সুৱা সংগীত

সুয়া সংগীত হ'ল দীপাৱলী উৎসৱৰ সময়ত ছত্তীশগড় ৰাজ্যৰ গণ্ড জনগোষ্ঠীৰ মহিলাসকলে গোৱা লোকগীত। ‘সুৱা’ নামটো ‘কপৌ’ শব্দৰ পৰাই আহিছে। কপৌ এটা বুদ্ধিমান চৰাই যিয়ে মানুহৰ শব্দ শুনিলে ঠিক অনুকৰণ কৰি পুনৰাবৃত্তি কৰিব পাৰে। লোককথা অনুসৰি মহিলাসকলে কপৌৰ জৰিয়তে নিজৰ হৃদয়ৰ অনুভৱ প্ৰকাশ কৰিবলৈ গান গায়, এই বিশ্বাস কৰি যে কপৌয়ে তেওঁলোকৰ হৃদয়ৰ বেদনা তেওঁলোকৰ প্ৰেমিকৰ ওচৰলৈ প্ৰেৰণ কৰিব। স্বভাৱতে ইয়াক কেতিয়াবা ‘বিচ্ছেদ’ৰ গীত বুলিও কোৱা হয়। এই লোকগীত সাধাৰণতে ধান চপোৱাৰ সময়ত গোৱা হয়। দীপাৱলীৰ পিছত গোণ্ডী মহিলাসকলে দুমাহলৈকে এই গীতটো গাই থাকে।

এই গীতটিত ভগৱান শিৱ আৰু দেৱী পাৰ্বতীৰ বিয়া উদযাপন কৰা হৈছে। সেয়েহে পৰম্পৰাগতভাৱে সংগীতৰ লগতে নৃত্যও পৰিবেশন কৰা হয়। কিছুমান অঞ্চলত এই গীতটোও মাটিৰ ছুৱা (কপৌ) বনোৱাৰ সময়ত গোৱা হয়। এই সুৱা সংগীত উৎসৱ দেৱালীৰ কিছুদিন আগৰ পৰা আৰম্ভ হৈ দীপাৱলীত শিৱ আৰু পাৰ্বতীৰ (গৌৰ আৰু গৌৰী) বিবাহৰ অন্ত পৰে। গীতৰ সময়ত মহিলাসকলে ভাতেৰে ভৰা বাঁহৰ টোপোলা এটাৰ ওপৰত কপৌৰ মূৰ্তি এটা ৰাখি চাৰিওফালে বৃত্তাকাৰ গঠনত নাচি থাকে। সেই মূৰ্তিটোক তেওঁলোকে নিজৰ গীতৰ জৰিয়তে সম্বোধন কৰে। সুৱা গীত আৰু নৃত্য সাধাৰণতে সন্ধিয়া সময়ত আৰম্ভ হয়। গাঁৱৰ এটা নিৰ্দিষ্ট ঠাইত মহিলাসকল গোট খায় য’ত ভাত ভৰ্তি টোপোলাটো ৰঙা কাপোৰেৰে ঢাকি থৈ থৈ দিয়া হয়। গোটৰ এগৰাকী মহিলাই টোপোলাটো মূৰত তুলি লৈ খেতিয়কৰ ঘৰলৈ খোজ কাঢ়ি গৈ টোপোলাটো চোতালৰ মাজত থৈ দিলে। তেতিয়া দলৰ মহিলাসকলে তেওঁক চাৰিওফালে এটা বৃত্ত গঠন কৰে। তাৰ পাছত, টোপোলাটোৰ পৰা কাপোৰবোৰ আঁতৰাই, লেম্প জ্বলাই, নাচ-গান আৰম্ভ হয়। ছত্তীশগড়ত এই গীতৰ নৃত্যত কোনো বাদ্যযন্ত্ৰ ব্যৱহাৰ কৰা নহয়। মহিলাসকলে হাতচাপৰিৰ লগত এই গীতটো গায়। কোনো কোনো গাঁৱত মহিলাসকলে হাতচাপৰিৰ শব্দ তীব্ৰতৰ কৰিবলৈ হাতত বৰ্গক্ষেত্ৰৰ কাঠৰ টুকুৰা এটা লৈ থাকে।