তিনিটা আপেল (সাধু)

তিনিটা আপেল (আৰবী: التفاحات الثلاثة), বা হত্যা কৰা মহিলাৰ কাহিনী, এহেজাৰ এনিশা (লোকগাথা)ৰ সংকলনত (যাক "আৰবিয়ান ৰাতি" বুলিও জনা যায়) সন্নিবিষ্ট কৰা এটা কাহিনী। ই প্ৰথম পৰ্যায়ৰ কাহিনী, শ্বেহেৰাজাডে নিজেই কৈছে আৰু ইয়াত এটা দ্বিতীয় স্তৰৰ কাহিনী আছে, নুৰ আল-ডিন আলি আৰু তেওঁৰ পুত্ৰৰ কাহিনী। ই আৰবিয়ান নাইটছৰ আখ্যানৰ আৰম্ভণিতে ঘটে, ১৯ ৰাতিৰ সময়ত আৰম্ভ হোৱা, টেল অৱ দ্য পৰ্ট্ৰেছৰ পিছত। নুৰ আল-ডিন আলি আৰু তেওঁৰ পুত্ৰৰ কাহিনী ২০ ৰাতি আৰম্ভ হয় আৰু চক্ৰটো ২৫ ৰাতিৰ সময়ত শেষ হয়, যেতিয়া শ্বেহেৰাজাডে হাঞ্চবেকৰ কাহিনী আৰম্ভ কৰে।

কাহিনীৰ সাৰাংশ

টাইগ্ৰিছ নদীৰ কাষত এজন মাছমৰীয়াই আৱিষ্কাৰ কৰে এটা গধুৰ তলা লগোৱা চন্দুক। তেওঁ ইয়াক আব্বাছি খলিফা হাৰুণ আল ৰছিদক বিক্ৰী কৰে, তাৰ পিছত চন্দুকটো ভাঙি পেলায় আৰু তাৰ ভিতৰত টুকুৰা টুকুৰ কৰি কাটি পেলোৱা এগৰাকী যুৱতীৰ মৃতদেহ দেখা পায়। হাৰুনে তেওঁৰ ৱজিৰ জা’ফৰ ইবনে ইয়াহিয়াক অপৰাধটোৰ ওৰ উলিয়াবলৈ কয় আৰু তিনিদিনৰ ভিতৰত হত্যাকাৰীজনক বিচাৰি উলিয়াবলৈ নিৰ্দেশ দিয়ে নহ’লে তেওঁক ফাঁচী দিব। জাফৰে অৱশ্যে অপৰাধীক বিচাৰি উলিয়াব নোৱাৰাৰ বাবে হতাশ হৈ তিনিদিন নিজৰ ঘৰতে থাকে। চতুৰ্থ দিনা হাৰুনে জা'ফৰক তেওঁৰ ব্যৰ্থতাৰ বাবে ফাঁচী দিবলৈ ওলাওতেই দুজন মানুহে দেখা দিয়ে, এজন সুদৰ্শন যুৱক আৰু আনজন বুঢ়া; দুয়োজনে নিজকে হত্যাকাৰী বুলি দাবী কৰে। তেওঁলোকে তৰ্ক কৰে আৰু ইজনে সিজনক মিছলীয়া বুলি কয় আৰু প্ৰত্যেকেই অপৰাধৰ দায়িত্ব ল’বলৈ চেষ্টা কৰে। এই কাম চলি থাকে যেতিয়ালৈকে যুৱকজনে মহিলাগৰাকীক যি বাকচত পোৱা গৈছিল সেই বাকচৰ সঠিক বৰ্ণনা কৰি তেওঁ হত্যাকাৰী বুলি প্ৰমাণ নকৰে।

