ৱিণ্ড চাইম
ৱিণ্ড চাইমচ হৈছে ওলমি থকা নলীযুক্ত ৰড, ঘণ্টা বা অন্যান্য বস্তুৰ পৰা নিৰ্মিত এক প্ৰকাৰৰ পাৰ্কাচন বাদ্যযন্ত্ৰ। এইবোৰ প্ৰায়ে কেৱল ধাতু বা ধাতু আৰু কাঠ দুয়োবিধ সামগ্ৰীৰ পৰা তৈয়াৰ কৰা হয়। নলীযুক্ত ৰডবোৰ কোনো ধৰণৰ ওজন বা পৃষ্ঠৰ সৈতে ওলমি থাকে আৰু শূন্যত বতাহৰ স্বাভাৱিক গতিৰ প্ৰভাৱত নলীযুক্ত ৰডবোৰে এডালে আনডালৰ সৈতে খুন্দা খাই কোমল শব্দৰ সৃষ্টি কৰে। সাধাৰণতে কোনো অট্টালিকাত বা বাসগৃহৰ দুৱাৰমুখত, বাৰাণ্ডাত, বাহিৰৰ বাগিচাত আলংকাৰিক সামগ্ৰী হিচাপে ওলোমাই থোৱা হয়। যিহেতু পাৰ্কাচন বাদ্যযন্ত্ৰবোৰ বতাহে জোকাৰণিৰে উৰুৱাই দিয়া যাদৃচ্ছিক প্ৰভাৱ অনুসৰি আঘাত প্ৰাপ্ত হয়, গতিকে ইয়াত বতাহৰ ঝুলনক আকস্মিক সংগীতৰ উদাহৰণ হিচাপে গণ্য কৰা হৈছে।
ইতিহাস[সম্পাদনা কৰক]
প্ৰাচীন ৰোম[সম্পাদনা কৰক]
_flying_phallus_with_bells.jpg)
সাধাৰণতে ব্ৰঞ্জৰ পৰা তৈয়াৰী ৰোমান ৱিণ্ড চাইমক টিণ্টিন্নাবুলাম বুলি কোৱা হৈছিল আৰু ইয়াক বাগিচা, বাৰাণ্ডা আৰু আলহী বহা কোঠাত ওলোমাই থোৱা হৈছিল য'ত বতাহৰ গতিৰ ফলত টিংটিং শব্দ হৈছিল। এই শব্দই কু-অভিপ্ৰায়ক আঁতৰাই পেলায় বুলি বিশ্বাস কৰা হৈছিল আৰু ইয়াক প্ৰায়ে ফেলাছৰ সৈতে সংযুক্ত কৰা হৈছিল, যিটো সৌভাগ্যৰ প্ৰতীক আৰু দুষ্ট চকুৰ বিৰুদ্ধেও এক কৱচ স্বৰূপ আছিল।[1] ফেলাছত দেউকা, ভৰি আদিৰ সংযোজন ঘটোৱা হয়। এই সংযোজনসমূহে ইয়াৰ সুৰক্ষা শক্তি বৃদ্ধি কৰে বুলি বিশ্বাস প্ৰচলিত।[2]
পূব আৰু দক্ষিণ এছিয়া[সম্পাদনা কৰক]
খ্ৰীষ্টীয় দ্বিতীয় শতিকাৰ সময়ছোৱাত ভাৰতত, আৰু পিছলৈ চীনত, প্ৰতিটো চুকত সৰু সৰু বতাহৰ ঘণ্টা ওলমি থকা অতি বৃহৎ পেগোডাবোৰ জনপ্ৰিয় হৈ পৰিছিল; ব্ৰঞ্জ আদিৰে নিৰ্মিত ক্লাপাৰটো দোল খাই থাকিছিল, যাৰ ফলত এটা সুৰীয়া টিংটিং শব্দ হৈছিল। কোৱা হয় যে এই ঘণ্টাবোৰৰ মূল উদ্দেশ্য কেৱল চৰাই আদি খেদি দিয়াই নহয়, যিকোনো আত্মগোপন কৰা দুষ্ট আত্মাকো ভয় খুৱাই পঠিয়োৱাৰ বাবে ব্যৱহাৰ হৈছিল। মন্দিৰ, ৰাজপ্ৰসাদ আৰু ঘৰৰ চালৰ চুকত ৱিণ্ড বেল ওলোমাই থোৱা থাকে; এইবোৰ কেৱল পেগোডাতে সীমাবদ্ধ নহয়।[3] ইডো যুগৰ পৰাই ফুৰিন (風鈴) নামেৰে জনাজাত জাপানীজ কাঁচৰ ৱিণ্ড বেলৰ প্ৰচলন আছিল।[4] এচিয়াৰ কোনো কোনো ঠাইত ৱিণ্ড চাইমে শুভ বাৰ্তা কঢ়িয়াই আনে বুলি ভবা হয় আৰু ফেং ছুইতো ইয়াৰ ব্যৱহাৰ কৰা হয়।
চীনাসকলে ঘণ্টা বজাবলৈ আৰম্ভ কৰাৰ পিছত ১১০০ খ্ৰীষ্টাব্দৰ আশে-পাশে বতাহৰ ঝুলন আধুনিকীকৰণ হ’বলৈ আৰম্ভ কৰে। ক্লাপাৰ নথকা এটা ঘণ্টা, যাক ইয়ং-ঝং বুলি কোৱা হয়, ইয়াক দক্ষ ধাতুৰ শিল্পীয়ে তৈয়াৰ কৰিছিল আৰু মূলতঃ ধৰ্মীয় অনুষ্ঠানত ব্যৱহাৰ কৰিছিল। ইয়াৰ পিছত চীনাসকলে ফেং-লিং(風鈴) সৃষ্টি কৰে, যিটো আজিৰ আধুনিক ৱিণ্ড বেলৰ সৈতে মিল আছে। দুষ্ট আত্মাক দূৰ কৰিবলৈ আৰু উপকাৰী আত্মাক আকৰ্ষণ কৰিবলৈ মন্দিৰ আৰু পেগোডাত ফেং-লিং ওলোমাই থোৱা হৈছিল। বৰ্তমান পূৱ প্ৰান্তত ৱিণ্ড চাইম সাধাৰণ আৰু চি বা জীৱনৰ শক্তিৰ প্ৰবাহ সৰ্বাধিক কৰিবলৈ ব্যৱহাৰ কৰা হয়।
তথ্যসূত্ৰ[সম্পাদনা কৰক]
- ↑ Catherine Johns (1982). Sex or Symbol?: Erotic Images of Greece and Rome. Taylor & Francis. পৃষ্ঠা. 66–68. https://books.google.com/books?isbn=0415925673.
- ↑ "Bronze phallic wind chime (tintinabulum)". British Museum. https://www.britishmuseum.org/explore/highlights/highlight_objects/gr/b/bronze_phallic_wind_chime.aspx.
- ↑ Westcott, Wendell (1970). "Chapter 1: Bells of the Orient". Bells and Their Music. G.P. Putnam. https://www.msu.edu/~carillon/batmbook/chapter1.htm.
- ↑ Amano, Kenichi; Kawakami, Takashi (May 28, 2007). "Foreign tourists find real Tokyo". The Nikkei Weekly.