শান্তি

শান্তি হৈছে এক সমন্বয়ৰ অৱস্থা। সমাজৰ অৰ্থত শান্তিৰ অৰ্থ সাধাৰণতে ব্যক্তি বা গোটৰ মাজত সংঘাতৰ অভাৱ (যেনে যুদ্ধ) আৰু হিংসাৰ ভয়ৰ পৰা মুক্ত হোৱা বুলি ব্যৱহাৰ কৰা হয়।

আফ্ৰিকাৰ ট'গোৰ লোমেত শান্তিৰ কপৌ মূৰ্তি। ই শান্তিৰ লগত জড়িত আটাইতকৈ সাধাৰণ প্ৰতীক।

প্ৰাচীন গ্ৰীক ধৰ্মৰ শান্তিৰ দেৱী Eirene-ৰ মূৰ্তি, শিশু প্লুটাছৰ সৈতে

শান্তিৰ প্ৰসাৰ বহু দৰ্শন, ধৰ্ম আৰু মতাদৰ্শৰ এটা মূল নীতি, যাৰ বহুতেই ইয়াক তেওঁলোকৰ দৰ্শনৰ মূল নীতি বুলি গণ্য কৰে। কিছুমান উদাহৰণ হ'ল: বৌদ্ধ আৰু খ্ৰীষ্টান ধৰ্মৰ দৰে ধৰ্ম, গান্ধীৰ দৰে গুৰুত্বপূৰ্ণ ব্যক্তি, আৰু সমগ্ৰ সাহিত্যত যেনে ইমানুৱেল কাণ্টৰ " পাৰ্পেচুৱেল পিছ: এ ফিল'চফিকেল স্কেচ ", মৰিহেই উয়েছিবাৰ " শান্তিৰ কলা ", বা আৰ্থ-ৰাজনৈতিক পৰিসৰৰ ভিতৰত শান্তিবাদৰ দৰে ইয়াক কঠোৰভাৱে মানি চলা মতাদৰ্শ। ই সঘনাই প্ৰতীকবাদৰ বিষয় আৰু শিল্প আৰু অন্যান্য সাংস্কৃতিক পৰম্পৰাত ইয়াৰ বৈশিষ্ট্য বিশিষ্ট।

শান্তিৰ প্ৰতিনিধিত্বই বহু আকৃতি লাভ কৰিছে, সংস্কৃতি, প্ৰসংগ আৰু ইতিহাসৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি ইয়াৰ সৈতে জড়িত বিভিন্ন প্ৰতীক; প্ৰত্যেকৰে নিজ নিজ প্ৰতীকীতা থাকে যাৰ প্ৰকৃতি অতি জটিল হ’ব পাৰে। উদাহৰণস্বৰূপে, হিংসাৰ পিছৰ সময়ত হোৱা, এনে প্ৰসংগত য'ত তীব্ৰ আৱেগ, এই প্ৰতীকসমূহে ঐক্য আৰু সহযোগিতা উত্তেজিত কৰিবলৈ গঠন হ'ব পাৰে, মানুহৰ গোটসমূহক গৌৰৱ আৰু সংযোগেৰে ভৰাই তোলা বুলি বৰ্ণনা কৰা হৈছে, তথাপিও প্ৰতীকবাদ সম্ভৱতঃ অত্যাচাৰ, ঘৃণা, বা অন্যথা প্ৰকাশ কৰিবলৈও গঠন হ'ব পাৰে। সেইবাবেই শান্তিৰ বাবে এটা সৰ্বজনীন সংজ্ঞা প্ৰকৃততে নাই কিন্তু প্ৰসংগ আৰু সংস্কৃতিৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি সক্ৰিয়ভাৱে সম্প্ৰসাৰিত আৰু সংজ্ঞায়িত কৰা হয়, য'ত ই ইয়াৰ প্ৰতীকবাদত বিশেষভাৱে উপকাৰী নহয় বহুতো অৰ্থৰ সেৱা আগবঢ়াব পাৰে।

"মানসিক শান্তি" (যেনে শান্তিপূৰ্ণ চিন্তা আৰু আৱেগ) তুলনামূলকভাৱে কম সুনিৰ্দিষ্ট, তথাপিও হয়তো "আচৰণগত শান্তি" প্ৰতিষ্ঠা কৰাৰ বাবে এক প্ৰয়োজনীয় পূৰ্বসূৰী। শান্তিপূৰ্ণ আচৰণ কেতিয়াবা "শান্তিপূৰ্ণ অভ্যন্তৰীণ স্বভাৱ"ৰ ফলত হয়। একাংশই যুক্তি দিছে যে শান্তি, ধৈৰ্য্য, সন্মান, মমতা, দয়া, আত্মনিয়ন্ত্ৰণ, সাহস, সংযম, ক্ষমা, সমতা, আৰু ডাঙৰ ছবিখন চাব পৰা ক্ষমতা আদি অভ্যন্তৰীণ গুণে ব্যক্তিৰ জীৱনৰ বাহ্যিক পৰিস্থিতি যিয়েই নহওক কিয়, ব্যক্তিৰ ভিতৰত শান্তি বৃদ্ধি কৰিব পাৰে।