বদ্ৰীনাথ মন্দিৰ
| বদ্ৰীনাথ মন্দিৰ | |
|---|---|
 প্ৰৱেশদ্বাৰলৈ যোৱা চিৰিৰে সৈতে মন্দিৰ | |
| স্থান | |
| দেশ |  ভাৰত |
| ৰাজ্য | উত্তৰাখণ্ড |
| জিলা | চামোলী জিলা |
| স্থান | বদ্ৰীনাথ |
| উচ্চতা | 3,100 মিটাৰ (10,171 ফুট) |
| স্থানাংক | 30°44′41″N 79°29′28″E / 30.744695°N 79.491175°Eস্থানাংক: 30°44′41″N 79°29′28″E / 30.744695°N 79.491175°E |
| পৰিচালক | শ্ৰী বদ্ৰীনাথ কেদাৰনাথ মন্দিৰ সমিতি |
| ৱেবছাইট | badrinath-kedarnath |
বদ্ৰীনাথ বা বদ্ৰীনাৰায়ণ মন্দিৰ (ইংৰাজী: Badrinath Temple)হৈছে বিষ্ণুৰ উৎসৰ্গিত হিন্দু মন্দিৰ। ভাৰতৰ উত্তৰাখণ্ডৰ বদ্ৰীনাথ চহৰত অৱস্থিত। এই মন্দিৰটো বিষ্ণুৰ প্ৰতি উৎসৰ্গিত ১০৮খন দিব্য দেশৰ ভিতৰত অন্যতম—বৈষ্ণৱসকলৰ বাবে পবিত্ৰ থান, যিজনক বদ্ৰীনাথ হিচাপে পূজা কৰা হয়। প্ৰতি বছৰে ছমাহৰ বাবে (এপ্ৰিল মাহৰ শেষৰ পৰা নৱেম্বৰৰ আৰম্ভণিৰ ভিতৰত) খোলা থাকে, কাৰণ হিমালয় অঞ্চলৰ বতৰৰ চৰম অৱস্থা। এই মন্দিৰটো চামোলী জিলাৰ গড়োৱাল পাহাৰৰ ট্ৰেকত অলকানন্দ নদীৰ পাৰত অৱস্থিত। ই ভাৰতৰ অন্যতম তীৰ্থযাত্ৰা কেন্দ্ৰ, ২০২২ চনত মাত্ৰ ২ মাহত ২৮ লাখ (২৮ লাখ) লোকৰ দৰ্শন ঘটিছে।[1] ই চৰ ধামৰ অন্যতম তীৰ্থস্থান।
মন্দিৰত পূজা কৰা দেৱতাৰ প্ৰতিমূৰ্তিটো হৈছে বদ্ৰীনাৰায়ণ ৰূপত বিষ্ণুৰ ১ ফুট (০.৩০ মিটাৰ) ক'লা গ্ৰেনাইটৰ মূৰ্তি। বহুতো হিন্দুৱে এই দেৱতাক বিষ্ণুৰ আঠটা স্ব-প্ৰকাশিত গোলক বা স্ব-প্ৰকাশিত দেৱতাৰ ভিতৰত অন্যতম বুলি গণ্য কৰে।[2]
গংগা নদীৰ পৃথিৱীলৈ অৱতৰণৰ স্মৃতিত মাতা মূৰ্তিৰ মেলা বদ্ৰীনাথ মন্দিৰত পালন কৰা আটাইতকৈ বিশিষ্ট উৎসৱ। যদিও বদ্ৰীনাথ উত্তৰ ভাৰতত অৱস্থিত, তথাপিও প্ৰধান পুৰোহিত বা ৰাৱাল পৰম্পৰাগতভাৱে দক্ষিণ ভাৰতৰ কেৰালা ৰাজ্যৰ পৰা নিৰ্বাচিত নামবুদিৰি। উত্তৰ প্ৰদেশ ৰাজ্য চৰকাৰৰ আইন নং ৩০/১৯৪৮ক আইন নং. ১৬,১৯৩৯, যিটো পিছলৈ "শ্ৰী বদৰীনাথ আৰু শ্ৰী কেদাৰনাথ মন্দিৰ আইন" নামেৰে জনাজাত হয়। এই সমিতিখন দুয়োটা মন্দিৰৰ ৰাজ্য চৰকাৰৰ প্ৰশাসকে মনোনীত কৰে আৰু ইয়াৰ ব'ৰ্ডত সোতৰজন সদস্য আছে।
