সৰস্বতী পূজা

সৰস্বতী পূজা
অন্য নাম	শ্ৰীপঞ্চমী, বসন্ত পঞ্চমী
পালন কৰে	হিন্দু সম্প্ৰদায়
প্ৰকাৰ	সৰস্বতীৰ আৰাধনা
আৰম্ভ হয়	মাঘ মাহৰ শুক্লা পঞ্চমী
তাৰিখ	জানুৱাৰী/ফেব্ৰুৱাৰী
আচাৰ	পূজা, সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠান

সৰস্বতী পূজা জ্ঞান আৰু শিক্ষাৰ দেৱী সৰস্বতীৰ বন্দনা কৰিবৰ কাৰণে অনুষ্ঠিত কৰা এটা ধৰ্মীয় উৎসৱ। প্ৰতি বছৰে মাঘমাহৰ শুক্লা পঞ্চমী তিথিত এই পূজা পতা হয়। সেইবাবে ইয়াক শ্ৰীপঞ্চমী পূজা বুলিও কয়। এই পূজা বিশেষকৈ শিক্ষানুষ্ঠানসমূহত অনুষ্ঠিত কৰা হয়।

দিনটীয়াকৈ পতা এই উৎসৱৰ আগবেলা পূজা অথবা নাম প্ৰসঙ্গই প্ৰাধান্য লাভ কৰে। ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে সুন্দৰকৈ সাজপাৰ পিন্ধি তাত অংশগ্ৰহণ কৰে। পুষ্পাঞ্জলি নিদিয়ালৈকে সাধাৰণতে ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকল উপবাসে থাকে। পূজা অথবা নাম প্ৰসঙ্গ শেষ হোৱাৰ পাছত মাহ-প্ৰসাদ বিলোৱা হয়। তাৰপাছতে অতিথিসকলক চাহ, লুচি আদিৰে আপ্যায়ন কৰা হয়। ছাত্ৰ-ছাত্ৰী আৰু শিক্ষকসকলে একেলগে প্ৰীতিভোজন কৰে। ৰাতিলৈ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে নাটক, ভাওনা, বিচিত্ৰানুষ্ঠান, সঙ্গীতানুষ্ঠান আদিৰ ব্যৱস্থা কৰে। ইয়াৰ যোগেদি তেওঁলোকৰ সুকুমাৰ কলা বিকাশৰ সুবিধা হয়। পাছদিনা দেৱী বিসৰ্জনৰ দিন। দেৱীক ধূপধূনাৰে পূজা কৰি তেওঁৰ মূৰ্তি লৈ শোভাযাত্ৰা কৰে আৰু দেৱীৰ নামত বিভিন্ন ধ্বনি, গীত-মাতেৰে পূজাৰ সামৰণি মাৰে।

উদ্‌যাপন

বসন্ত পঞ্চমীত বহুতো পৰিয়ালে এই দিনটোত তেওঁলোকৰ নৱজাতক আৰু সৰু ল’ৰা-ছোৱালীৰ সৈতে বহি তেওঁলোকৰ আঙুলিৰে প্ৰথমবাৰলৈ শব্দ লিখাবলৈ চেষ্টা কৰে আৰু কিছুমানে একেলগে অধ্যয়ন বা সংগীত সাধনা কৰি উদ্‌যাপন কৰে। বসন্ত পঞ্চমীৰ আগদিনা সৰস্বতীৰ মন্দিৰবোৰ বিভিন্ন খাদ্যৰে ভৰি পৰে আৰু পিছদিনা ৰাতিপুৱা পৰম্পৰাগত ভোজত তেওঁৰ উপাশকসকলৰ মাজত এইসমূহ বিতৰণ কৰা হয়। মন্দিৰ আৰু শিক্ষানুষ্ঠানসমূহত সৰস্বতীৰ মূৰ্তিৰ উপাসনা কৰা হয়। দেৱীৰ আশীৰ্বাদ ল'বলৈ বহুতো শিক্ষানুষ্ঠানে ৰাতিপুৱা বিশেষ প্ৰাৰ্থনা বা পূজাৰ ব্যৱস্থা কৰে। কিছুমান সম্প্ৰদায়ত সৰস্বতীৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধা জনাই কাব্যিক আৰু সংগীতৰ সমাৱেশ অনুষ্ঠিত কৰা দেখা যায়।

