ভ্ৰমৰী

ভ্ৰমৰী
মৌমাখিৰ দেৱী
ব্ৰহ্মৰীক অৰুণাসুৰৰ সৈন্যৰ বিৰুদ্ধে নিজৰ ক’লা মৌমাখিৰ সৈন্য এৰি দিয়া দেখা গৈছে।
সম্পৰ্ক	মহাদেৱী, লক্ষ্মী, পাৰ্বতী

ভ্ৰমৰী (সংস্কৃত: भ्रामৰী) হিন্দু বিশ্বাসমতে মৌমাখিৰ দেৱী। শাক্তবাদত তেওঁ দেৱী মহাদেৱীৰ অৱতাৰ।

ব্যুৎপত্তিবিজ্ঞান

ভ্ৰমৰীৰ অৰ্থ 'মৌমাখিৰ দেৱী' বা 'ক'লা মৌমাখিৰ দেৱী'।

আইকনগ্ৰাফী

ভ্ৰমৰী দেৱী মৌমাখি, কুমাৰণী, কোদো, বৰল আদিৰ লগত জড়িত, যিবোৰ তেওঁ নিজৰ শৰীৰত ধাৰণ কৰি লয় আৰু এইদৰে সাধাৰণতে তেওঁৰ চাৰিখন হাতৰ পৰা মৌমাখি আৰু কোদো আদি নিৰ্গত হোৱা হিচাপে চিত্ৰিত কৰা হয়।

কিম্বদন্তি

দেৱী ভাগৱত পুৰাণৰ দশম পুথিৰ আৰু তেৰ অধ্যায়ত ভ্ৰমৰী দেৱীৰ কৃতিত্বৰ বিষয়ে বিতংভাৱে লিপিবদ্ধ কৰা হৈছে:

দৈত্যৰ নগৰত অৰুণা নামৰ এক শক্তিশালী অসুৰে বাস কৰিছিল। তেওঁ দেৱতাক তুচ্ছজ্ঞান কৰিছিল আৰু সকলোতকৈ ওপৰত এই দেৱতাসকলক জয় কৰিবলৈ বিচাৰিছিল। তেওঁ হিমালয়ৰ গংগাৰ পাৰলৈ গৈ ব্ৰহ্মাক দৈত্যৰ ৰক্ষক বুলি বিশ্বাস কৰি অতি কঠোৰ তপস্যা কৰিছিল।

ব্ৰহ্মাই নিজৰ তপস্যা আৰু সংকল্প পালন কৰি কোনো যুদ্ধত, কোনো অস্ত্ৰ বা অস্ত্ৰৰে, কোনো পুৰুষ বা কোনো নাৰীৰ দ্বাৰা, কোনো দ্বিপাদ বা চতুৰ্ভুজ জীৱ বা দুয়োটাৰে কোনো সংমিশ্ৰণত অৰুণাসুৰক বধ কৰিব নোৱাৰটো বৰ হিচাপে আশীৰ্বাদ দিয়াটো উপযুক্ত বুলি ভাবিলে। এই আশীৰ্বাদে অৰুণাসুৰক হীন স্থানত বাস কৰা আন সকলো দৈত্যক আহ্বান কৰি ওপৰৰ দেৱতাসকলৰ সৈতে চূড়ান্ত যুদ্ধ কৰিবলৈ আত্মবিশ্বাস প্ৰদান কৰিছিল। দৈত্যসকলে তেওঁক নিজৰ ৰজা বুলি প্ৰণাম জনালে। তেওঁৰ আদেশত তেওঁলোকে নিজৰ উদ্দেশ্যৰ ইংগিত দিবলৈ দেৱলোকলৈ দূত পঠিয়াইছিল। এই খবৰ শুনি ইন্দ্ৰ ভয়ত কঁপি উঠিল, আৰু নিমিষতে দেৱতাসকলৰ সৈতে ব্ৰহ্মৰ বাসস্থানলৈ গ’ল। ব্ৰহ্মাৰ লগত পৰিস্থিতিৰ বিষয়ে আলোচনা কৰি বিষ্ণুক নিযুক্তি দিবলৈ বৈকুণ্ঠলৈ যায়। তাতে আটাইকেইজনে তেওঁলোকক উফৰাই পেলাব বিচৰা দৈত্যক কেনেকৈ হত্যা কৰিব পাৰি সেই সম্পৰ্কে এখন আলোচনা সভা পতা হয়।

দেৱতাসকলে আৰাধ্যসকলক দান দি থকাৰ সময়তে অৰুণাসুৰ আৰু তেওঁৰ সৈন্যই দেৱলোক আক্ৰমণ কৰে। দৈত্যই নিজৰ তপস্যাৰ শক্তি ব্যৱহাৰ কৰি বিভিন্ন ৰূপ ধাৰণ কৰি চন্দ্ৰ, সূৰ্য্য, যম, অগ্নি আৰু সকলো মৌলিক দেৱতাক দখল কৰিছিল। এই সকলোবোৰ দেৱতাই নিজৰ নিজৰ স্থানৰ পৰা বিচ্ছিন্ন হৈ কৈলাশলৈ গৈ নিজৰ পৰিস্থিতিৰ ভয়ানক স্বৰূপ শিৱৰ আগত উপস্থাপন কৰিলে। শিৱৰ লগত আলোচনা কৰি তেওঁলোকে আদি পৰাশক্তিৰ ফালে মুখ কৰিলে। অৰুণাৰ আশীৰ্বাদৰ বিষয়ে দেৱীয়ে সচেতন হৈ, ছয় ভৰিৰ জীৱৰ সহায়ত দৈত্যক হত্যা কৰাৰ পৰিকল্পনা ৰচনা কৰিলে।