বিষ্ণু পুৰাণ আৰু স্কন্ধ পুৰাণ আদি প্ৰাচীন ধৰ্মীয় গ্ৰন্থত এই মন্দিৰৰ উল্লেখ পোৱা যায়। খ্ৰীষ্টীয় ষষ্ঠ–নৱ শতিকাৰ আলভাৰ সন্তসকলৰ আৰম্ভণিৰ মধ্যযুগীয় তামিল নীতি নলয়ীৰা দিব্য প্ৰবন্ধমত ইয়াক মহিমামণ্ডিত কৰা হৈছে।
স্থান, স্থাপত্য, আৰু মন্দিৰ
[সম্পাদনা কৰক]
উত্তৰাখণ্ডৰ চামোলী জিলাৰ আলাকনন্দ নদী [3] পাৰৰ গড়োৱাল পাহাৰীয়া অঞ্চলত এই মন্দিৰটো অৱস্থিত। পাহাৰীয়া অঞ্চলসমূহ গড় সমুদ্ৰপৃষ্ঠৰ পৰা ৩,১৩৩ মিটাৰ (১০,২৭৯ ফুট) ওপৰত অৱস্থিত।[4][5] মন্দিৰৰ বিপৰীতে নৰপৰ্বত পৰ্বত, নীলকান্ত শৃংগৰ পিছফালে নাৰায়ণ পৰ্বত।[6]
আদি শংকৰ নৱম শতিকাত বদ্ৰীনাথক তীৰ্থস্থান হিচাপে প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল। মন্দিৰৰ তিনিটা গঠন আছে: গৰ্ভগ্ৰহ (অভয়াৰণ্য), দৰ্শন মণ্ডপ (পূজাঘৰ), আৰু সভা মণ্ডপ (অধিৱেশন হল)।[4][6][7] অভয়াৰণ্যখনৰ শংকু আকৃতিৰ চাল গৰ্ভগৃহ প্ৰায় ১৫মিটাৰ ওখ, তাৰ ওপৰত সোণৰ ছাদেৰে আবৃত এটা সৰু গম্বুজ।[6][8] ইয়াৰ মুখাৱয়ব শিলৰ আৰু খিলানযুক্ত খিৰিকী আছে। বহল চিৰি এটাৰে মূল প্ৰৱেশদ্বাৰলৈ উঠি যায়, ওখ, খোলাযুক্ত প্ৰৱেশদ্বাৰ। ঠিক ভিতৰতে এটা মণ্ডপ, গৰ্ভগ্ৰীহা বা মূল মন্দিৰ এলেকালৈ যোৱা এটা বৃহৎ, খুঁটাযুক্ত হল। হলঘৰৰ দেৱাল আৰু খুঁটাবোৰ জটিল খোদিত শিল্পকৰ্মৰে আবৃত।[2]
মূল মন্দিৰটোত বদ্ৰিনাৰায়ণৰ ১ ফুট (০.৩০ মিটাৰ) শালীগ্ৰাম (ক’লা শিল) দেৱতা আছে, যিটো বদ্ৰী গছৰ তলত সোণৰ চালিত ৰখা হৈছে। বদ্ৰিনাৰায়ণৰ দেৱতাই তেওঁৰ দুটা বাহুত শংখ আৰু এটা চক্ৰ উঠা ভংগিমাত আৰু বাকী দুখন বাহু কোলাত থিয় হৈ যোগমুদ্ৰা (পদ্মাসন) ভংগিমাত দেখা গৈছে।[4][7] এই অভয়াৰণ্যত ধনৰ দেৱতা-কুবেৰ, ঋষি নাৰদ, উদ্ধৱ, নৰ আৰু নাৰায়ণৰ প্ৰতিমূৰ্তিও আছে। মন্দিৰৰ চাৰিওফালে আৰু পোন্ধৰখন প্ৰতিমূৰ্তিও পূজা কৰা হয়। ইয়াৰ ভিতৰত লক্ষ্মী (বিষ্ণুৰ পত্নী), গৰুড় (নাৰায়ণৰ বাহন) আৰু নৱদুৰ্গা, দুৰ্গাৰ নটা ভিন্ন ৰূপত প্ৰকাশ। এই মন্দিৰত লক্ষ্মী নৰসিংহ আৰু সাধু আদি শংকৰাচাৰ্য, নৰ আৰু নাৰায়ণ, ঘণ্টাকৰ্ণ, বেদান্ত দেশীক আৰু ৰামানুজাচাৰ্যৰ মন্দিৰ আছে। মন্দিৰৰ সকলো দেৱতা ক'লা শিলৰ।[2][4][6]