নামকৰণ আৰু তাৰিখ

বসন্ত পঞ্চমী প্ৰতি বছৰে হিন্দু সৌৰ কেলেণ্ডাৰৰ মাঘ মাহৰ শুক্ল পক্ষৰ পঞ্চমী তিথিত পালন কৰা হয়, যি সাধাৰণতে জানুৱাৰীৰ শেহৰ ফালে বা ফেব্ৰুৱাৰী মাহত পৰে। বসন্তক "সকলো ঋতুৰ ৰজা" বুলি জনা যায়, গতিকে উৎসৱটো ইয়াৰ চল্লিশ দিন আগতেই আৰম্ভ হয়। উত্তৰ ভাৰতত ই সাধাৰণতে শীতকালৰ দৰে আৰু ভাৰতৰ মধ্য আৰু পশ্চিম অংশত বসন্ত পঞ্চমীৰ দিনা অধিক বসন্তৰ দৰে হয়, যাৰ ফলত বসন্ত পঞ্চমীৰ দিনটোৰ ৪০ দিনৰ পিছত বসন্ত প্ৰকৃততে পূৰ্ণতা পোৱা ধাৰণাটোক বিশ্বাসযোগ্যতা প্ৰদান কৰে। বিশেষকৈ ভাৰত আৰু নেপালৰ হিন্দুসকলে এই উৎসৱ পালন কৰে। দক্ষিণৰ ৰাজ্যসমূহত এই দিনক শ্ৰীপঞ্চমী বুলি কোৱা হয়। বালি দ্বীপ আৰু ইণ্ডোনেছিয়াৰ হিন্দুসকলৰ মাজত ইয়াক "হৰি ৰায় সৰস্বতী" (সৰস্বতী মহান দিন) বুলি জনা যায়। ইয়াৰ উপৰিও ২১০-দিনীয়া বালিৰ পাউকন কেলেণ্ডাৰৰ আৰম্ভণি হয়।

হিন্দু ধৰ্ম

সৰস্বতী পূজা

বসন্ত পঞ্চমী হিন্দুসকলৰ এক উৎসৱ, য’ৰ পৰা বসন্ত উদ্‌যাপন প্ৰস্তুতিৰ আৰম্ভণি হয়। আঞ্চলিক বিভিন্নতাৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰি মানুহে বিভিন্ন ধৰণে উদ্‌যাপন কৰে। বসন্ত পঞ্চমীৰ পৰাই চল্লিশ দিনৰ পাছত হোৱা হোলিকা আৰু হোলীৰ প্ৰস্তুতি আৰম্ভ হয়। বহুতৰে বাবে বসন্ত পঞ্চমী হৈছে তেওঁলোকৰ জ্ঞান, ভাষা, সংগীত আৰু সকলো কলাৰ দেৱী সৰস্বতী দেৱীৰ প্ৰতি উৎসৰ্গিত উৎসৱ। তেওঁ আকাংক্ষা আৰু প্ৰেমকে ধৰি সকলো ৰূপতে সৃষ্টিশীল শক্তি আৰু শক্তিৰ প্ৰতীক। এই ঋতু আৰু উৎসৱত কৃষি পথাৰ পকা শস্যৰ হালধীয়া ফুলেৰে সৰস্বতীক আদৰা হয়, যিটো হিন্দুসকলে হালধীয়া ৰঙক সৰস্বতীৰ প্ৰিয় ৰঙৰ সৈতে সম্পৃক্ত কৰে। মানুহে হালধীয়া ৰঙৰ শাৰী বা শ্বাৰ্ট বা আনুষংগিক বস্ত্ৰ পিন্ধে, হালধীয়া ৰঙৰ জলপান আৰু মিঠাই বিতৰণ কৰে। কিছুমানে নিজৰ ভাতত কেশৰ মিহলাই তাৰ পিছত হালধীয়া ৰঙৰ ৰন্ধা ভাত এটা বিশাল ভোজৰ অংশ হিচাপে খায়।

