ্বৰে তেওঁৰ প্ৰাৰ্থনা শুনিলে, পৃথিৱীখন কঁপি উঠিল আৰু ফাটি গ’ল আৰু ছাছুইয়ে নিজকে পাহাৰীয়া উপত্যকাত পুতি থোৱা দেখিলে। যেতিয়া পুন্নাহুনে মাক্ৰাণত সাৰ পালে তেতিয়া তেওঁ ভাম্বোৰলৈ উভতি পলায়ন কৰিলে। বাটত পুন্নাহুনে "ছাছুই, ছাছুই!" মাতিলে, তাৰপিছত ভেড়াৰখীয়াজনে পুন্নাহুনক লগ পাই গোটেই কাহিনীটো ক’লে। পুন্নাহুনে একে প্ৰাৰ্থনা কৰিলে, পৃথিৱীখন কঁপি উঠিল আৰু পুনৰ বিভক্ত হ'ল আৰু তেওঁকো ছাছুইৰ দৰে একেটা পাহাৰীয়া উপত্যকাতে সমাধিস্থ কৰা হ'ল। শ্বাহ আব্দুল লতিফ ভিত্তাইয়ে তেওঁৰ চুফী কবিতাত এই ঐতিহাসিক কাহিনীটোক ঈশ্বৰৰ সৈতে চিৰন্তন প্ৰেম আৰু মিলনৰ উদাহৰণ হিচাপে গাইছে। কিন্তু হাছিম শ্বাহে পুনৰ কোৱা পাঞ্জাবী কাহিনী অনুসৰি মৰুভূমি পাৰ হৈ যোৱাৰ সময়তে ছাছুইৰ মৃত্যু হয়।

লগতে চাওক

• উমৰ মাৰভি
• নূৰী জাম তামাচী
• চোনী মহিৱাল
• লিলান চানেছাৰ
• সোৰথ ৰায় দিয়াচ
• মোমল ৰাণো