স্বৰ্গৰ সকলো অঞ্চল নিয়ন্ত্ৰণ কৰাৰ পিছত অৰুণাৰ পৰৱৰ্তী উদ্দেশ্য আছিল কৈলাশাক পোনপটীয়াকৈ আক্ৰমণ কৰা। পাহাৰৰ তলত শিৱ আৰু তেওঁৰ পুত্ৰসকলে তেওঁৰ মুখামুখি হ’ল। তেওঁক পৰাস্ত কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলেও সফল নহ’ল। আনকি শিৱইও তেওঁক পৰাস্ত কৰিব পৰা নাছিল। তেতিয়া আদি শক্তি শিৱৰ পিছফালে আবিৰ্ভাৱ হ’ল, আৰু তেওঁৰ চাৰিহাতৰ পৰা মৌমাখি নিৰ্গত হৈ বিশাল আকাৰলৈ বৃদ্ধি পালে। তেওঁৰ তিনিটা চকুৱে সূৰ্য্য, চন্দ্ৰ আৰু চিৰন্তন অগ্নিৰ দৰে জিলিকি উঠিছিল। তেওঁ একাগ্ৰতাৰে চকু দুটা মুদি দিলে, আকাশৰ পৰা অগণন মৌমাখি, কোদো, কুমাৰণী, মাখি, টেমাইট, মহ আৰু মকৰা মাতি আনিলে। সিহঁতে তাইৰ শৰীৰত হাঁহি হাঁহি তাইৰ লগত আঁকোৱালি লৈ তাইৰ লগত মিলি ভ্ৰামাৰীৰ ঐশ্বৰিক ৰূপ সৃষ্টি কৰিলে।

তাৰ পিছৰ যুদ্ধত ভ্ৰমাৰীৰ বিশাল আকাৰৰ বাবে দৈত্যৰ তৰোৱাল বন্ধ হৈ যোৱাৰ বিপৰীতে তাইৰ আন বাহু দুটাই বিশাল সৈন্যৰ ক্ষতিসাধন কৰে। তাইৰ লগত আঁকোৱালি লোৱা মৌমাখি, হৰ্নেট, ভেকুলী, মাখি, উঁইপোক, মহ আৰু মকৰাবোৰ শাৰী শাৰীকৈ ঢৌৰ দৰে ওলাই আহিছিল। যেতিয়া অৰুণাসুৰ যুদ্ধক্ষেত্ৰত বাকী থকা শেষ দৈত্য আছিল, তেতিয়া তেওঁ পিছুৱাই গৈছিল আৰু সকলো পোক-পৰুৱাক তেওঁক আক্ৰমণ কৰিবলৈ বাহিৰলৈ পঠিয়াই দিছিল। গোটেই গাত বগাই বগাই তাৰ শৰীৰৰ প্ৰতিটো অংশ ফালি পেলালে: বুকু, পিঠি আৰু পেট, হাত, হাত, আঙুলি, ভৰি, ভৰি আৰু ভৰিৰ আঙুলিবোৰ সকলো ফাটি গৈছিল। অৰুণাসুৰৰ মহাপতন দেখি অলপ পিছতে পোকবোৰে ভ্ৰমৰীলৈ উভতি আহি পুনৰ তেওঁৰ দেহত থিতাপি ল’লে। এই নতুন ৰূপটোৰ প্ৰতি আকৰ্ষিত দেৱতাসকলে তেওঁক অতিশয় প্ৰশংসা কৰিলে। দৈত্য শক্তিৰ সফল ধ্বংস হোৱাৰ পিছত সকলো দেৱতাই নিজৰ আকাশী বাসস্থানলৈ উভতি যাবলৈ সক্ষম হয়।

পূজা

অন্ধ্ৰপ্ৰদেশৰ শ্ৰীশৈলামৰ মল্লিকাৰ্জুন মন্দিৰত শিৱৰ সৈতে মিলি দেৱীক ভ্ৰমৰম্ব হিচাপে পূজা কৰা হয় যিটো বাৰটা জ্যোতিৰ্লিংগ মন্দিৰৰ ভিতৰত অন্যতম, আৰু ইয়াক মূল ১৮টা শাক্ত পীঠৰ ভিতৰত অন্যতম হিচাপেও জনা যায়। ভ্ৰমৰী শ্ৰী দুৰ্গা পৰমেশ্বৰী হিচাপেও তেওঁক শ্ৰদ্ধা কৰা হয়।