বহু পৰিয়ালত কেঁচুৱা আৰু সৰু ল’ৰা-ছোৱালীৰ সৈতে বহি ল’ৰা-ছোৱালীক আঙুলিৰে প্ৰথম শব্দ লিখিবলৈ উৎসাহিত কৰি আৰু কিছুমানে একেলগে অধ্যয়ন বা সংগীত সৃষ্টি কৰি এই দিনটো উদ্‌যাপন কৰে। বসন্ত পঞ্চমীৰ আগদিনা সৰস্বতীৰ মন্দিৰবোৰ খাদ্যৰে ভৰাই থোৱা হয়, যাতে পিছদিনা ৰাতিপুৱা সকলোৰে লগত মিলি পৰম্পৰাগত ভোজ খাব পাৰে। মন্দিৰ আৰু শিক্ষানুষ্ঠানত সৰস্বতীৰ প্ৰতিমূৰ্তি হালধীয়া ৰঙৰ সাজ-পোছাক পৰিধান কৰি পূজা কৰা হয়। বহু শিক্ষানুষ্ঠানে দেৱীৰ আশীৰ্বাদ বিচাৰি পুৱা বিশেষ প্ৰাৰ্থনা বা পূজাৰ আয়োজন কৰে। সৰস্বতীৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধা জনাই কিছুমান সম্প্ৰদায়ত কাব্য আৰু সংগীতৰ সমাৱেশ অনুষ্ঠিত হয়।

পূব ভাৰতত প্ৰধানকৈ পশ্চিমবংগ, অসম, ত্ৰিপুৰা আৰু বিহাৰ ৰাজ্যৰ লগতে নেপালতো মানুহে সৰস্বতী মন্দিৰ দৰ্শন কৰে আৰু ঘৰতে সৰস্বতী দেৱীকো পূজা কৰে। পশ্চিমবংগত বঙালী হিন্দুসকলৰ বাবে ই অন্যতম প্ৰধান উৎসৱ আৰু বহু পৰিয়ালে পালন কৰে; বেছিভাগ বিদ্যালয়েই নিজৰ চৌহদত ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ বাবে সৰস্বতী পূজাৰ ব্যৱস্থা কৰে। বাংলাদেশতো সকলো প্ৰধান শিক্ষানুষ্ঠান আৰু বিশ্ববিদ্যালয়ে বন্ধৰ দিন আৰু বিশেষ পূজাৰে পালন কৰে।

ওড়িশা ৰাজ্যত এই উৎসৱক বসন্ত পঞ্চমী, শ্ৰীপঞ্চমী বা সৰস্বতী পূজা হিচাপে পালন কৰা হয়। সমগ্ৰ ৰাজ্যৰ বিদ্যালয়-মহাবিদ্যালয়ত হোম আৰু যজ্ঞ কৰা হয়। ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে অতি আন্তৰিকতা আৰু উদ্যমেৰে সৰস্বতী পূজা উদ্‌যাপন কৰে। সাধাৰণতে চাৰি আৰু পাঁচবছৰীয়া শিশুৱে এই দিনটোতে 'খড়ী-চুৱা' বা 'বিদ্যা-আৰম্ভ' নামৰ এক অনন্য অনুষ্ঠান বিদ্যাৰম্ভ কৰে। বাংলা হিন্দুসকলৰ মাজত ইয়াক বিকল্পভাৱে "হাতে-খড়ী" বুলি জনা যায়।^{[উদ্ধৃতিৰ প্ৰয়োজন]}

অন্ধ্ৰপ্ৰদেশৰ দৰে দক্ষিণৰ ৰাজ্যসমূহত একেদিনাই শ্ৰীপঞ্চমী বুলি কোৱা হয়, ইয়াত "শ্ৰী" অংশই তেওঁক এক দেৱীৰ আন এটা ভাল দিশ বুলি উল্লেখ কৰে।

