ৱিনষ্টন চাৰ্চিল

ছাৰ ৱিনষ্টন লিঅ'নাৰ্ড স্পেন্সৰ চাৰ্চিল (৩০ নৱেম্বৰ ১৮৭৪ – ২৪ জানুৱাৰী ১৯৬৫) এজন ব্ৰিটিছ ৰাষ্ট্ৰনেতা, সামৰিক বিষয়া আৰু লেখক আছিল, যিয়ে ১৯৪০ চনৰ পৰা ১৯৪৫ চনলৈকে (দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধৰ সময়ত) আৰু পুনৰ ১৯৫১ চনৰ পৰা ১৯৫৫ চনলৈকে যুক্তৰাজ্যৰ প্ৰধানমন্ত্ৰী আৰু সংসদ (এম পি) আছিল আৰু সেই সময়ছোৱাত মুঠ পাঁচটা সমষ্টিক প্ৰতিনিধিত্ব কৰিছিল। তেওঁ ১৯৪০ চনৰ পৰা ১৯৫৫ চনলৈকে নেতৃত্ব দিয়া কনজাৰ্ভেটিভ পাৰ্টিৰ সদস্য আছিল। ১৯০৪ চনৰ পৰা ১৯২৪ চনলৈকে তেওঁ লিবাৰেল পাৰ্টিৰ সদস্য আছিল।

চাৰ্চিলৰ জন্ম হৈছিল অক্সফৰ্ডশ্বাইৰৰ ধনী, অভিজাত স্পেন্সৰ পৰিয়ালত। তেওঁৰ পিতৃ-মাতৃ ক্ৰমে ইংৰাজ আৰু আমেৰিকান আছিল। ১৮৯৫ চনত তেওঁ ব্ৰিটিছ সেনাবাহিনীত যোগদান কৰি ব্ৰিটিছ ভাৰত, মাহদী যুদ্ধ আৰু দ্বিতীয় বোৱাৰ যুদ্ধ দেখিছিল আৰু যুদ্ধৰ সংবাদদাতা হিচাপে খ্যাতি অৰ্জন কৰিছিল আৰু তেওঁৰ অভিযানৰ বিষয়ে কিতাপ লিখিছিল। ১৯০০ চনত কনজাৰ্ভেটিভ সাংসদ নিৰ্বাচিত হৈ ১৯০৪ চনত লিবাৰেল দলৰ পৰা পলায়ন কৰে। এইচ এইচ এছকুইথৰ লিবাৰেল চৰকাৰত চাৰ্চিল ব'ৰ্ড অৱ ট্ৰেডৰ সভাপতি আৰু পিছলৈ গৃহ সচিব আছিল, তাৰোপৰি কাৰাগাৰ সংস্কাৰ আৰু শ্ৰমিকৰ সামাজিক সুৰক্ষাৰ চেম্পিয়ন আছিল। প্ৰথম বিশ্বযুদ্ধৰ সময়ত এডমিৰালটিৰ ফাৰ্ষ্ট লৰ্ড হিচাপে তেওঁ গ্যালিপলি অভিযানৰ তদাৰক কৰিছিল; কিন্তু ই দুৰ্যোগ বুলি প্ৰমাণিত হোৱাৰ পিছত তেওঁক ডাচি অৱ লেংকেষ্টাৰৰ চ্যান্সেলৰ পদলৈ পদচ্যুত কৰা হয়। ১৯১৫ চনৰ নৱেম্বৰ মাহত তেওঁ পদত্যাগ কৰি পশ্চিম ফ্ৰণ্টৰ ৰয়েল স্কটছ ফিউজিলিয়াৰত ছমাহৰ বাবে যোগদান কৰে। ১৯১৭ চনত তেওঁ ডেভিদ লয়ড জৰ্জৰ অধীনত চৰকাৰলৈ উভতি আহে আৰু ক্ৰমাগতভাৱে অস্ত্ৰ-শস্ত্ৰ মন্ত্ৰী, যুদ্ধৰ বিদেশ সচিব, বায়ু বিদেশ সচিব আৰু উপনিবেশৰ বিদেশ সচিব হিচাপে কাৰ্যনিৰ্বাহ কৰে, মধ্যপ্ৰাচ্যত এংলো-আইৰিছ চুক্তি আৰু ব্ৰিটিছ বৈদেশিক নীতিৰ তদাৰক কৰে। তেওঁ ষ্টেনলি বাল্ডউইনৰ কনজাৰ্ভেটিভ চৰকাৰৰ ৰাজকোষৰ চ্যান্সেলৰ আছিল আৰু ১৯২৫ চনত ষ্টাৰলিং সোণৰ মানদণ্ডলৈ ঘূৰাই আনি ব্ৰিটেইনৰ অৰ্থনীতিক হতাশ কৰিছিল।