মন্দিৰৰ ঠিক তলত থকা গৰম চালফাৰৰ বসন্তৰ এটা গোট তপ্ট কুণ্ডক ঔষধি বুলি গণ্য কৰা হয়; বহু তীৰ্থযাত্ৰীয়ে মন্দিৰলৈ যোৱাৰ আগতে বসন্তত গা ধুব লাগে বুলি গণ্য কৰে। বসন্তবোৰৰ বছৰজুৰি উষ্ণতা ৫৫ ডিগ্ৰী চেলছিয়াছ (১৩১ ডিগ্ৰী ফাৰেনহাইট), আনহাতে বাহিৰৰ উষ্ণতা সাধাৰণতে গোটেই বছৰটো ১৭ ডিগ্ৰী চেলছিয়াছ (৬৩ ডিগ্ৰী ফাৰেনহাইট)ৰ তলত থাকে। মন্দিৰৰ পানীৰ পুখুৰী দুটাৰ নাম নাৰদ কুণ্ড আৰু সূৰ্য্য কুণ্ড।
মন্দিৰৰ ঠিক তলত থকা গৰম চালফাৰৰ বসন্তৰ। বসন্তবোৰৰ বছৰজুৰি উষ্ণতা ৫৫ ডিগ্ৰী চেলছিয়াছ (১৩১ ডিগ্ৰী ফাৰেনহাইট), আনহাতে বাহিৰৰ উষ্ণতা সাধাৰণতে গোটেই বছৰটো ১৭ ডিগ্ৰী চেলছিয়াছ (৬৩ ডিগ্ৰী ফাৰেনহাইট)তকৈ কম।[4] মন্দিৰৰ পানীৰ পুখুৰী দুটাৰ নাম নাৰদ কুণ্ড আৰু সূৰ্য্য কুণ্ড।[9]
ইতিহাস
[সম্পাদনা কৰক]
.jpg)
মন্দিৰৰ বিষয়ে কোনো ঐতিহাসিক তথ্য পোৱা নাযায় যদিও বৈদিক গ্ৰন্থত (প্ৰায় ১৭৫০–৫০০ খ্ৰীষ্টপূৰ্ব) দেৱতা বদ্ৰিনাথৰ কথা উল্লেখ আছে।[6] কিছুমান বিৱৰণি মতে এই মন্দিৰটো বৈদিক যুগত কোনোবা নহয় কোনোবা ৰূপত পূজা কৰা হৈছিল। পিছলৈ অশোকৰ ৰাজত্বকালত বৌদ্ধ ধৰ্মৰ প্ৰসাৰৰ বাবে এই মন্দিৰটো বৌদ্ধ মন্দিৰলৈ ৰূপান্তৰিত হ’ব পাৰে। এই মন্দিৰ অষ্টম শতিকালৈকে বৌদ্ধ মন্দিৰ আছিল আৰু আদি শংকৰাচাৰ্যই এই মন্দিৰটো পুনৰুজ্জীৱিত কৰি হিন্দু মন্দিৰলৈ ৰূপান্তৰিত কৰিছিল।[7][10] মন্দিৰটোৰ স্থাপত্য বৌদ্ধ বিহাৰ (মন্দিৰ)ৰ সৈতে মিল আছে আৰু বৌদ্ধ মন্দিৰৰ বাবে অস্বাভাৱিক উজ্জ্বল ৰঙৰ মুখাৱয়বটোৱে এই যুক্তিৰ জন্ম দিয়ে।