অন্যান্য দেৱতা

বসন্ত পঞ্চমীক কিছুমান ঠাইত হিন্দুৰ প্ৰেমৰ দেৱতা কামদেৱ (বাওঁফালে) ৰতিৰ সৈতে স্মৰণ কৰে, যিটো ওপৰত খাজুৰাহো মন্দিৰত দেখুওৱা হৈছে।

বসন্ত পঞ্চমী, কোনো কোনো ঠাইত, খাজুৰাহো মন্দিৰত ওপৰত দেখুওৱা ৰতিৰ সৈতে হিন্দু প্ৰেমৰ দেৱতা কামদেৱকো স্মৰণ কৰে। বসন্ত পঞ্চমীৰ আঁৰৰ আন এটা কিংবদন্তি কামদেৱ নামৰ হিন্দু প্ৰেমৰ দেৱতাৰ ওপৰত আধাৰিত। কৃষ্ণৰ পুত্ৰ প্ৰদ্যুম্নই পুনৰ জন্ম হোৱা কামদেৱ। কামদেৱৰ আন এটা নাম মদন। এইবাবে বসন্ত পঞ্চমীক "মদন পঞ্চমী" বুলিও জনা যায়। প্ৰদ্যুম্ন ৰুক্মিণী আৰু কৃষ্ণৰ পুত্ৰ। তেওঁ পৃথিৱীৰ (আৰু ইয়াৰ মানুহৰ) আৱেগক জাগ্ৰত কৰে আৰু এইদৰে পৃথিৱীখন নতুনকৈ বিকশিত হৈ উঠে। শিৱক যোগ ধ্যান-ধাৰণাৰ পৰা জগাই তুলিবলৈ দ্ৰষ্টা (ঋষি)সকলে কামদেৱৰ কাষ চাপিছিল সেইদিনা বুলিও স্মৰণ কৰা হয়। শিৱক স্বামী হিচাপে পাবলৈ তপস্যা কৰি থকা পাৰ্বতীৰ সমৰ্থনত আৰু শিৱক ধ্যানৰ পৰা লৌকিক কামনালৈ ঘূৰাই অনাৰ বাবে কামদেৱৰ সহায় বিচৰা হয়। কামে মান্তি হয় আৰু পাৰ্বতীৰ প্ৰতি মনোযোগ দিবলৈ শিৱৰ ধ্যান ভংগ কৰিবলৈ তেওঁৰ স্বৰ্গীয় কুঁহিয়াৰেৰে নিৰ্মিত ধনুৰ পৰা ফুল আৰু মৌমাখিৰে নিৰ্মিত কাঁড় মাৰে। ভগৱান শিৱ নিজৰ ধ্যানৰ পৰা জাগ্ৰত হয়। তেওঁৰ তৃতীয় চকুটো মেলিয়েই কামদেৱৰ ফালে অগ্নিদৃষ্টি নিক্ষেপ কৰে। সেই দৃষ্টিত কামৰ দেৱতা কামদেৱ জ্বলি ছাই হৈ যায়। এই পৰ্বক হিন্দুসকলে বসন্ত পঞ্চমী হিচাপে উদ্‌যাপন কৰে।

বসন্ত পঞ্চমী কচ্চ (গুজৰাট)ত প্ৰেম আৰু আৱেগৰ সৈতে জড়িত আৰু ইয়াৰ উদ্‌যাপনত আমৰ পাতেৰে সজোৱা ফুলৰ থোপা আৰু মালা প্ৰস্তুত কৰি উপহাৰ হিচাপে দিয়া হয়। মানুহে কেশৰ, গোলাপী বা হালধীয়া ৰঙৰ সাজ-পোছাক পিন্ধি ইজনে সিজনক লগ কৰে। কাম-ৰতিৰ প্ৰতীক বুলি গণ্য কৰা ৰাধাৰ সৈতে কৃষ্ণৰ প্ৰেমৰ বিষয়ে গীত গোৱা হয়। ইয়াৰ প্ৰতীক হিন্দু দেৱতা কামদেৱ তেওঁৰ পত্নী ৰতিৰ।

