কেৰু

কেৰু (টাই-আহোম: 𑜀𑜢𑜐𑜫 𑜍𑜥) হৈছে অসমীয়া পৰম্পৰাগত কাণত পিন্ধা এবিধ অলংকাৰ। এইবিধ অলংকাৰ অকল সোণেৰে গঢ়োৱা হয়। বাখৰ খটোৱা নহয়। অসমৰ বৰপেটা জিলাত ই এক বিশিষ্ট অলংকাৰ। আগতে এই অলংকাৰ পদ বৰপেটা অঞ্চলৰ বয়সীয়া মহিলা সকলে পৰিধান কৰিছিল। অৱশ্যে আজিকালি বৰপেটাৰ উপৰি অন্যান্য ঠাইৰ মহিলায়ো পৰিধান কৰে। এটা সময়ত এইপদ অলংকাৰৰ ব্যৱহাৰ কমি গৈছিল যদিও এতিয়া ই পৰিশীলিত ৰূপত পুনৰ ব্যৱহাৰ হ’বলৈ ধৰিছে। চানেকি অনুযায়ী কেৰুৰ নাম বেলেগ বেলেগ। যেনে: সোণৰ কেৰু, ৰূপৰ কেৰু, বাখ্ৰাম কেৰু, জাংফাই কেৰু, লং কেৰু ইত্যাদি।

আকৃতি আৰু গঠন

কেৰু দেখিবলৈ অৰ্ধ চন্দ্ৰ আকৃতিৰ। ইয়াৰ তলৰ ফালে সৰু বেল-বুটামজাতীয় অলংকাৰ থাকে যিয়ে কাণত পিন্ধাৰ সময়ত সৌন্দৰ্য্য বৃদ্ধিৰ উপৰিও এটা মৃদু ধ্বনি উৎপন্ন কৰে। কেৰু সাধাৰণতে খাটি সোণৰে তৈয়াৰ কৰা হয় যদিও কিছু অঞ্চলত ৰূপ বা মিশ্ৰ ধাতু ব্যৱহাৰ কৰিও কেইবিধ কেৰু বানোৱা দেখা যায়।

অঞ্চল অনুসৰি প্ৰচলন

যদিও কেৰুৰ প্ৰচলন মূলত বৰপেটা জিলাত আছিল, বৰ্তমান ই নলবাৰী, কামৰূপ, আৰু গোৱালপাৰা আদিৰো অঞ্চলত ব্ৰত, বিয়াৰ অনুষ্ঠান, বিহু আদি উৎসৱ উপলক্ষে পৰিধান কৰা দেখা যায়। কেইবাজনো পৰম্পৰাগত মণিহাৰী শিল্পীৰ মতে, কেৰু এটা যুগৰ পৰা যুগলৈ পৰিয়ালৰ সদস্যৰ মাজত হস্তান্তৰিত হৈ আহিছে।

সাংস্কৃতিক গুৰুত্ব

কেৰু কেৱল অলংকাৰ নহয়, ই অসমীয়া পৰম্পৰা আৰু মহিলা সৌন্দৰ্য্যৰ এক অপৰিহাৰ্য অংশ। কেৰুৰ নান্দনিকতা আৰু ঐতিহাসিক প্ৰসঙ্গই ইয়াক অসমীয়া সমাজত এক সাংস্কৃতিক প্ৰতীক হিচাপে পৰিগণিত কৰে। বহুত পৰিয়ালত ই ঠাকুৰমাৰ পৰা নাতিনীৰলৈ উপহাৰ হিচাপে দিয়া হয়, যি পৰম্পৰা ধাৰণাৰ এক অংশ হিচাপে বিবেচিত।