নূৰী জাম তামাচী
| নূৰী জাম তামাচি | |
|---|---|
| সাধু কথা | |
| নাম: | নূৰী জাম তামাচি |
| তথ্য | |
| অঞ্চল: | সিন্ধ |
নূৰী জাম তামাচি (ইংৰাজী: Noori Jam Tamachi) ১৫ শতিকাৰ সিন্ধী লোককথাৰ এক লোককথা।[1]
শ্বাহ জো ৰিছালোত প্ৰকাশ পোৱা এই কাহিনীটো পাকিস্তানৰ সিন্ধৰ সাতটা জনপ্ৰিয় ট্ৰেজিক ৰোমাঞ্চৰ অংশ। আন ছয়খন কাহিনী হ’ল উমৰ মাৰভি, ছাছুই পুন্নহুন, চোনী মহিৱাল, লিলান চানেছাৰ, সোৰথ ৰায় দিয়াচ আৰু মোমল ৰাণো। এই সাতখন কৰুণ ৰোমাঞ্চক সাধাৰণতে সিন্ধৰ সাত ৰাণী বা শ্বাহ আব্দুল লতিফ ভিত্তাইৰ সাতগৰাকী নায়িকা বুলি জনা যায়।
নুৰী জাম তামাচি হৈছে ৰাজকুমাৰ জাম তামাচিয়ে মনোমোহা মাছমৰীয়া নুৰীৰ প্ৰেমত পৰাৰ বিখ্যাত কাহিনী। নুৰীয়ে নিজৰ সম্পূৰ্ণ বশৱৰ্তী আৰু আজ্ঞাকাৰীতাৰে জামক সন্তুষ্ট কৰে যিয়ে তেওঁক আন সকলো ৰাণীৰ ওপৰত উন্নীত কৰে। ই কেৱল নিখুঁত প্ৰেম আৰু সুখৰ কাহিনী, জ্বলন্ত প্ৰেম আৰু অসহায় অনুসন্ধানৰ নহয়।
সংক্ষিপ্ত বিৱৰণ
[সম্পাদনা কৰক]জাম তামাচি আছিল সিন্ধৰ শাসক, এজন সাম্মা ৰাজকুমাৰ। ঝেৰুক আৰু থাট্টাৰ মাজত কীঝাৰ, চোলমাৰী আৰু সোণাহাৰী নামৰ তিনিটা বিল আছে। এখন পুৰণি মাছমৰীয়া গাঁৱৰ স্থান চিহ্নিত কৰি কীনঝাৰৰ পাৰত এতিয়াও ভঙা দেৱাল দেখা গৈছে। এই শ্ৰেণীৰ এগৰাকী ছোৱালী নুৰীয়ে জাম তামাচিৰ দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰে, যিয়ে তাইৰ প্ৰতি উন্মাদ প্ৰেমত পৰে আৰু তাইক ৰাজকীয় তেজৰ মহিলাৰ ওপৰত উন্নীত কৰে। তেওঁক গণ্ডাৰী বুলিও কোৱা হৈছিল, যিটো তেওঁৰ শুদ্ধ নাম আছিল।
এই কিংবদন্তিটো অগণন বাৰ পুনৰাবৃত্তি হৈছে আৰু চুফীসকলে ইয়াক প্ৰায়ে ঐশ্বৰিক প্ৰেমৰ উপমা হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰে। ইয়াৰ আটাইতকৈ সুন্দৰ পৰিবেশন শ্বাহ আব্দুল লতিফ ভিতাইৰ কবিতা সংকলন শ্বাহ জো ৰিছালোত পোৱা যায়। এই উপাখ্যানেৰে শ্বাহে দেখুৱাইছে যে নম্ৰতা এটা উচ্চ বস্তু আৰু ইয়াৰ অৰ্থ হৈছে সৃষ্টিকৰ্তাৰ পক্ষত উঠি অহা।[2]
নূৰীৰ কবৰ
[সম্পাদনা কৰক]কিংবদন্তি অনুসৰি পাকিস্তানৰ কীঝাৰ হ্ৰদৰ মাজত নূৰীক সমাধিস্থ কৰা হৈছিল। দৈনিক শ শ পৰ্যটক তেওঁৰ অন্তিম বিশ্ৰামস্থলী ভ্ৰমণ কৰে।
লগতে চাওক
[সম্পাদনা কৰক]তথ্য সংগ্ৰহ
[সম্পাদনা কৰক]- ↑ Schimmel, Annemarie (1 January 1976). "Shah Abdul Latif's Life and Teaching" (en ভাষাত). Pain and Grace (Brill): 157. doi:10.1163/9789004378544_010. ISBN 978-90-04-37854-4. https://doi.org/10.1163/9789004378544_010.
- ↑ K F MIRZA (Mirza Kalich Beg) (1980), Life of Shah Abdul Latif Bhittai: A Brief Commentary on his Risalo, প্ৰকাশক Hyderabad, Sindh, Pakistan: Bhit Shah cultural centre committee