পৰম্পৰাগতভাৱে মহাৰাষ্ট্ৰ, মধ্যপ্ৰদেশ, ছত্তীসগড় আৰু উত্তৰ প্ৰদেশত ৰাতিপুৱা গা ধুই শিৱ আৰু পাৰ্বতীক পূজা কৰে। আমৰ ফুল আৰু ঘেঁহুৰ কাণৰ প্ৰসাদ পৰম্পৰাগতভাৱে কৰা হয়।

দেও মন্দিৰ: সূৰ্য্য ভগৱান

বিহাৰৰ ঔৰংগাবাদ জিলাৰ দেও-সূৰ্য্য মন্দিৰ নামেৰে পৰিচিত সূৰ্য্য দেৱতাৰ মন্দিৰটো বসন্ত পঞ্চমীৰ দিনা প্ৰতিষ্ঠা কৰা হয়। এই দিৱসটো প্ৰয়াগৰাজৰ ৰজা আইলাৰ দ্বাৰা প্ৰতিষ্ঠা আৰু সূৰ্য্য-দেউ দেৱতাৰ জন্মদিনৰ স্মৃতিত উদ্‌যাপন কৰা হয়। প্ৰতিমূৰ্তিবোৰ ধুই তাৰ ওপৰত থকা পুৰণি ৰঙা কাপোৰৰ ঠাইত বসন্ত পঞ্চমীত নতুন কাপোৰ পিন্ধাই দিয়া হয়। ভক্তসকলে গান গায়, নৃত্য কৰে আৰু বাদ্যযন্ত্ৰ বজায়।

অন্যান্য

বসন্ত পঞ্চমী অনুষ্ঠানত উৰি থকা চিলা। অন্ততঃ ১৯ শতিকাৰ পৰাই বসন্তত চিলা উৰুওৱা উত্তৰ ভাৰতৰ লগতে পাকিস্তানৰ লাহোৰৰ আশে-পাশে থকা অঞ্চলতো এক জনপ্ৰিয় অনুষ্ঠান হৈ আহিছে। উত্তৰায়ণত পশ্চিম ভাৰতত, বিশ্বকৰ্মা পূজাত মথুৰাত আৰু দক্ষিণ ভাৰততো চিলা উৰণ পৰম্পৰাগত।

মানুহে হালধীয়া বা বগা কাপোৰ পিন্ধি, মিঠা ব্যঞ্জন খাই আৰু ঘৰত হালধীয়া ফুল সজাই দিনটো পালন কৰে। ৰাজস্থানত মানুহে যূথিকাৰ মালা পিন্ধা প্ৰথা। মহাৰাষ্ট্ৰত নৱ-বিবাহিত দম্পতীয়ে বিয়াৰ পিছত প্ৰথম বসন্ত পঞ্চমীত হালধীয়া ৰঙৰ পোছাক পিন্ধি মন্দিৰলৈ গৈ প্ৰাৰ্থনা কৰে। পঞ্জাৱ অঞ্চলত হিন্দুসকলে হালধীয়া পাগুৰি বা শিৰস্ত্ৰাণ পৰিধান কৰে। উত্তৰাখণ্ডত সৰস্বতী পূজাৰ উপৰিও মানুহে শিৱ-পাৰ্বতীক পৃথিৱী মাতৃ হিচাপে আৰু শস্য বা কৃষিৰ দেৱতা হিচাপে পূজা কৰে। মানুহে হালধীয়া খাদ্য খায় আৰু হালধীয়া বস্ত্ৰ পিন্ধে। ইয়াৰ উপৰিও ই স্কুলৰ সামগ্ৰীৰ বজাৰ কৰা আৰু আনুষংগিক উপহাৰ দিয়াৰ এটা উল্লেখযোগ্য বতৰ।

