তাওবাদ

তাওবাদ বা দাওবাদ চীনৰ এক থলুৱা বৈচিত্ৰ্যময় দাৰ্শনিক আৰু ধৰ্মীয় পৰম্পৰা। তাওবাদে সমন্বয়ৰ ওপৰত গুৰুত্ব আৰোপ কৰে। তাওবাদী চিন্তাধাৰাই তাওবাদী পৰম্পৰাৰ ভিতৰত আৰু ইয়াৰ বাহিৰৰ বিভিন্ন প্ৰথাৰ বিকাশৰ বিষয়ে অৱগত কৰিছে, য'ত ধ্যান, জ্যোতিষ, ছিগং, ফেং ছুই, আৰু অভ্যন্তৰীণ ৰসায়ন। তাওবাদী অনুশীলনৰ এটা সাধাৰণ লক্ষ্য হৈছে আত্ম-কৰ্ষণ, তাওৰ গভীৰ প্ৰশংসা, আৰু অধিক সুসম অস্তিত্ব। অনায়াসে কাৰ্য্য,স্বাভাৱিকতা,ঢ়সৰলতা, আৰু দয়া, মিতব্যয়ীতা আৰু নম্ৰতাৰ তিনিটা সম্পদৰ দৰে গুণৰ ওপৰত গুৰুত্ব আৰোপ কৰে।

তাওবাদী চিন্তাৰ মূল অংশই যুদ্ধংদেহী ৰাষ্ট্ৰৰ আৰম্ভণিৰ যুগত (প্ৰায়  ৪৫০ – প্ৰায়  ৩০০ খ্ৰীষ্টপূৰ্ব) স্ফটিকত পৰিণত হৈছিল, য'ত এপিগ্ৰামেটিক টাও টে চিং আৰু আখ্যানমূলক ঝুয়াংজী — যাক বহুলভাৱে তাওবাদী দৰ্শনৰ মৌলিক গ্ৰন্থ হিচাপে গণ্য কৰা হয় — বহুলভাৱে ৰচিত হৈছিল। ইয়াৰ পিছৰ শতিকাবোৰত জমা হোৱা তাওবাদী লেখাৰ এটা গোটৰ মূল ভেটি গঠন কৰে, যিটো সন্ন্যাসীসকলে খ্ৰীষ্টীয় ৫ম শতিকাৰ পৰা ডাওজাং কেননত একত্ৰিত কৰিছিল।

প্ৰাথমিক তাওবাদে বিভিন্ন প্ৰভাৱৰ পৰা আঁত ধৰিছিল, যেনে শাং আৰু ঝৌ ৰাষ্ট্ৰ ধৰ্ম, প্ৰাকৃতিকতাবাদ, মহীবাদ, কনফুচিয়াছবাদ, বিভিন্ন আইনবাদী তত্ত্ব, লগতে আই চিং আৰু বসন্ত আৰু শৰতৰ বুৰঞ্জী।

যদিও তাওবাদ আৰু কনফুচিয়াছবাদৰ মাজত উল্লেখযোগ্য পাৰ্থক্য গঢ় লৈ উঠিছিল, তথাপিও ইয়াক পাৰস্পৰিকভাৱে অসঙ্গতিপূৰ্ণ বা ব্যতিক্ৰমী হিচাপে দেখা নাযায়। তাওবাদ আৰু বৌদ্ধ ধৰ্মৰ চীনত পৰিচয় হোৱাৰ লগে লগে ই দুয়োটাৰ মাজত দীৰ্ঘদিনীয়া চিন্তামূলক আদান-প্ৰদান আৰু প্ৰভাৱৰ সম্পৰ্ক হিচাপে বিবেচিত হৈছে; টাং বংশৰ সময়ত (৬০৭–৯১৭) উদ্ভৱ হোৱা জেনৰ মহাযান পৰম্পৰাত তাওবাদৰ বহু ধাৰণা অন্তৰ্ভুক্ত হৈছিল।

বহু তাওবাদী ধৰ্মগোষ্ঠীয়ে দেৱতাক স্বীকৃতি দিয়ে, প্ৰায়ে আন ধৰ্মীয় পৰম্পৰাৰ সৈতে ভাগ কৰা দেৱতাসকলক, যিবোৰক তাওবাদী গুণৰ উদাহৰণ দিয়া অতিমানৱীয় ব্যক্তি হিচাপে পূজা কৰা হয়। ইহঁতক মোটামুটিভাৱে "দেৱতা" আৰু "ছিয়ান" (অথবা "অমৰ") বুলি দুটা ভাগত ভাগ কৰিব পাৰি। ছিয়ান আছিল বিশাল অলৌকিক শক্তিৰ অধিকাৰী অমৰ সত্তা, যিয়ে এক নীতিসম্মত, নৈতিক ব্যক্তিকো বৰ্ণনা কৰিছিল। যিহেতু তাওবাদী চিন্তাধাৰা সহস্ৰাব্দৰ পৰা চীনা সংস্কৃতিত গাঁইথি খাই থকা এক সমন্বিত ধাৰা, গতিকে কোনবোৰ ধৰ্মগোষ্ঠীক "তাওবাদী" বুলি গণ্য কৰা উচিত সেয়া বহু সময়তে স্পষ্ট নহয়।

"দাওছি" বা 'তাওবাদী মাষ্টৰ'ৰ পৰম্পৰাগত মৰ্যাদা কেৱল তাওবাদী সংগঠনৰ ধৰ্মগুৰুসকলৰ বাবেহে স্বীকৃত, যিসকলে নিজৰ ধৰ্মীয় পৰম্পৰা আৰু চীনৰ লোক ধৰ্মৰ মাজত পাৰ্থক্য ৰাখে।

যদিও তাওবাদী দৰ্শনত সাধাৰণতে শক্তিশালী স্তৰবিন্যাসৰ প্ৰেৰণা নাথাকে, এই দৰ্শনে ৰাজনীতি, যুদ্ধ আৰু তাওবাদী সংগঠনৰ বাবে বহু সময়তে তাত্ত্বিক আধাৰ হিচাপে কাম কৰিছে।

তাওবাদী গোপন সমাজসমূহে হান বংশৰ শেষৰ ফালে হালধীয়া পাগুৰি বিদ্ৰোহৰ সূচনা কৰিছিল, যি এক তাওবাদী থিয়তন্ত্ৰ প্ৰতিষ্ঠাৰ চেষ্টা হিচাপে বৰ্ণনা কৰা হয়।

আজি তাওবাদ চীন চৰকাৰে আনুষ্ঠানিকভাৱে স্বীকৃতি দিয়া পাঁচটা ধৰ্মীয় মতবাদৰ অন্যতম, ইয়াৰ আনুষ্ঠানিক স্থিতি হংকং আৰু মাকাউতো আছে।

টাইৱানত ইয়াক এটা প্ৰধান ধৰ্ম হিচাপে গণ্য কৰা হয়, আৰু চাইনোস্ফিয়াৰ লগতে দক্ষিণ-পূব এছিয়াত ইয়াৰ অনুগামীৰ সংখ্যা উল্লেখযোগ্য। পশ্চিমত, তাওবাদে ঐতিহাসিক অনুশীলন অনুসৰণ কৰা ৰূপৰ লগতে বিভিন্ন ধৰণে বৈশিষ্ট্যযুক্ত উচ্চ পৰ্যায়ত সংশ্লেষিত নতুন ধৰ্মীয় আন্দোলন ৰূপেও আত্মপ্ৰকাশ কৰিছে।