বিশেষ বিবাহ আইন, ১৯৫৪

বিশেষ বিবাহ আইন, ১৯৫৪
ভাষ্য	১৯৫৪ চনৰ ৪৩নং আইন
স্থিতি: প্ৰচলিত

বিশেষ বিবাহ আইন, ১৯৫৪ ভাৰতৰ সংসদে গৃহীত কৰা এখন আইন। ধৰ্ম বা বিশ্বাস নিৰ্বিশেষে ভাৰতৰ সকলো নাগৰিক আৰু প্ৰবাসী ভাৰতীয় নাগৰিকৰ বিশেষ বিবাহৰ মৰ্যদা দিবলৈ এই আইন উপস্থাপন কৰা হৈছিল। ১৯ শতিকাৰ শেষৰ ফালে প্ৰস্তাৱিত আইনৰ এক অংশৰ পৰা এই আইন উদ্ভৱ হৈছে। বিশেষ বিবাহ আইনৰ অনুসৰি পঞ্জীভূক্ত বিবাহত ব্যক্তিগত আইন প্ৰযোজ্য নহয়।

১৮৭২ চনত, ১৮৭২ আইন নং ৩, প্ৰণয়ন কৰা হৈছিল। কিন্তু পৰৱৰ্তী সময়ত দেখা যায় যে ইয়াৰ কিছু সংশোধনৰ প্ৰয়োজন আৰু সংসদে এখন নতুন আইন গৃহত কৰিছিল। হেনৰী চুমনাৰ মাইনে প্রথমে ১৮৭২ আইন নং ৩ উপস্থাপন কৰিছিল। এই নতুন আইনৰ মতে নাগৰিকে যাকে ইচ্ছা কৰে যিকোনো জাতি, ধৰ্ম বা বিশ্বাস নিৰ্বিশেষে বিবাহৰ অনুমতি প্ৰদান কৰে। চূড়ান্ত ভাবে যিসকলে তেওঁলোকৰ ধৰ্ম বিশ্বাসক অস্বীকাৰ কৰি বিবাহত বহিবলৈ ইচ্ছুক, এই আইনে তেনে বিবাহক বৈধতা প্ৰদান কৰে। প্ৰথমে এই আইন কেৱল আন্তঃ বৰ্ণ আৰু আন্তঃ ধৰ্ম বিবাহৰ ক্ষেত্ৰত প্ৰযোজ্য আছিল। সামগ্ৰিক ভাবে, স্থানীয় চৰকাৰ আৰু প্ৰশাসক সকলে সৰ্বসন্মতিক্ৰমে মাইনৰ এই আইনৰ বিৰোধিতা কৰিছিল। তেওঁলোকে বিশ্বাস কৰিছিল যে এই আইনে বিবাহক কামনাৰ ওপৰত প্ৰতিষ্ঠিত কৰিব। আৰু অনিবাৰ্যভাবে ই বিবাহৰ দৰে পৱিত্ৰ অনুষ্ঠানক অনৈতিকতাৰ দিশলৈ লৈ যাব।

বিশেষ বিবাহ আইন, ১৯৫৪য়ে ১৮৭২ আইন নং ৩ক প্ৰতিস্থাপিত কৰে। এই আইনৰ তিনিটা মুখ্য উদ্দেশ্য হল:

1. নিৰ্দিষ্ট ক্ষেত্ৰত বিবাহৰ এক বিশেষ ৰূপ প্ৰদান কৰা,
2. নিৰ্দিষ্ট কিছুমান বিবাহৰ পঞ্জীয়ন কৰা আৰু
3. বিবাহ বিচ্ছেদ কৰাত সহায়ক হোৱা