পঞ্জাব অঞ্চলত বসন্তক সকলো ধৰ্মৰ ঋতুভিত্তিক উৎসৱ হিচাপে পালন কৰা হয় আৰু ইয়াক ঘূৰিৰ বসন্ত উৎসৱ বুলি জনা যায়। শিশুৱে খেলৰ বাবে ড’ৰ (সূতা) আৰু গুডী বা পতংগ (চিলা) কিনে। পঞ্জাৱৰ মানুহে হালধীয়া কাপোৰ পিন্ধি হালধীয়া ভাত খাই হালধীয়া সৰিয়হ ফুলৰ পথাৰ পৰিভ্ৰমণ কৰে, বা চিলা উৰুৱাই খেলে। দেশাই (২০১০)ৰ মতে বিভিন্ন উৎসৱত চিলা উৰোৱাৰ পৰম্পৰা উত্তৰ আৰু পশ্চিম ভাৰতৰ ৰাজ্যতো পোৱা যায়: ৰাজস্থান আৰু বিশেষকৈ গুজৰাটৰ হিন্দুসকলে চিলা উৰাৰ লগত উত্তৰায়ণৰ আগৰ সময়ছোৱাৰ লগত জড়িত কৰে; মথুৰা (উত্তৰ প্ৰদেশ)ত দশহৰাত চিলা উৰুৱাই দিয়া হয়; বংগত ছেপ্টেম্বৰ মাহৰ বিশ্বকৰ্মা পূজাত ঘূৰি উৰণ হয়। মহাৰাষ্ট্ৰ, মধ্যপ্ৰদেশ আৰু দক্ষিণ ভাৰতৰ কিছু অংশতো এই খেলবিধ পোৱা যায়।

বালিত আৰু ইণ্ডোনেছিয়াৰ হিন্দুসকলৰ মাজত হৰি ৰায়া সৰস্বতী (উৎসৱৰ স্থানীয় নাম) পৰিয়ালৰ চৌহদ, শিক্ষানুষ্ঠান, ৰাজহুৱা স্থানত ৰাতিপুৱাৰ পৰা দুপৰীয়ালৈকে প্ৰাৰ্থনাৰে পালন কৰা হয়। শিক্ষক আৰু ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে সাধাৰণ ইউনিফৰ্মৰ পৰিৱৰ্তে উজ্জ্বল ৰঙৰ কাপোৰ পিন্ধে আৰু শিশুসকলে মন্দিৰত প্ৰসাদৰ বাবে বিদ্যালয়লৈ পৰম্পৰাগত কে’ক আৰু ফল-মূল আনে।

শিখ সমাজত

নামধাৰী শিখসকলে ঐতিহাসিকভাৱে বসন্তৰ আৰম্ভণিৰ বাবে বসন্ত পঞ্চমী পালন কৰি আহিছে। আন শিখসকলে ইয়াক বসন্তৰ উৎসৱ হিচাপে গণ্য কৰে আৰু পথাৰত উজ্জ্বল হালধীয়া সৰিয়হৰ ফুলৰ অনুকৰণ কৰি হালধীয়া ৰঙৰ কাপোৰ পিন্ধি আনন্দৰে উদ্‌যাপন কৰে।

শিখ সাম্ৰাজ্যৰ প্ৰতিষ্ঠাপক মহাৰাজ ৰঞ্জিত সিঙে গুৰদ্বাৰাত বসন্ত পঞ্চমীক সামাজিক অনুষ্ঠান হিচাপে উদ্‌যাপন কৰিবলৈ উৎসাহিত কৰে। ১৮২৫ খ্ৰীষ্টাব্দত তেওঁ অমৃতসৰৰ হৰমন্দিৰ চাহাব গুৰদ্বাৰাক খাদ্য বিতৰণৰ বাবে ২০০০ টকা দিছিল। তেওঁ বাৰ্ষিক বসন্ত মেলা অনুষ্ঠিত কৰিছিল আৰু মেলাসমূহৰ নিয়মীয়া বৈশিষ্ট্য হিচাপে চিলা উৰণৰ পৃষ্ঠপোষকতা কৰিছিল। মহাৰাজ ৰঞ্জিত সিং আৰু তেওঁৰ ৰাণী মৰানে বসন্ত পঞ্চমীত হালধীয়া ৰঙৰ সাজ-পোছাক পিন্ধি চিলা উৰুৱাইছিল। মহাৰাজ ৰঞ্জিত সিঙেও বসন্ত পঞ্চমীৰ দিনা লাহোৰত দৰবাৰ বা আদালত অনুষ্ঠিত কৰিছিল, যিটো দহ দিনলৈকে চলিছিল। তেতিয়া সৈন্যই হালধীয়া কাপোৰ পিন্ধি নিজৰ সামৰিক শক্তি প্ৰদৰ্শন কৰিছিল।