[2] আন কিছুমান বিৱৰণৰ পৰা অনুমান কৰিব পাৰি যে ইয়াক প্ৰথমে নৱম শতিকাত আদি শংকৰাচাৰ্যই তীৰ্থস্থান হিচাপে প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল। শংকৰে এই স্থানত ৮১৪ চনৰ পৰা ৮২০ খ্ৰীষ্টাব্দলৈ ছবছৰ বাস কৰিছিল বুলি বিশ্বাস কৰা হয়। ছমাহ বদ্ৰীনাথত আৰু বাকী বছৰ কেদাৰনাথত থাকিল। হিন্দু অনুগামীসকলে দাবী কৰে যে তেওঁ আলাকনন্দ নদীত বদ্ৰীনাথৰ দেৱতাক আৱিষ্কাৰ কৰি তপ্ট কুণ্ডৰ উষ্ণ পানীৰ সমীপৰ এটা গুহাত স্থাপন কৰিছিল।[8][11] এটা পৰম্পৰাগত কাহিনীত দৃঢ়তাৰে কোৱা হৈছে যে আদি শংকৰে পৰমাৰ শাসক ৰজা কনক পালৰ সহায়ত অঞ্চলটোৰ সকলো বৌদ্ধক বহিষ্কাৰ কৰিছিল। ৰজাৰ বংশগত উত্তৰাধিকাৰীসকলে মন্দিৰটো শাসন কৰিছিল আৰু ইয়াৰ খৰচ পূৰণৰ বাবে গাঁওসমূহক দান কৰিছিল। মন্দিৰলৈ যোৱা পথত থকা গাঁৱৰ এটা গোটৰ পৰা পোৱা উপাৰ্জন তীৰ্থযাত্ৰীক খুৱাই-বুৱাই ৰখাৰ বাবে ব্যৱহাৰ কৰা হৈছিল। পৰমাৰ শাসকসকলে "বলন্দা বদ্ৰিনাথ" উপাধি ধাৰণ কৰিছিল, অৰ্থাৎ ভাষী বদ্ৰিনাথ। তেওঁলোকৰ আন উপাধি আছিল, য'ত আছিল শ্ৰী ১০৮ বাসদৃশচৰ্য্যপৰায়ণ গড়ৰাজ মহিমেহেন্দ্ৰ, ধৰ্মবিভাব, ধৰ্মৰাক্ষক ছিগামণি।[12]
মন্দিৰৰ মূল দেৱতাৰ নামেৰে বদ্ৰীনাথৰ সিংহাসনৰ নামকৰণ কৰা হৈছিল; ৰজাই মন্দিৰত প্ৰৱেশ কৰাৰ আগতে ভক্তসকলে আচাৰ-ব্যৱহাৰ কৰি পূজা-অৰ্চনা উপভোগ কৰিছিল। ১৯ শতিকাৰ শেষলৈকে এই প্ৰথা চলি আছিল।[12] ষোড়শ শতিকাৰ সময়ছোৱাত গড়ৱালৰ ৰজাই এই মূৰ্তিটো বৰ্তমানৰ মন্দিৰলৈ স্থানান্তৰিত কৰিছিল।[8] গড়ৱাল ৰাজ্য বিভাজিত হোৱাৰ সময়ত বদ্ৰীনাথ মন্দিৰ বৃটিছ শাসনৰ অধীনলৈ হৈছিল যদিও গড়োৱালৰ ৰজা পৰিচালনা সমিতিৰ অধ্যক্ষ হৈয়েই থাকিল। গড়ৱাল আৰু ত্ৰাভাংকোৰ ৰাজপৰিয়ালৰ মাজত আলোচনাৰ অন্তত পুৰোহিতজনক বাছনি কৰিছিল।[12]
মন্দিৰটোৰ বয়স আৰু হিমস্খলনৰ ফলত হোৱা ক্ষতিৰ বাবে কেইবাটাও বৃহৎ সংস্কাৰ সাধন কৰা হৈছে। সপ্তদশ শতিকাত গড়ৱালৰ ৰজাসকলে এই মন্দিৰটো সম্প্ৰসাৰণ কৰিছিল। ১৮০৩ চনৰ মহান গড়ৱাল ভূমিকম্পৰ সময়ত যথেষ্ট ক্ষতিৰ পিছত জয়পুৰৰ ৰজাই ইয়াক বহুলাংশে পুনৰ নিৰ্মাণ কৰে।[2] ১৮৭০ চনৰ শেষৰ ফালে ইয়াৰ সংস্কাৰৰ কাম চলি আছিল[3] কিন্তু প্ৰথম বিশ্বযুদ্ধৰ সময়লৈকে এইবোৰ সম্পূৰ্ণ হৈছিল।