পৰিবেশন কলা
পৰিবেশন কলা হৈছে সংগীত, নৃত্য, নাটক আদিৰ দৰে কলা যিবোৰ দৰ্শকৰ বাবে লাইভত পৰিবেশন কৰা হয়।[1] এইটো দৃশ্য কলাৰ পৰা পৃথক, য'ত ৰং, কেনভাছ বা বিভিন্ন সামগ্ৰীৰ ব্যৱহাৰ কৰি ভৌতিক বা স্থিতিশীল শিল্পৰ বস্তু সৃষ্টি কৰা হয়। পৰিবেশন কলাৰ ভিতৰত নাট্য, সংগীত, নৃত্যকে ধৰি বিভিন্ন শাখা অন্তৰ্ভুক্ত, যিবোৰ জীৱন্ত দৰ্শকৰ সন্মুখত পৰিবেশন কৰা হয়।
ভ্ৰাম্যমাণ, সংগীত, জিমনাষ্টিক, বস্তুৰ হেতালি খেলা আৰু অন্যান্য ধৰণৰ অভিনয় সকলো মানৱ সংস্কৃতিতে উপস্থিত। সংগীত আৰু নৃত্যৰ ইতিহাস প্ৰাক-ঐতিহাসিক যুগৰ, আনহাতে চাৰ্কাছৰ দক্ষতা অন্ততঃ প্ৰাচীন মিচৰৰ।[1] বহুতো পৰিবেশন কলা পেছাদাৰীভাৱে পৰিবেশন কৰা হয়। এইবোৰ উদ্দেশ্যপ্ৰণোদিতভাৱে নিৰ্মিত অট্টালিকা, যেনে থিয়েটাৰ আৰু অপেৰাহাউচত পৰিবেশন হ’ব পাৰে; উৎসৱত মুকলি আকাশৰ মঞ্চত; চাৰ্কাছৰ দৰে তম্বুত মঞ্চত; বা ৰাস্তাত।
দৰ্শকৰ আগত লাইভ প্ৰদৰ্শন এক প্ৰকাৰৰ মনোৰঞ্জন। অডিঅ’ আৰু ভিডিঅ’ ৰেকৰ্ডিঙৰ বিকাশৰ ফলত পৰিবেশন কলাৰ ব্যক্তিগত ব্যৱহাৰৰ সুবিধা হৈছে। পৰিবেশন কলাৰ লক্ষ্য প্ৰায়ে আৱেগ বা অনুভৱ প্ৰকাশ কৰা।[2]
পৰিবেশকসকল
[সম্পাদনা কৰক]
দৰ্শকৰ সন্মুখত পৰিবেশন কলাত অংশগ্ৰহণ কৰা শিল্পীক পৰিবেশক বোলা হয়। ইয়াৰ উদাহৰণ হ'ল অভিনেতা, কমেডিয়ান, নৃত্যশিল্পী, যাদুকৰ, চাৰ্কাছ শিল্পী, সংগীতজ্ঞ, আৰু গায়ক। গীতৰ ৰচনা, নৃত্য পৰিচালনা আৰু মঞ্চশিল্পৰ দৰে আনুষংগিক ক্ষেত্ৰৰ কৰ্মীসকলেও পৰিবেশন কলাক সমৰ্থন কৰে। পৰিবেশকসকলে প্ৰায়ে সাজ-পোছাক, মঞ্চৰ মেকআপ, পোহৰ আৰু শব্দৰ সৈতে নিজৰ চেহেৰাক খাপ খুৱাই লয়।
প্ৰকাৰ
[সম্পাদনা কৰক]পৰিবেশন কলাৰ ভিতৰত নৃত্য, সংগীত, অপেৰা, থিয়েটাৰ আৰু সংগীত নাট্য, যাদু, ভ্ৰম, মাইম, কথিত শব্দ, পুতলা, চাৰ্কাছ কলা, ষ্টেণ্ড-আপ কমেডী, ইম্প্ৰ'ভ, পেছাদাৰী মল্লযুঁজ অন্তৰ্ভুক্ত হ'ব পাৰে।
ইয়াৰ উপৰিও পাৰফৰমেন্স আৰ্ট নামৰ সূক্ষ্ম কলাৰ বিশেষ ৰূপ আছে, য’ত শিল্পীসকলে নিজৰ কৰ্মৰাজি লাইভত দৰ্শকৰ আগত প্ৰদৰ্শন কৰে। বেছিভাগ পাৰফৰমেন্স আৰ্টত কোনো ধৰণৰ প্লাষ্টিক আৰ্টও জড়িত হৈ থাকে। আধুনিক নৃত্য যুগত নৃত্যক প্ৰায়ে প্লাষ্টিক শিল্প বুলি কোৱা হৈছিল।[3]