মালৱা অঞ্চলত বসন্ত পঞ্চমী উৎসৱ হালধীয়া পোছাক পৰিধান আৰু ঘূৰি উৰুৱাই পালন কৰা হয়। কাপুৰথালা আৰু হোছিয়াৰপুৰত বসন্ত পঞ্চমী মেলা অনুষ্ঠিত হয়। হালধীয়া কাপোৰ, পাগুৰি বা আনুষংগিক সামগ্ৰী পিন্ধি মানুহে মেলাত উপস্থিত থাকে। ইছলামক অপমান কৰাৰ মিছা অভিযোগত মুছলমান শাসক খান জাকাৰিয়া খানে গ্ৰেপ্তাৰ কৰা বসন্ত পঞ্চমীৰ দিনা শিশু হকীকাত ৰায়ৰ শ্বহীদ হোৱাৰ কথাও শিখসকলে মনত পেলায়। ৰায়ক ইছলাম ধৰ্ম গ্ৰহণ বা মৃত্যুৰ বাছনি দিয়া হৈছিল আৰু ধৰ্মান্তৰকৰণ কৰিবলৈ অস্বীকাৰ কৰাৰ পিছত ১৭৪১ চনৰ বাসন্ত পঞ্চমিত পাকিস্তানৰ লাহোৰত মৃত্যুদণ্ড দিয়া হৈছিল।

নিহাংসকলে বসন্ত পঞ্চমীৰ দিনা পাটিয়ালালৈ যায় আৰু বৈশাখ মাহত (কেৱল বসন্ত পঞ্চমীৰ দিনত নহয়) গোলাপী আৰু হালধীয়া ৰঙৰ সাজ-পোছাক পৰিধান কৰে।

পাকিস্তানত

দৰগাহত বসন্ত উৎসৱ উদ্‌যাপন

লাহোৰত যোৱা শতিকাজুৰি চিলা উৰুওৱা প্ৰথা চলি আহিছে। পাকিস্তানৰ সৃষ্টিৰ পিছত ই এক অতি প্ৰতিযোগিতামূলক খেললৈ পৰিৱৰ্তন হয়, যিটো কেৱল "বসন্ত"তে সীমাবদ্ধ নহয়। আঞ্চলিক দল, প্ৰতিযোগিতা, ট্ৰফী আদিও আছে। কাইট এণ্ড ষ্ট্ৰিং মে’কিং সমগ্ৰ মধ্য পঞ্জাৱত হাজাৰ হাজাৰ লোকক জীৱিকা প্ৰদান কৰা এটা উদ্যোগ।

ভাৰতীয় উপমহাদেশৰ ভাগ-বতৰা কৰা ইতিহাস আৰু সংস্কৃতিৰ প্ৰতি লক্ষ্য ৰাখি লাহোৰ আৰু ইয়াৰ আশে-পাশে থকা পাঞ্জাবী মুছলমানসকলেও বসন্ত ঋতুত ঘৰৰ ছাদৰ পৰা পাকিস্তানত চিলা উৰণক খেল হিচাপে উদ্‌যাপন কৰে। ২০০৩ চনত পাকিস্তানৰ উচ্চতম ন্যায়ালয়ে লাহোৰত চিলাৰ যুদ্ধত প্ৰথমে ব্যৱহাৰ কৰা 'কাঁচ আৱৰণযুক্ত' বিপথগামী ডোঙাৰ সৈতে জড়িত মাৰাত্মক কাণ্ডৰ ভিত্তিত লাহোৰত চিলা নিৰ্মাণ, ব্যৱসায় আৰু উৰণ নিষিদ্ধ কৰাৰ চেষ্টা কৰে। ২০০৫ চনত লাহোৰে ঘোষণা কৰে যে, লাহোৰৰ বাহিৰৰ এখন অৰণ্যত বসন্ত পঞ্চমী উদ্‌যাপন কৰিব পৰা যাব। ২০১৭ চনত বসন্ত পঞ্চমীৰ নিষেধাজ্ঞা চমুকৈ প্ৰত্যাহাৰ কৰি পুনৰ আৰোপ কৰা হয়।