[13] সেই সময়ত চহৰখন এতিয়াতকৈ সৰু আছিল, মন্দিৰৰ কৰ্মচাৰীসকলক ৰখা ২০টা অদ্ভুত জুপুৰিহে আছিল যদিও তীৰ্থযাত্ৰীৰ সংখ্যা সাধাৰণতে সাতৰ পৰা দহ হাজাৰৰ ভিতৰত আছিল।[13] প্ৰতি বাৰ বছৰৰ মূৰে মূৰে অনুষ্ঠিত হোৱা কুম্ভ মেলা উৎসৱত দৰ্শনাৰ্থীৰ সংখ্যা ৫০,০০০ লৈ বৃদ্ধি পায়।[13] বিভিন্ন ৰজাই দিয়া বিভিন্ন গাঁৱৰ ভাড়াৰ পৰাও এই মন্দিৰে ৰাজহ লাভ কৰিছিল।[3]
২০০৬ চনৰ ভিতৰত ৰাজ্য চৰকাৰে অবৈধ বেদখল ৰোধৰ বাবে বদ্ৰিনাথৰ আশে-পাশে থকা অঞ্চলটোক নিৰ্মাণহীন অঞ্চল হিচাপে ঘোষণা কৰে।[14]
কিংবদন্তী
[সম্পাদনা কৰক]
হিন্দু কিংবদন্তি অনুসৰি বিষ্ণু এই স্থানত ধ্যানত বহিছিল। ধ্যান-ধাৰণৰ সময়ত বিষ্ণু ঠাণ্ডা বতৰৰ বিষয়ে অজ্ঞাত আছিল। তেওঁৰ পত্নী লক্ষ্মীয়ে তেওঁক বদৰি গছৰ ৰূপত (জুজুবে বা ভাৰতীয় খেজুৰ, হিন্দীত ‘বেৰ’ বুলি কোৱা হয়) ৰক্ষা কৰিছিল। লক্ষ্মীৰ ভক্তিত সন্তুষ্ট হৈ বিষ্ণুৱে সেই স্থানৰ নাম বদ্ৰিকা আশ্ৰম ৰাখিলে। এটকিনছন (১৯৭৯)ৰ মতে আগতে সেই ঠাইখন আছিল জুজুব বন,যি আজিকালি তাত পোৱা নাযায়। মন্দিৰত পদ্মাসন ভংগিমাত বহি বদ্ৰীনাথ ৰূপত বিষ্ণুক চিত্ৰিত কৰা হৈছে। কিংবদন্তি অনুসৰি বিষ্ণুৰ পত্নী লক্ষ্মী তেওঁক ভৰিৰ মালিচ কৰা দেখি নাৰদ ঋষিয়ে বিষ্ণুৰ শাস্তি দিছিল। বিষ্ণু বদ্ৰিনাথলৈ তপস্যা কৰিবলৈ গৈছিল আৰু বহু সময় পদ্মাসনত ধ্যান কৰিছিল।[2][11]
বিষ্ণু পুৰাণত বদ্ৰীনাথৰ উৎপত্তিৰ আন এটা সংস্কৰণ বৰ্ণনা কৰা হৈছে। পৰম্পৰা অনুসৰি যমৰ দুজন পুত্ৰ নৰ আৰু নাৰায়ণ আছিল— এই দুয়োজনেই হিমালয়ৰ পৰ্বতৰ আধুনিক নাম। তেওঁলোকে নিজৰ ধৰ্ম প্ৰচাৰৰ বাবে ঠাই বাছি লৈছিল আৰু প্ৰত্যেকেই হিমালয়ৰ বিশাল উপত্যকা বাছি লৈছিল। আশ্ৰম প্ৰতিষ্ঠা কৰিবলৈ আদৰ্শ স্থানৰ সন্ধানত তেওঁলোকে পঞ্চ বদ্ৰীৰ আন চাৰিটা বদ্ৰী ক্ৰমে আদিবাদ্ৰী, বৃধা বদ্ৰী, যোগ-ধ্যান বদ্ৰী আৰু ভৱিষ বদ্ৰীৰ সন্মুখীন হ'ল। অৱশেষত তেওঁ আলাকনন্দ নদীৰ পিছফালে এটা গৰম আৰু ঠাণ্ডা জলাধাৰ বিচাৰি পায় আৰু তাৰ নাম ৰাখিলে "বদ্ৰী বিশাল।" [11]
তথ্য সংগ্ৰহ