যুৱকজনে প্ৰকাশ কৰে যে, তেওঁ আছিল মহিলাগৰাকীৰ স্বামী আৰু বুঢ়াজন তেওঁৰ পিতৃ, যিয়ে দোষটো লৈ জোঁৱাইক বচাবলৈ চেষ্টা কৰিছিল। তাৰ পিছত হাৰুনে পত্নীক হত্যা কৰাৰ উদ্দেশ্য জানিবলৈ দাবী কৰে আৰু যুৱকজনে উত্তৰ দিয়ে। তেওঁ তাইক নিৰ্দোষী পত্নী আৰু তিনিটা সন্তানৰ মাতৃ বুলি প্ৰশংসা কৰে, আৰু বৰ্ণনা কৰে যে, কেনেকৈ এদিন, তাই অসুস্থ হৈ থকাৰ সময়তে এটা সহজে নোপোৱা আপেল বিচাৰিছিল। ইয়াৰ ফলত তেওঁ দুসপ্তাহজোৰা বাছৰালৈ যাত্ৰা কৰিবলৈ প্ৰেৰণা যোগাইছিল, য’ত তেওঁ খলিফাৰ ফলৰ বাগিচাত এনে তিনিটা আপেল পাইছিল। বাগদাদলৈ উভতি আহোঁতে তেওঁ গম পালে যে, তাইৰ অসুস্থতাৰ বাবে সেইবোৰ খাব পৰা নাই। নিজৰ দোকানত কাম কৰিবলৈ উভতি আহোঁতে তেওঁ একেধৰণৰ আপেল এটা লৈ কাষেৰে পাৰ হৈ যোৱা এজন কৃষ্ণাংগ দাসক আৱিষ্কাৰ কৰে। তেওঁ আপেলটো ক'ৰ পৰা পাইছে বুলি সুধিলে আৰু দাসজনে উত্তৰ দিলে যে তেওঁ প্ৰেমিকাৰ পৰা পাইছে, যাৰ হাতত এনেকুৱা তিনিটা আপেল আছে, যিবোৰ তেওঁৰ স্বামীয়ে আধা মাহৰ যাত্ৰাৰ পিছত তাইৰ বাবে বিচাৰি আনিছিল। পত্নীক অবিশ্বাসৰ সন্দেহ কৰি যুৱকজনে ঘৰলৈ লৰালৰিকৈ গৈ চালে তাইৰ হাতত এতিয়াও কিমান আপেল আছে। তিনিটাৰ মাজৰ এটা আপেল নোহোৱা হোৱা পাই তেওঁ দা উলিয়াই তাইক হত্যা কৰে। তাৰ পিছত তেওঁ তাইৰ মৃতদেহটো টুকুৰা টুকুৰকৈ কাটি, একাধিক তৰপত চাদৰ আৰু কাৰ্পেটত মেৰিয়াই, তাইৰ মৃতদেহটো তলা লগোৱা বাকচত লুকুৱাই ৰাখি আৰু টাইগ্ৰিছ নদীত উটুৱাই দি প্ৰমাণৰ পৰা মুক্তি পাবলৈ চেষ্টা কৰিলে। ঘৰলৈ উভতি অহাৰ পিছত অৱশ্যে ডাঙৰ পুতেকে তেওঁৰ আগত স্বীকাৰ কৰিছিল যে, তেওঁৱেই আপেলটোৰ এটা মাকে নজনাকৈয়ে পিছফালে লৈ গৈছিল, আৰু এজন দাসে সেইটো লৈ লৈ দৌৰি গৈছিল। ল’ৰাটোৱে দাসজনক দেউতাকে আপেলটো ঘূৰাই পোৱাৰ চেষ্টাত তিনিটা আপেলৰ সংগ্ৰহ কৰাৰ কথা কৈছে যদিও তাৰ পৰিৱৰ্তে দাসজনে তাক মাৰপিট কৰি ল’ৰাটোৱে ধৰিব নোৱাৰাৰ আগতেই দৌৰি গ’ল। অপৰাধবোধৰ বাবে যুৱকজনে হাৰুণক তেওঁৰ অন্যায় হত্যাকাণ্ডৰ বাবে ফাঁচী দিবলৈ অনুৰোধ কৰি নিজৰ কাহিনীৰ সামৰণি মাৰে। হাৰুনে অৱশ্যে যুৱকজনক সহানুভূতিৰ বাবে শাস্তি দিবলৈ অস্বীকাৰ কৰে আৰু তাৰ পৰিৱৰ্তে জাফৰক এটা নতুন কামত ৰাখে: তিনিদিনৰ ভিতৰতে ট্ৰেজেডীৰ কাৰণ হোৱা দাসজনক বিচাৰি উলিওৱা, বা তেওঁৰ ব্যৰ্থতাৰ বাবে মৃত্যুদণ্ড দিয়া।

