শংকৰপালী

শংকৰপালী

অন্য নাম	শাকৰপাৰা, খুৰমা, খুৰমা, লক্থো, মুৰালী, লাকদি মিঠাই
প্ৰকাৰ	লঘু আহাৰ
উৎপত্তিৰ স্থান	আফগানিস্তান, বাংলাদেশ, ভাৰত, নেপাল, পাকিস্তান।
মুখ্য উপাদান	গাখীৰ, চেনি, ঘী (বা মাখন), মাইদা, চুজি।
ভিন্ন প্ৰকাৰ	খুৰমা

এটা বাটিত সোৱাদযুক্ত শংকৰপালী

শংকৰপালী

শংকৰপালী, শক্কৰপাৰা, মুৰালী, খুৰমা, লকদি মিঠাই, বা কেৱল মিঠাই হৈছে চেনি,আটা, ঘি (বা মাখন), মইদা, আৰু পিঠাগুৰিৰ পৰা তৈয়াৰী ভাৰতীয় মিঠাই। শাকৰপাৰা নামটো পাৰ্চী ভাষাৰ পৰা উদ্ভৱ হৈছে । ভাৰতত বিশেষকৈ পশ্চিম আৰু উত্তৰ প্ৰদেশত শংকৰপালী কোৱা হয়।বিহাৰ, ঝাৰখণ্ড আৰু পূব উত্তৰ প্ৰদেশতো ইয়াৰ আনটো ৰূপ খুৰ্মা বা লক্থো নামেৰে জনাজাত। ফিজি, গায়ানা, মৰিচাছ, চুৰিনাম, ট্ৰিনিদাদ আৰু ট'বাগো,শংকৰপালী সাধাৰণ আটা আৰু চেনিৰে তৈয়াৰী এটা সহজ জলপানৰ। ই পশ্চিম আৰু উত্তৰ কৰ্ণাটকৰ জনপ্ৰিয় জলপান আৰু সাধাৰণতে উৎসৱৰ বতৰত তৈয়াৰ কৰা হয়। শংকৰপালি বনোৱাৰ বহু উপায় আছে । আমেৰিকা, কানাডা, যুক্তৰাজ্য, অষ্ট্ৰেলিয়া আৰু নিউজিলেণ্ডত ভাৰতীয় প্ৰব্ৰজনকাৰীসকলেও ইয়াক এটা লঘূ আহাৰ হিচাবে খায়। পৰম্পৰাগতভাৱে দীপাৱলীত ইয়াক খোৱা হয় । তৈয়াৰ কৰা পদ্ধতিৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰি মিঠা বা নিমখীয়া ৰান্ধিব পাৰে। ভাৰতৰ মহাৰাষ্ট্ৰীয়, গুজৰাটী আৰু কানাড়ি সম্প্ৰদায়ৰ মাজত ই জনপ্ৰিয় জলপান আৰু ই বহুতদিনলৈ ভাল হৈ থাকে । দোকানত ই বহুলভাৱে উপলব্ধ বাবে মানুহে সাধাৰণতে শংকৰপালী প্ৰায়ে কিনি আনে আৰু কেৱল দেৱালীৰ সময়তহে ঘৰতে প্ৰস্তুত কৰে। বছৰটোৰ ভিতৰতে ইয়াক উৎপাদন কৰা মহিলাসকলৰ ই আন এটা জীৱিকা । ভাৰতত উৎসৱৰ বতৰত মিঠাই আৰু জলপানৰ চাহিদা বেছি হয়। মিঠা বা নিমখীয়া জলপান থাকিব লাগিব যিয়ে শেষত সোৱাদ আৰু সোৱাদৰ মাজত ভাৰসাম্য ৰক্ষা কৰে। সাধাৰণতে বহুতে ইয়াক প্ৰস্তুত কৰাৰ ক্ষেত্ৰত সহজ কাৰণে আৰু কম সময় লয় বাবে প্ৰায়ে ৰন্ধা দেখা যায়।

