উত্তৰ কোৰিয়াৰ নাৰী
উত্তৰ কোৰিয়াৰ ৰাজনৈতিক বিচ্ছিন্নতা, উত্তৰ কোৰিয়া কৰ্তৃপক্ষই বিদেশী তদন্তকাৰীক দেশখনত প্ৰৱেশৰ অনুমতি দিবলৈ অনিচ্ছা আৰু বিৰোধী প্ৰতিবেদনৰ অস্তিত্বৰ বাবে উত্তৰ কোৰিয়াৰ মহিলাৰ অৱস্থা আৰু মৰ্যাদা দেশৰ বাহিৰত সম্পূৰ্ণৰূপে বুজা হোৱা নাই। উত্তৰ কোৰিয়া চৰকাৰৰ চৰকাৰী স্থিতি হ'ল মহিলা-পুৰুষৰ সমান অধিকাৰ।[1]
উত্তৰ কোৰিয়াই লিংগ সমতা আইন, শ্ৰমিক আইন, অত্যাৱশ্যকীয় উদ্যোগৰ ৰাষ্ট্ৰীয়কৰণৰ আইন আদি আইন প্ৰণয়ন কৰিছে। যদিও এই সামাজিক ব্যৱস্থাসমূহ সম্পূৰ্ণৰূপে সফল হোৱা নাই, তথাপিও ইয়াক দৈনন্দিন জীৱনৰ লগত সংযুক্ত কৰি নাৰীক সহায় কৰা হৈছে। কাৰ্যকৰী হোৱা সংস্কাৰসমূহে কৰ্মক্ষেত্ৰত মহিলাৰ অধিকাৰ, উত্তৰাধিকাৰীত্ব আৰু সম্পত্তিৰ ভাগ-বতৰা কৰাৰ অধিকাৰ, মুক্ত বিবাহ আৰু বিবাহ বিচ্ছেদৰ অধিকাৰ প্ৰদান কৰিছিল। উত্তৰ কোৰিয়াই বহুবিবাহো নিষিদ্ধ কৰিছিল। ৰাষ্ট্ৰই ব্যক্তিগত মালিকানাধীন সকলো মাটি জব্দ কৰিলে, তত্ত্বগতভাৱে সম্পত্তিৰ বৈষম্য নাইকিয়া কৰিলে। আজি উত্তৰ কোৰিয়াত মহিলাসকলে বিভিন্ন শ্ৰমিক শক্তিত অংশগ্ৰহণ কৰে, আৰু উচ্চ পদবীত থকা মহিলাৰ সংখ্যা যথেষ্ট। লগতে মহিলাসকলৰ বাবে চেনেটৰিয়া, জিৰণি ঘৰ, প্ৰসূতি চিকিৎসালয়কে ধৰি বহুতো সুবিধা আছে।
উচ্চ মজুৰিৰ চাকৰিত মহিলা আৰু পুৰুষৰ অনুপাত কম মজুৰিৰ চাকৰিতকৈ যথেষ্ট কম। তদুপৰি সমাজৰ উচ্চ পদবীত থকা বেছিভাগ মহিলাই হয় আত্মীয় নহয় শীৰ্ষ নেতাৰ পত্নী। যদিও উত্তৰ কোৰিয়া চৰকাৰী বিষয়াসকলে ৰাজহুৱাভাৱে দাবী কৰে যে উত্তৰ কোৰিয়াক দেশ হিচাপে বিশুদ্ধ শ্ৰেণীহীন সমাজ, তথাপিও কিছুমানে ইয়াৰ বিপৰীত প্ৰমাণ কৰিছে।[2]
উত্তৰ কোৰিয়াত ৰাজনৈতিকভাৱে শক্তিহীন নাগৰিকৰ তুলনাত ধনী, শিক্ষিত আৰু ৰাজনৈতিকভাৱে শক্তিশালী নাগৰিকৰ মাজত স্পষ্ট বিভাজন দেখা গৈছে। সমগ্ৰ উত্তৰ কোৰিয়াতে ধন-সম্পত্তি আৰু বিশেষাধিকাৰৰ বিভাজন স্পষ্টভাৱে অসমান হৈ পৰিছে। উত্তৰ কোৰিয়াৰ লোকসকলক পাৰিবাৰিক ইতিহাস আৰু উৎপত্তি অনুসৰি মহকুমাত স্থান দিবলৈ বাধ্য হৈছে। যদি কোনো এটা সময়ত কোনো এটা পৰিয়ালৰ কোনো সদস্যই যিকোনো ধৰণৰ অপৰাধ সংঘটিত কৰিবলগীয়া হয়, তেন্তে সেই পৰিয়ালটোৰ সমগ্ৰ বংশই তেওঁলোকৰ অপৰাধৰ ফলত ক্ষতিগ্ৰস্ত হয়।[3]