১৯৩০ চনত তথাকথিত "মৰুভূমিৰ বছৰ"ত চৰকাৰৰ পৰা আঁতৰি আহি চাৰ্চিলে নাজী জাৰ্মানীত সামৰিকতাবাদৰ ভাবুকি প্ৰতিহত কৰিবলৈ পুনৰ অস্ত্ৰ-শস্ত্ৰৰ আহ্বান জনোৱাত আগভাগ লয়। দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধৰ আৰম্ভণিতে তেওঁক পুনৰ এডমিৰালটিৰ প্ৰথম লৰ্ড হিচাপে নিযুক্তি দিয়া হয়। ১৯৪০ চনৰ মে' মাহত তেওঁ নেভিল চেম্বাৰলেনৰ পিছত প্ৰধানমন্ত্ৰী হয়। চাৰ্চিলে এখন ৰাষ্ট্ৰীয় চৰকাৰ গঠন কৰে আৰু অক্ষ শক্তিসমূহৰ বিৰুদ্ধে মিত্ৰশক্তিৰ যুদ্ধ প্ৰচেষ্টাত ব্ৰিটিছৰ জড়িততাৰ তদাৰক কৰে আৰু ১৯৪৫ চনত জয়লাভ কৰে। ১৯৪৫ চনৰ সাধাৰণ নিৰ্বাচনত কনজাৰ্ভেটিভ দলৰ পৰাজয়ৰ পিছত তেওঁ বিৰোধী দলৰ নেতা হয়। ছোভিয়েট ইউনিয়নৰ সৈতে শীতল যুদ্ধৰ বিকাশৰ মাজতে তেওঁ ইউৰোপত ছোভিয়েট প্ৰভাৱৰ "লোৰ পৰ্দা"ৰ বিষয়ে ৰাজহুৱাভাৱে সতৰ্ক কৰি দিছিল আৰু ইউৰোপীয় ঐক্যক প্ৰসাৰিত কৰিছিল। কাৰ্যকালৰ মাজত তেওঁ যুদ্ধৰ সময়ত হোৱা অভিজ্ঞতাৰ কথা উল্লেখ কৰি কেইবাখনো কিতাপ লিখিছিল। ১৯৫৩ চনত তেওঁ সাহিত্যৰ নোবেল বঁটা লাভ কৰে। ১৯৫০ চনৰ নিৰ্বাচনত পৰাস্ত হয় যদিও ১৯৫১ চনত পুনৰ কাৰ্যভাৰ গ্ৰহণ কৰে। তেওঁৰ দ্বিতীয় কাৰ্যকাল বৈদেশিক বিষয়ত ব্যস্ত আছিল, বিশেষকৈ এংলো-আমেৰিকান সম্পৰ্ক আৰু ব্ৰিটিছ সাম্ৰাজ্যৰ বাকী থকাখিনি সংৰক্ষণৰ ক্ষেত্ৰত ব্যস্ত আছিল, ভাৰত আৰু ইয়াৰ অংশ নাছিল। ঘৰুৱাভাৱে তেওঁৰ চৰকাৰৰ অগ্ৰাধিকাৰ আছিল তেওঁলোকৰ বিস্তৃত গৃহ নিৰ্মাণ কাৰ্যসূচী, য’ত তেওঁলোক সফল হৈছিল। ১৯৫৫ চনত চাৰ্চিলে পদত্যাগ কৰে আৰু ১৯৬৪ চনলৈকে সাংসদ হৈ থাকে। ১৯৬৫ চনত তেওঁৰ মৃত্যুৰ পিছত তেওঁক ৰাজ্যিক অন্ত্যেষ্টিক্ৰিয়া কৰা হয়।

বিংশ শতিকাৰ অন্যতম উল্লেখযোগ্য ব্যক্তি চাৰ্চিল ব্ৰিটেইন আৰু এংলোস্ফিয়াৰৰ বাকী অংশত জনপ্ৰিয় হৈয়ে আছে। তেওঁক সাধাৰণতে যুদ্ধকালীন বিজয়ী নেতা হিচাপে গণ্য কৰা হয়, যিয়ে ফেচিবাদৰ বিস্তাৰৰ বিৰুদ্ধে উদাৰ গণতন্ত্ৰক ৰক্ষা কৰাত অবিচ্ছেদ্য ভূমিকা পালন কৰিছিল। এজন কঠোৰ সাম্ৰাজ্যবাদী, তেওঁক কেতিয়াবা জাতি সম্পৰ্কীয় মন্তব্যৰ বাবে, ইয়াৰ উপৰিও কিছুমান যুদ্ধকালীন সিদ্ধান্ত যেনে এলেকা বোমা বিস্ফোৰণৰ বাবে সমালোচনা কৰা হৈছে। ইতিহাসবিদসকলে চাৰ্চিলক ব্ৰিটিছৰ অন্যতম শ্ৰেষ্ঠ প্ৰধানমন্ত্ৰী হিচাপে স্থান দিছে।