জাফৰে আকৌ এবাৰ তিনিওটা দিন ঘৰতে থাকে আৰু সময়সীমা পাৰ হোৱাৰ আগতেই অপৰাধীক বিচাৰি উলিয়াব নোৱাৰে। তেওঁৰ ব্যৰ্থতাৰ বাবে তেওঁক ফাঁচী দিবলৈ মাতি অনা হয়। পৰিয়ালৰ সকলো সদস্যক বিদায় দিওঁতে তেওঁ শেষবাৰৰ বাবে নিজৰ মৰমৰ সৰু ছোৱালীজনীক সাৱটি ধৰে। তেতিয়াই সম্পূৰ্ণ আকস্মিকভাৱে তেওঁ তাইৰ পকেটত এটা ঘূৰণীয়া বস্তু আৱিষ্কাৰ কৰে, যিটো তাই প্ৰকাশ কৰে যে, ই এটা আপেল আৰু তাত খলিফাৰ নাম লিখা আছে। কাহিনীটোৰ টুইষ্ট এণ্ডিঙত ছোৱালীজনীয়ে প্ৰকাশ কৰে যে, তাই সেইটো তেওঁলোকৰ দাস ৰায়হানৰ পৰা আনিছিল। এইবাৰ জাফৰে উপলব্ধি কৰে যে, তেওঁৰ নিজৰ দাসটোৱেই আছিল সকলো সময়তে অপৰাধী। তাৰ পিছত তেওঁ ৰায়হানক বিচাৰি পায় আৰু ফলত গোচৰটো সমাধান কৰে, তেওঁক গ্ৰেপ্তাৰ কৰি খলিফাৰ ওচৰলৈ লৈ যায়। জাফৰে অৱশ্যে হাৰুনক নিজৰ দাসক ক্ষমা কৰিবলৈ অনুৰোধ কৰে আৰু বিনিময়ত তেওঁক নুৰ আল-ডিন আলি আৰু তেওঁৰ পুত্ৰ বদৰ আল-ডিন হাছানৰ কাহিনী বৰ্ণনা কৰে। কাহিনীটোত আচৰিত হৈ খলিফাজনে দাসজনক ক্ষমা কৰে যদিও তেওঁৰ এই কাৰ্য্যৰ শাস্তি হিচাপে তেওঁক চাবুকেৰে তীব্ৰ কোব শোধাই দিয়ে। ভুলতে নিজৰ ভালপোৱা পত্নীক হত্যা কৰা যুৱকজনক সান্ত্বনা দিবলৈ খলিফায়ে পত্নীৰ বাবে নিজৰ এজন দাসক আগবঢ়াই দিয়ে, আৰু বহুত উপহাৰ দিয়ে আৰু মৃত্যুৰ আগলৈকে তেওঁক চোৱা-চিতা কৰে।

বিশ্লেষণ

কাহিনীটোক উলৰিচ মাৰ্জলফে "কুইণ্টেচেন্সিয়েল মাৰ্ডাৰ মিষ্ট্ৰী" বুলি বৰ্ণনা কৰিছে। কাহিনী আগবাঢ়ি যোৱাৰ লগে লগে ঘটা একাধিক প্ৰকাশৰ জৰিয়তে ছাচপেন্সৰ সৃষ্টি হয়।

জা’ফাৰ আৰু পিছৰ কাল্পনিক গোয়েন্দা, যেনে শ্বাৰলক হোমছ আৰু হাৰকিউল পয়ৰ’ৰ মাজত মূল পাৰ্থক্যটো হ’ল জা’ফাৰৰ গোচৰটো সমাধানৰ কোনো প্ৰকৃত ইচ্ছা নাই। হুডুনিটৰ ৰহস্যটো গোয়েন্দা কামৰ জৰিয়তে সমাধান কৰা নহয়; বৰঞ্চ হত্যাকাৰীয়ে নিজেই নিজৰ অপৰাধ স্বীকাৰ কৰাৰ জৰিয়তে। ইয়াৰ ফলত আন এটা এচাইনমেণ্টৰ সৃষ্টি হয় য’ত জাফৰে তিনিদিনৰ ভিতৰতে হত্যাকাণ্ডৰ উচটনি দিয়া দোষীজনক বিচাৰি উলিয়াব লাগে নহ’লে ফাঁচী দিব লাগে। তেওঁ আকৌ বিফল হয়, কিন্তু আকস্মিকতাৰ বাবে তেওঁ এটা মূল বস্তু আৱিষ্কাৰ কৰে। শেষত তেওঁ নিজৰ মৃত্যুদণ্ড ৰোধ কৰিবলৈ যুক্তিৰ দ্বাৰা গোচৰটো সমাধান কৰিবলৈ সক্ষম হয়।

মাৰ্জলফৰ মতে এই কাহিনীটো আৰবীয় নাইটছ সংকলনৰ "আটাইতকৈ পুৰণি প্ৰাপ্ত পাণ্ডুলিপি"ত উপস্থিত আৰু ইয়াক কিতাপখনৰ "মূল কৰ্পাছ"ৰ অংশ বুলি গণ্য কৰা হয়।