আনন্দবন

আনন্দবন আক্ষৰিক অৰ্থত, সুখৰ অৰণ্য; ভাৰতৰ মহাৰাষ্ট্ৰ ৰাজ্যৰ চন্দ্ৰপুৰ জিলাৰ ৱাৰোৰাৰ পৰা প্ৰায় ৫ কিলোমিটাৰ দূৰত্বত অৱস্থিত এখন আশ্ৰম আৰু এটা সামূহিক পুনৰ্বাসন কেন্দ্ৰ, যিটো মূলতঃ কুষ্ঠ ৰোগী আৰু সমাজৰ নিপীড়িত শ্ৰেণীৰ পৰা অহা প্ৰতিবন্ধীসকলৰ বাবে আৰম্ভ কৰা হৈছিল। ১৯৪৯ চনত বিখ্যাত সমাজ কৰ্মী বাবা আমটে ইয়াক প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল। মহাৰোগী সেৱা সমিতি সংগঠনৰ দ্বাৰা পৰিচালিত এই প্ৰকল্পটো আনকি মধ্য ভাৰতৰ অন্যতম পিছপৰা জিলা -চন্দ্ৰপুৰত অৱস্থিত হোৱাৰ বাবে হাজাৰ হাজাৰ নিপীড়িত লোক, কুষ্ঠ ৰোগৰ দৰে বিশেষভাৱে সক্ষম ব্যক্তি, অস্থিৰোগ বিশেষজ্ঞ, দৃষ্টিশক্তিৰ জীৱিকাৰ সামৰ্থ্য গঢ়ি তুলিছে আৰু ১৯৪৯ চনৰ পৰা শ্ৰৱণ ক্ষমতাহীন আৰু আদিম জনজাতীয় সদস্য। ইয়াৰ আন দুটা প্ৰকল্প হ’ল লোক বিৰাদাৰী প্ৰাকল্প আৰু সুস্থ কুষ্ঠ ৰোগীৰ বাবে এখন গাঁও সোমনাথ।

বাবা আমটে আনন্দবনক স্বয়ংসম্পূৰ্ণ আশ্ৰম হিচাপে গঢ়ি তুলিছিল (যাক "ৰোগীৰ বাবে কিবুট্জ" বুলি ক'ব পাৰি)। আজি বাসিন্দাসকল মৌলিক জীৱিকাৰ ক্ষেত্ৰত স্বাৱলম্বী। ইয়াৰ উপৰিও আশ্ৰমত বিভিন্ন ঘৰুৱা, ক্ষুদ্ৰ উদ্যোগৰ ইউনিট আছে যিয়ে বাসিন্দাসকলে পৰিচালনা কৰে যিয়ে অতিৰিক্ত প্ৰয়োজনীয়তাসমূহ পূৰণ কৰিবলৈ আয়ৰ সৃষ্টি কৰে।

বাবা আমটে আনন্দবনক শক্তিৰ ব্যৱহাৰ, আৱৰ্জনা পুনঃব্যৱহাৰ আৰু প্ৰাকৃতিক সম্পদৰ ব্যৱহাৰ কম কৰিবলৈ পৰিৱেশ সচেতন সম্প্ৰদায় হিচাপেও গঢ় দিছিল যিয়ে যাৰ দ্বাৰা তেওঁলোকে সদায় সক্ৰিয় হৈ থাকিব পাৰে।

আনন্দবনৰ আজি দুখন চিকিৎসালয়, কলেজ, অনাথ আশ্ৰম, অন্ধৰ বিদ্যালয়, বধিৰ বিদ্যালয় আৰু কাৰিকৰী শাখা। বাবা আমটেৰ ডাঙৰ পুত্ৰ ড° বিকাশ আমটে আনন্দবনৰ মুখ্য কাৰ্যকৰ্তা। তেওঁ আনন্দবনত পুনৰ্বাসনৰ সন্দৰ্ভত বিভিন্ন পৰীক্ষা-নিৰীক্ষা গ্ৰহণ কৰিছিল যিবোৰৰ কথা ‘আনন্দবন প্ৰয়োগবন’ শীৰ্ষক এখন গ্ৰন্থত উল্লেখ কৰা হৈছে।

ওপৰঞ্চি কাম

পিছৰ বছৰবোৰত আনন্দবন পৰিচালনা সমিতিয়ে, ১৯৬৭ চনত চন্দ্ৰপুৰ জিলাৰ মুল তহচিলৰ সোমনাথত আৰু হেমালকাছাত লোক বংশানুক্ৰমিক প্ৰকাশৰ অধীনত দুটা প্ৰকল্পও সংযোজন কৰে, যাৰ চোৱা-চিতা কৰে প্ৰকাশ আৰু মন্দাকিনী আমটে, দুয়োজন চিকিৎসক; আৰু তেওঁলোকৰ পুত্ৰ দিগন্ত আৰু অনিকেট আৰু ১৯৭৩ চনত গাডচিৰোলি জিলাৰ ভামৰাগড তহচিলত তেওঁলোকৰ পত্নী অনাঘা আৰু সমীক্ষাই।