চুফী মুছলিম বসন্ত

লোচন সিং বক্সীৰ মতে, বসন্ত পঞ্চমী হৈছে দ্বাদশ শতিকাত দিল্লীৰ নিজামুদ্দিন আউলিয়াৰ মুছলমান চুফী সন্ত দৰগাহৰ সমাধিৰ বাবে দ্বাদশ শতিকাত গ্ৰহণ কৰা হিন্দু উৎসৱ আৰু তেতিয়াৰ পৰাই চিষ্টি ক্ৰমে পালন কৰি আহিছে। স্থানীয় চুফী পৰম্পৰা অনুসৰি কবি আমিৰ খশ্ৰুৱে হিন্দু মহিলাসকলে বসন্তৰ এটা মন্দিৰলৈ হালধীয়া ফুল কঢ়িয়াই অনা দেখিছিল আৰু তেওঁলোকক হালধীয়া কাপোৰ পিন্ধিছিল, আৰু তেওঁ নিজামুদ্দিন আউলিয়াক কিছু সুখী কৰিবলৈ তেওঁলোকৰ সংস্কৃতি গ্ৰহণ কৰিছিল কাৰণ তেওঁৰ ভতিজাৰ কিছুদিন আগতে মৃত্যু হৈছিল আৰু তেওঁ আছিল শোকৰ পৰা সুস্থ নোহোৱাৰ বাবে চুফী ভাৰতীয় মুছলমানসকলৰ চিষ্টি ধাৰা অব্যাহত আছে।

বিতৰ্ক

বসন্ত পঞ্চমী ভোজশালা (ধৰ, মধ্যপ্ৰদেশ)ৰ প্ৰত্নতাত্ত্বিক স্থানত প্ৰাচীন সৰস্বতী মন্দিৰ (স্থানীয়ভাৱে বাঘদেৱী বুলি কোৱা হয়)ৰ প্ৰমাণ পোৱা গৈছে। ভোজশালাৰ স্থানত পিছৰ যুগৰ কমল-মৌলা মছজিদ আছে, যিটো মুছলমানসকলে জুমাৰ নামাজৰ বাবে ব্যৱহাৰ কৰে। ভাৰতীয় প্ৰত্নতাত্ত্বিক জৰীপে বাৰ্ষিক নিৰ্দেশনা প্ৰদান কৰিছে, যেতিয়া শুকুৰবাৰৰ দিনত বসন্ত পঞ্চমী উৎসৱ পৰে, সময়ৰ কথা ঘোষণা কৰিছে যে, বসন্ত পঞ্চমীৰ দিনা ভোজশালাত হিন্দুসকলে কেতিয়া পূজা কৰিব পাৰে আৰু মুছলমানে কেতিয়া কৰিব পাৰে। কিন্তু বিগত বছৰবোৰত পূৰ্বে নিৰ্ধাৰিত মুছলমান সম্প্ৰদায়ে চৌহদ খালী কৰিবলৈ অস্বীকাৰ কৰাৰ ফলত ১৯৮০ আৰু ১৯৯০ চনৰ দৰে দাঙ্গা আৰু বিশৃংখলতাৰ সৃষ্টি হয়।

বাহ্যিক সংযোগ

সৰস্বতী পূজাৰ উৎসৱ কেনেকৈ পালন কৰা হয়