গাৰো জনগোষ্ঠী
 | ||||||||||||||||||
| পৰম্পৰাগত সাজপাৰ পৰিধান কৰি গাৰো দম্পতি | ||||||||||||||||||
| মুঠ জনসংখ্যা | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ২,০০০,০০০ (২০০১) | ||||||||||||||||||
| উল্লেখযোগ্য জন-অধ্যুষিত অঞ্চলসমূহ | ||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||
| ভাষাসমূহ | ||||||||||||||||||
| ধৰ্ম | ||||||||||||||||||
|
খ্ৰীষ্টিয়ান ধৰ্ম[1] , জনজাতীয় ধৰ্ম | ||||||||||||||||||
| সংশ্লিষ্ট নৃতাত্ত্বিক গোষ্ঠী | ||||||||||||||||||
গাৰো জনগোষ্ঠী হৈছে উত্তৰ-পূব ভাৰতৰ মেঘালয়, অসম, ত্ৰিপুৰা আৰু নাগালেণ্ড ৰাজ্য, আৰু বাংলাদেশৰ কিছুমান চুবুৰীয়া অঞ্চলত বসবাস কৰা চীনা-তিব্বতীয় জনগোষ্ঠী। ঐতিহাসিকভাৱে গাৰো নামটো ব্ৰহ্মপুত্ৰ নদীৰ দক্ষিণ পাৰৰ বিস্তৃত পৰিসৰৰ বাসিন্দাৰ বাবে ব্যৱহাৰ কৰা হৈছিল যদিও এওঁলোকে নিজকে আ•চিক মাণ্ডে (অৰ্থ: "পাহাৰীয়া মানুহ," আ•চিক "পাহাৰীয়া" + মাণ্ডে "মানুহ") বুলি কয়। এওঁলোক ভাষিক ভাৱে বড়ো-কছাৰী সকলৰ সৈতে একে গোষ্ঠীৰ যাক বড়ো-গাৰো পৰিয়াল বুলি কোৱা হয়।ইয়াৰ ভিতৰত ডিমাছা, ৰাভা, আটং, তিৱা, কোচ আদি ভাষাও অন্তৰ্ভুক্ত।[2] ইটোৱে সিটোৰ লগত ঘনিষ্ঠ সম্পৰ্ক থকাৰ বাবে এই ভাষাবোৰৰ বহুতো মিল আছে; আৰু এই ভাষাসমূহৰ শব্দৰ কোনো নিৰ্দিষ্ট তথ্যৰ পৃষ্ঠীয় স্তৰৰ পৰ্যবেক্ষণৰ পৰাও সাদৃশ্যসমূহ সহজেই চিনাক্ত কৰিব পাৰি।[2]
ভাষা[সম্পাদনা কৰক]
গাৰোসকলৰ ভাষাক আচিক ভাষা বুলি কোৱা হয়। ভাষাবিদসকলৰ মতে গাৰোসকলে কোৱা ভাষাটো মূলতঃ চীনা-তিব্বতীয় ভাষাৰ মান-তিব্বতীয় উপপৰিয়ালৰ অসম-মান শাখাৰ বড়ো ভাষা উপগোটৰ অন্তৰ্গত। গাৰোসকলৰ কোনো লিপি বা আখৰ নাই।[2]
শাৰীৰিক বৈশিষ্ট্য[সম্পাদনা কৰক]
গাৰো সকলৰ নাক চেপেটা, চকু সৰু, গাৰ ৰং বগা হয়। শাৰীৰিকভাৱে এওঁলোক শক্তিশালী। এওঁলোকৰ চুলি সাধাৰণতে ক’লা, পোন আৰু যথেষ্ট ডাঠ হয়।
লগতে চাওক[সম্পাদনা কৰক]
তথ্য সংগ্ৰহ[সম্পাদনা কৰক]
- ↑ http://shillong.com/content/people-meghalaya
- ↑ 2.0 2.1 2.2 Watre Ingty, Angela R. (2008). Garo morphology, a descriptive analysis. North-Eastern Hill University.