জাপানী খাদ্য
জাপানী খাদ্যই, জাপানৰ ৰাজনৈতিক, অৰ্থনৈতিক আৰু সামাজিক পৰিৱৰ্তনৰ লগত বিকশিত হৈছে আৰু এই খাদ্যই আঞ্চলিক আৰু শতিকাজুৰি চলি অহা পৰম্পৰাগত খাদ্যসমূহক সামৰি লয়। জাপানৰ পৰম্পৰাগত খাদ্য (জাপানী: ৱাশ্বোকু) মিছ’ চূপৰ সৈতে চাউল আৰু অন্যান্য খাদ্যৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি তৈয়াৰ কৰা হয় আৰু ঋতুভিত্তিক উপাদানৰ ওপৰত গুৰুত্ব দিয়া হয়। জাপানী খাদ্যসমূহৰ লগত কাষৰীয়া ভাৱে প্ৰায়ে মাছ, আচাৰ কৰা শাক-পাচলি, বা জোলত ৰন্ধা শাক-পাচলি আদি থাকে। সাধাৰণ সাগৰীয় খাদ্য প্ৰায়ে পুৰি খোৱা হয় যদিও কেতিয়াবা কেঁচাকৈ ছাচিমি বা চুচি হিচাপেও পৰিবেশন কৰা হয়। সাগৰীয় খাদ্য আৰু শাক-পাচলিও পাতল চাউলৰ গুড়িত লেটিয়াই ভজা হয় আৰু ইয়াক টেম্পুৰা বুলা হয়। চাউলৰ উপৰিও এটা প্ৰধান খাদ্যত নুডলছ, যেনে ছ’বা আৰু উডন আদি অন্তৰ্ভুক্ত। জাপানত বহুতো উতলি থকা খাদ্যও আছে, যেনে অডেন নামৰ জোলত মাছৰ সামগ্ৰী, বা চুকিয়াকি আৰু নিকুজাগাত গৰুৰ মাংস।[1]
ইতিহাস
[সম্পাদনা কৰক]
ভাত জাপানী খাদ্যৰ প্ৰধান খাদ্য। চাউলৰ পিছতে শেষতীয়াকৈ ঘেঁহু আৰু সৰিয়হৰ প্ৰচলন হ’ল। আজিৰ তাৰিখত তিনিওটা উপাদান জাপানী খাদ্যত প্ৰধান খাদ্য হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰে। কোফুন যুগৰ শেষ আৰু আছুকা যুগৰ আৰম্ভণিতে বৌদ্ধ ধৰ্ম দেশৰ চৰকাৰী ধৰ্ম ৰূপে পৰিণত হয়। সেয়েহে মাংস আৰু মাছ খোৱা নিষিদ্ধ আছিল। ৬৭৫ খ্ৰীষ্টাব্দত সম্ৰাট টেনমুৱে ঘোঁৰা, কুকুৰ, বান্দৰ আৰু কুকুৰা খোৱাত নিষেধাজ্ঞা আৰোপ কৰে।[2] অষ্টম আৰু নৱম শতিকাতো বহু সম্ৰাটে বহু প্ৰকাৰৰ জীৱ-জন্তু হত্যা কৰাত নিষেধাজ্ঞা অব্যাহত ৰাখিছিল। তিমিৰ বাহিৰে সকলো স্তন্যপায়ী প্ৰাণীক যিবোৰক মাছ হিচাপে শ্ৰেণীভুক্ত কৰা হৈছিল সকলো নিষিদ্ধ কৰা হয়,যাৰ ফলত নিয়ন্ত্ৰিত মাংসৰ সংখ্যা যথেষ্ট বৃদ্ধি পায়।[3] আছুকা যুগত জাপানত চপষ্টিক প্ৰৱৰ্তন কৰা হৈছিল। প্ৰথম অৱস্থাত এইবোৰ কেৱল আভিজাত্যইহে ব্যৱহাৰ কৰিছিল।[4] সাধাৰণ জনতাই হাত ব্যৱহাৰ কৰিছিল, কিয়নো বাচন-বৰ্তন যথেষ্ট দামী আছিল।
সংস্কৃতি
[সম্পাদনা কৰক]পৰিভাষা
[সম্পাদনা কৰক].jpg){kind=spacer}
ৱাশ্বোকু শব্দটো এতিয়া পৰম্পৰাগত জাপানী ৰন্ধন প্ৰণালীৰ সাধাৰণ শব্দ। কাপ্পো ("কাটি লৈ উতলোৱা মাংস") শব্দটো "ৰন্ধা"ৰ সমাৰ্থক, কিন্তু বেছিভাগেই জাপানী ৰন্ধন বা ৰেষ্টুৰেণ্টত উল্লেখ কৰে। মেইজি আৰু টাইশ্বো যুগত ইয়াক বহুত ব্যৱহাৰ কৰা হৈছিল। [5][6] ইয়াৰ অৰ্থ হ'ল এটা নিৰ্দিষ্ট মানদণ্ডৰ, হয়তো উচ্চতম মানদণ্ডৰ, আটাইতকৈ উচ্চ প্ৰশিক্ষিত বিশেষ ৰান্ধনী থকা ৰেষ্টুৰেণ্ট।[7] কিন্তু কাপ্পোক সাধাৰণতে খাদ্যৰ প্ৰতিষ্ঠাপক হিচাপে দেখা যায় যিটো কাইচেকিৰ তুলনাত অলপ বেছি সাধাৰণ আৰু নৈমিত্তিক।[8]
তথ্য সংগ্ৰহ
[সম্পাদনা কৰক]- ↑ Demetriou, Danielle (October 19, 2011). "Japan relishes status as country with most three-starred Michelin restaurants". The Daily Telegraph. ISSN 0307-1235. Archived from the original on January 11, 2022. Retrieved January 15, 2019.
- ↑ Rath, Eric C. (2013). "Reevaluating Rikyū: Kaiseki and the Origins of Japanese Cuisine". The Journal of Japanese Studies. 39 (1): 67–96. doi:10.1353/jjs.2013.0022. ISSN 1549-4721.
- ↑ Stevens, Carolyn S. (May 2011). "Touch: Encounters with Japanese Popular Culture". Japanese Studies. 31 (1): 1–10. doi:10.1080/10371397.2011.559898. ISSN 1037-1397.
- ↑ Bestor, Theodore C. (December 10, 2012). "Cuisine and identity in contemporary Japan". Routledge Handbook of Japanese Culture and Society. Routledge. doi:10.4324/9780203818459.ch22. ISBN 978-0-203-81845-9.
- ↑ "Kappō かっ‐ぽう【割烹】 Archived September 30, 2024, at the Wayback Machine", Kojien, 4th ed., 1991.
- ↑ Tada, Tetsunosuke [in Japanese] (1994). "Kappo" 割烹 かつぽう. Nihon Dai-hyakka zensho. Vol. 5. Shogakukan. p. 436. ISBN 9784095260013. Archived from the original on September 30, 2024. Retrieved October 16, 2020.
- ↑ Burum, Linda (1992). "Koryori-ya, Kappo, and Robata Restaurants: Little Dishes with More Style". A Guide to Ethnic Food in Los Angeles. Harper Perennial. p. 43. ISBN 9780062730381. Archived from the original on September 30, 2024. Retrieved October 16, 2020.
- ↑ "What is Japanese Kappo cuisine?". Michelin. December 19, 2017. Archived from the original on September 30, 2024. Retrieved January 15, 2020.