থিয়েটাৰ
[সম্পাদনা কৰক]থিয়েটাৰ হৈছে বাক্য, ইংগিত, সংগীত, নৃত্য, শব্দ আৰু দৰ্শনৰ সংমিশ্ৰণ ব্যৱহাৰ কৰি দৰ্শকৰ সন্মুখত গল্প অভিনয়ৰ সৈতে জড়িত পৰিবেশন কলাৰ শাখা। এই উপাদানসমূহৰ যিকোনো এটা বা ততোধিক উপাদানক পৰিবেশন কলা বুলি গণ্য কৰা হয়। নাটকৰ মানক আখ্যানমূলক সংলাপ শৈলীৰ উপৰিও ইয়াত মিউজিকেল, অপেৰা, বেলট, ভ্ৰম, মাইম, শাস্ত্ৰীয় ভাৰতীয় নৃত্য, কাবুকি, মামাৰৰ নাটক, ইম্প্ৰভাইজেচনেল থিয়েটাৰ, কমেডী, পেণ্টোমাইম আৰু উত্তৰ আধুনিক নাট্য অন্তৰ্ভুক্ত।
নৃত্য
[সম্পাদনা কৰক]
পৰিবেশন কলাৰ প্ৰসংগত নৃত্যই সাধাৰণতে মানুহৰ গতিবিধিক বুজায়, সাধাৰণতে ছন্দময় আৰু সংগীতৰ সৈতে। নৃত্যৰ সংজ্ঞা সামাজিক, সাংস্কৃতিক, নান্দনিক, কলাত্মক আৰু নৈতিক বাধাৰ ওপৰত নিৰ্ভৰশীল। এইটো কাৰ্য্যকৰী গতিবিধিৰ পৰা আৰম্ভ কৰি বেলটৰ দৰে সংহিতাকৃত কৌশললৈ বিস্তৃত।[1]
১৯-২০ শতিকাত মুক্ত নৃত্য শৈলী আত্মপ্ৰকাশ কৰে, য’ত শাৰীৰিক আৰু আধ্যাত্মিক স্বাধীনতাৰ বৈশিষ্ট্য অন্তৰ্ভুক্ত। ইছাডোৰা ডানকান আছিল প্ৰথমগৰাকী মহিলা নৃত্যশিল্পী যিয়ে "ভৱিষ্যতৰ মহিলা"ৰ বিষয়ে যুক্তি দিছিল।[4]
নৃত্য এক শক্তিশালী অনুভূতি, কিন্তু নৃত্যৰ কলা হ’ল সেই আৱেগক নিপুণভাৱে পৰিবেশন কৰি দৰ্শকক আনন্দিত কৰা কলা। নৃত্যত দুটা মূল ধাৰণা আছে — একে সময়তে শক্তিশালী ইমপালছ আৰু নিপুণ কলা। এই দুয়োটা সংযোগ অবিহনে অস্তিত্বহীন।[4]
কোৰিঅ’গ্ৰাফী হৈছে নৃত্য নিৰ্মাণৰ কলা, আৰু এই কলাৰ অনুশীলন কৰা ব্যক্তিজনক নৃত্যশিল্পী বুলি কোৱা হয়।
সংগীত
[সম্পাদনা কৰক]সংগীত হৈছে এটা কলা যিয়ে শব্দ সৃষ্টি কৰিবলৈ পিচ, ছন্দ আৰু গতিশীলতাৰ সংমিশ্ৰণ ঘটায়। ইয়াক বিভিন্ন বাদ্যযন্ত্ৰ আৰু শৈলী ব্যৱহাৰ কৰি পৰিবেশন কৰা হয়, যেনে লোক সংগীত, জ্যাজ সংগীত, হিপ হপ, পপ সংগীত আৰু ৰক সংগীত।
সংগীত যিহেতু এটা প্ৰটিয়ান কলা, সেয়েহে ই গীতৰ বাবে শব্দৰ সৈতে সহজেই সমন্বয় কৰে, যিদৰে নৃত্যত শাৰীৰিক গতিবিধিয়ে কৰে। তদুপৰি ইয়াৰ ক্ষমতা আছে মানুহৰ আৱেগ প্ৰভাৱিত কৰাৰ লগতে আচৰণ গঢ় দিয়াৰ।[5]