দেৱল

হিন্দু ধৰ্মত দেৱল মহান ঋষি বা ঋষিসকলৰ অন্যতম আছিল। তেওঁক নাৰদ আৰু বেদব্যাসৰ দৰে মহান কৰ্তৃত্বশীল বুলি স্বীকৃতি দিয়া হৈছে আৰু অৰ্জুনে ভাগৱতত (১০.১৩) উল্লেখ কৰিছে।

দেৱাংগ পুৰাণৰ মতে দেৱল ঋষি দেৱাংগ সম্প্ৰদায়ৰ পূৰ্বপুৰুষ। "অগ্নি মনু" নামৰ ব্যক্তিজনেই আছিল প্ৰথম শিপিনী, যিয়ে সকলোৰে বাবে কাপোৰ বয়। তেওঁ স্বতন্ত্ৰ হোৱাৰ পিছত কাপোৰৰ চাহিদা বেছি হ’ল। শিৱৰ তৃতীয় নয়নৰপৰা বা ভগৱান শিৱৰ হৃদয়ৰপৰা বস্ত্ৰ সৃষ্টি আৰু জগতক বয়ন শিক্ষা দিয়াৰ বাবে দেৱল ওলাই আহিছিল। দেৱল ঋষি দেৱাংগ সম্প্ৰদায়ৰ পূৰ্বপুৰুষ।

বয়ন

ভগৱান বিষ্ণুৰপৰা সূতা লাভ কৰি যেতিয়া দেৱল উভতি আহিছিল, তেতিয়া পাঁচজনীয়া দানৱৰ দল এটাই তেওঁক আক্ৰমণ কৰিছিল। আন্ধাৰ ৰাতি আৰু অসুৰবোৰ আছিল সৰ্বশক্তিমান। বিষ্ণুৰ চক্ৰৰ সৈতে যুঁজি দেৱলে শেষত শক্তিক ৰক্ষা কৰিবলৈ প্ৰাৰ্থনা কৰিলে। উজ্জ্বল মুকুট পিন্ধি, হাতত ত্ৰিছূল আৰু অন্যান্য অস্ত্ৰ লৈ আৰু সিংহত উঠি দেৱী শক্তিয়ে প্ৰতিসৰণ আৰু গৌৰৱৰে আবিৰ্ভাৱ হ’ল। তেওঁ দানৱবোৰক হত্যা কৰিলে। সিহঁতৰ তেজবোৰ বগা, ক’লা, ৰঙা, সেউজীয়া আৰু হালধীয়া ৰঙৰ আছিল। দেৱলে সূতাবোৰ দানৱৰ ৰঙীন তেজত তিয়াই দিলে। পিছলৈ দেৱী শক্তিৰ নাম চৌদেশ্বৰী বা সৌদেশ্বৰী (চৌদা/সৌদা/সুদা মানে উজ্জ্বলতা) হিচাপে ৰখা হয়। তেওঁ দেৱলক প্ৰতি অমাৱস্যাৰ নিশা তেওঁক পূজা কৰিবলৈ উপদেশ দিছিল।

দেৱল দক্ষিণ হিমালয়লৈ গৈ আমোধ নগৰক ৰাজধানী হিচাপে লৈ "সাগৰ ৰাজ্য"ৰ মালিক হৈছিল, নতুন কাপোৰ বৈ ত্ৰিমূৰ্তি, ত্ৰিদেৱী, দেৱ, অসুৰ, গন্ধৰ্ব, কিন্নাৰ, সাধাৰণ মানুহক দিছিল। দেৱলে দেৱৰ শৰীৰৰ অংগ ঢাকিবলৈ কাপোৰ দিছিল গতিকে তেওঁৰ সম্প্ৰদায়ৰ নাম দেৱাংগ সম্প্ৰদায়।

বিবাহ

তেওঁ সূৰ্যদেৱৰ কনিষ্ঠ ভগ্নী দেৱধূত্তক বিয়া কৰাইছিল, সূৰ্যৰ প্ৰথম আত্মীয় হৈ দেৱধূত্তৰ পৰা তেওঁৰ পুত্ৰ আছিল মহৰ্ষি শাণ্ডিল্য তাৰ পিছত তেওঁ “আদি শেষ’’ৰ কন্যা চন্দ্ৰ ৰেখাক বিয়া কৰাইছিল। দেৱাংগ মানুহক চেদাৰ/জেণ্ডাৰ (তামিল ভাষাত শ্বেশাক চেডা বুলি উচ্চাৰণ কৰা হয়) বুলি কোৱা হয়। পিছত তেওঁ অসুৰ বক্ৰদন্তৰ কন্যা অগ্নিধূত্তক বিয়া কৰায়। দেৱলক অনুসৰণ কৰা লোকসকলক দেৱাংগ বা দেৱাংগৰ নামেৰে জনা যায়। দেৱলাৰ প্ৰধান পূজ্য দেৱতা হৈছে শ্ৰী ৰামলিংগ সৌদেশ্বৰী আম্মান। তেওঁৰ বংশধৰ দেৱাংগ নামেৰে জনাজাত।