দ্বিতীয় বিশ্বযুদ্ধৰ শেষৰ পৰা আজিলৈকে পৰিয়াল ক্ষেত্ৰ আৰু ৰাজহুৱা ক্ষেত্ৰত নাৰীৰ ভূমিকা কেইবাবাৰো সলনি হৈছে। যুদ্ধৰ পিছত মহিলাসকলে সমাজবাদী অৰ্থনীতিত বৃহৎ সংখ্যক নামভৰ্তি কৰে, আৰু দেশৰ পুনৰ্নিৰ্মাণত মুখ্য ভূমিকা পালন কৰে। পিছৰ দশকবোৰত অৰ্থনীতিৰ উন্নতি হোৱাৰ লগে লগে কৰ্মশক্তিত মহিলাৰ প্ৰয়োজনীয়তা কম হৈছিল আৰু অধিক পৰম্পৰাগত ভূমিকাৰ দিশত আগবাঢ়িছিল।[4] ৰাজ্যিক কৰ্মচাৰীক ৰেচন দিয়া হৈছিল আৰু বেছিভাগ পৰিয়ালেই সেই ৰেচনত জীয়াই থাকিব পাৰিছিল।
উত্তৰ কোৰিয়াত পৰম্পৰাগতভাৱে গধুৰ হাতৰ কাম পুৰুষে কৰে, আৰু লঘু কাম মহিলাসকলক নিযুক্ত কৰা হয়। পাৰিবাৰিক প্ৰতিপত্তি, সামৰ্থ্য, দক্ষতাৰ ক্ষেত্ৰত ৰাষ্ট্ৰৰ বিচাৰ অনুসৰি ব্যক্তিৰ নিয়োগ ৰাষ্ট্ৰই পূৰ্বনিৰ্ধাৰিত কৰে। উদাহৰণস্বৰূপে, উচ্চ শিক্ষা থকা ধনী পৰিয়াল এটাক খনিকৰ হিচাপে অহৰহ হাতৰ শ্ৰম কৰিবলৈ নিযুক্তি দিয়াৰ সম্ভাৱনা অতি কম হ’ব। শেষত উত্তৰ কোৰিয়াৰ পুৰুষ-মহিলাৰ বাবে প্ৰতিজন নাগৰিকৰ বৃত্তি সম্পূৰ্ণৰূপে বাহিৰৰ কৰ্তৃপক্ষৰ দ্বাৰা হিচাপ আৰু বিবেচনা কৰা হ’ব লাগিব।[3]
তথ্যসূত্ৰ
[সম্পাদনা কৰক]- ↑ Korea, Democratic People's Republic of (Report). Country Reports on Human Rights Practices for 2015. Bureau of Democracy, Human Rights and Labor. 2015.
- ↑ Halliday, Jon. "Women in North Korea: an Interview with the Korean Democratic Women's Union Journal." Bulletin of Concerned Asian Scholars 17 (1985): 46–47. Print.
- ↑ 3.0 3.1 Ryang, Sonia. "Culture of North Korea." Advmeg Inc. 2015. Web.
- ↑ Je Son Lee (14 February 2015). "Ask a North Korean: are women treated equally in your society?". The Guardian. https://www.theguardian.com/world/2015/feb/14/north-korean-sexism-women.