নাম

• গুজৰাটী: শক্কৰপাৰা (શક્કરપારા)
• মাৰাঠী: শংকৰপালি (শংকৰপালি)
• কানাড়া: শংকৰপালি/শংকৰাপলি (ಶಂಕರಪಾಳಿ/ಶಂಕರಪೋಳಿ)
• বাংলা: শাকেৰপাৰা (সাসকাপাড়া)
• পাঞ্জাবী: shakkarpara (ਸ਼ੱਕਰਪਾਰਾ/شکر پارا)
• হিন্দী-উৰ্দু: shakarpare/khurma (শুক্ৰাখে/شکر পাৰے)/(खुरমা/ৰ্মہ)
• নেপালী: খুৰমা (खुर्मा)
• ভোজপুৰী, আৱাধি, মৈথিলি, আৰু মগাহি: খুৰমা (खुरमा)
• ফিজি হিন্দী: লাকদি মিথাই (लकड़ी मिठाई)
• গিয়ানিজ হিন্দুস্তানী: মিথাই (মিठई/مٹھائی)
• ত্ৰিনিদাদীয় হিন্দুস্তানী: খুৰমা (खुरমা/خرمہ)

খুৰ্মা আৰু লক্থো উত্তৰ ভাৰতীয় শকৰপাৰাৰ সৈতে একেবাৰে মিল আছে। এই দুটা খাদ্য গুৰ বা চেনিৰ পানীৰে ভালদৰে আৱৰণ দিয়া সৰু কাঠিৰ দৰে ভজা জলপান । খুৰ্মা আৰু লাক্খোৰ মাজত একমাত্ৰ আকৰ্ষণীয় পাৰ্থক্যটো হ’ল খুৰ্মা মইদাৰ পৰা তৈয়াৰ কৰা হয় আৰু লক্থোৰ প্ৰস্তুতিৰ বাবে চাউলৰ আটা ব্যৱহাৰ কৰে।

তৈয়াৰ কৰাৰ পদ্ধতি

সামগ্ৰী

• ১ কাপ ঘেঁহুৰ আটা,
• আধা কাপ চুজি,
• আধা কাপ ময়দা,
• মাখিবৰ বাবে আধা কাপ ঘিঁউ,
• গাখীৰ,
• এচামুচ ইলাচিৰ গুড়ি,
• একাপ মিহিকৈ পিহি গুড় বা চেনি।

পদ্ধতি

শংকৰপালী প্ৰস্তুত কৰিবলৈ প্ৰথমে আটা, চুজি আৰু ময়দা মিহলাই লওক। তাত ইলাচিৰ গুড়িও মিহলাই লওক। এটা কাপত গুৰ বা চেনি আৰু ঘিউ গাখীৰৰ লগত মিহলাই লওক। এতিয়া এই গাখীৰখিনি আটাৰ লগত মাখী ৫ মিনিট ঢাকি ৰাখিব। এখন ডাঙৰ ৰুটী বহলকৈ মেলি বনাই বৰ্গাকৃতিত কাটি লৈ সৰু সৰু টুকুৰা কৰি লওক। কম জুইত সোণালী হোৱালৈকে ভাজিব। ভাৰতৰ মহাৰাষ্ট্ৰীয়, গুজৰাটী আৰু কানাড়িগা জনগোষ্ঠীৰ মাজত ই জনপ্ৰিয় জলপান আৰু ইয়াক দীৰ্ঘদিনলৈ সংৰক্ষণ কৰিব পাৰি। মিঠাইৰ দোকানত ই বহুলভাৱে উপলব্ধ। কেতিয়াবা ইয়াক লালমোহন বনোৱাৰ পাছত থাকি যোৱা পানীৰ লগত আটা,চুজি আৰু ঘিউ মিহলাইয়ো ৰুটী বেলি লৈ হীৰাৰ আকাৰত কাটি ভজা হয়। সাধাৰণতে মহাৰাষ্ট্ৰৰ আৰু দক্ষিণ ভাৰতীয় লোকসকলে দিপাৱলীৰ আগেয়ে শংকৰপালী প্ৰস্তুত কৰে। গিয়ানীসকলে এই মিঠাই দুই প্ৰকাৰে ৰান্ধে। প্ৰথমটো ভিতৰৰ পৰা কোমল আৰু বাহিৰৰ পৰা কুটিল। দ্বিতীয়টো, গোটেইখিনি পাতল আৰু কুটিল । কুৰ্মা মিঠাই বনাবলৈ সকলো উপাদান মিহলাই পিঠাগুৰিৰ বল গঠন কৰি তৈয়াৰ কৰা হয়। ইয়াক পাতলকৈ বেলি লোৱা হয়, তাৰ পিছত ফিটাৰ দৰে কাটি ভাজি লোৱা হয়, তাৰ পিছত সুস্বাদু চেনিৰ চিৰাপত আৱৰণ দিয়া হয়।