[সম্পাদনা কৰক]- ↑ "Uttarakhand: 28 lakh pilgrims visit Char Dham in 60 days, choppers flying like auto-rickshaws, experts warn of consequences". The Times of India. 10 August 2022. https://timesofindia.indiatimes.com/videos/toi-original/uttarakhand-28-lakh-pilgrims-visit-char-dham-in-60-days-choppers-flying-like-auto-rickshaws-experts-warn-of-consequences/videoshow/93475084.cms.
- ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 2.5 Sen Gupta 2002, পৃষ্ঠা 32
- ↑ 3.0 3.1 3.2 Baynes 1878.
- ↑ 4.0 4.1 4.2 4.3 4.4 "About the temple". Shri Badrinath - Shri Kedarnath Temples Committee. 2006. Archived from the original on 14 December 2013. https://web.archive.org/web/20131214005611/http://badarikedar.org/badrinath.aspx। আহৰণ কৰা হৈছে: 1 January 2014.
- ↑ Gopal, Madan (1990). K.S. Gautam. ed. India through the ages. Publication Division, Ministry of Information and Broadcasting, Government of India. পৃষ্ঠা. 174. https://archive.org/details/indiathroughages00mada.
- ↑ 6.0 6.1 6.2 6.3 6.4 Nair 2007, পৃষ্ঠা 67–68
- ↑ 7.0 7.1 7.2 Tyagi 1991, পৃষ্ঠা 70
- ↑ 8.0 8.1 8.2 Nautiyal 1962, পৃষ্ঠা 110
- ↑ Bhalla, Prem P. (2006). Hindu Rites, Rituals, Customs and Traditions: A to Z on the Hindu Way of Life. Pustak Mahal. p. 190. ISBN 978-81-223-0902-7.
- ↑ Sadasivan 2000, পৃষ্ঠা 211
- ↑ 11.0 11.1 11.2 Swami 2004, পৃষ্ঠা 100–101
- ↑ 12.0 12.1 12.2 Guha 2000, পৃষ্ঠা 64
- ↑ 13.0 13.1 13.2 Chisholm 1911.
- ↑ "Uttaranchal declares Badrinath as no construction zone". Hindustan Times (Badrinath). 9 May 2006. Archived from the original on 11 June 2014. https://web.archive.org/web/20140611123342/http://www.highbeam.com/doc/1P3-1034737141.html.