ৰামচৰিতমানস

অসমীয়া ৱিকিপিডিয়াৰ পৰা
ৰামচৰিতমানস
ৰামচৰিতমানস
ৰামচৰিতমানসৰ দৃশ্য চিত্ৰিত কৰা এটা স্থাপত্য, হনুমান ঔষধি বনৌষধিৰ পাহাৰ কঢ়িয়াই লৈ অনা অৱস্থাত (বাওঁফালে); ৰাম ৰাৱণৰ সৈতে যুদ্ধৰত অৱস্থাত (সোঁফালে)।
তথ্য
ধৰ্ম হিন্দু ধৰ্ম
ৰচয়িতা তুলসীদাস
ভাষা অৱধি
অধ্যায় ৭ খণ্ড
শ্লোক ১০,৯০২

ৰামচৰিতমানস (श्रीरामचरितमानस) ১৬ শতিকাৰ ভাৰতীয় ভক্তি কবি তুলসীদাস (প্ৰায় ১৫৩২–১৬২৩) দ্বাৰা ৰচনা কৰা অৱধি ভাষাৰ এক মহাকাব্যিক সংস্কৰণ। (এই গ্ৰন্থখনক জনপ্ৰিয় ভাষাত তুলসী ৰামায়ণ বুলিও কোৱা হয়। ) ৰামচৰিতমানস শব্দৰ আক্ষৰিক অৰ্থ হৈছে "ৰামৰ কৰ্মৰ হ্ৰদ।" [1] এই গ্ৰন্থক হিন্দু সাহিত্যৰ অন্যতম শ্ৰেষ্ঠ গ্ৰন্থ হিচাপে গণ্য কৰা হয়। "ভাৰতীয় সংস্কৃতিৰ জীৱন্ত সমষ্টি", "মধ্যযুগীয় ভাৰতীয় কবিতাৰ যাদুকৰী বাগিচাৰ আটাইতকৈ ওখ গছ", "সকলো ভক্তিমূলক সাহিত্যৰ ভিতৰত সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ গ্ৰন্থ" আৰু "জনপ্ৰিয়ৰ শ্ৰেষ্ঠ আৰু বিশ্বাসযোগ্য পথ প্ৰদৰ্শক", "ভাৰতীয় জনসাধাৰণৰ জীৱন্ত বিশ্বাস" ইত্যাদি বিভিন্ন ধৰণে এই গ্ৰন্থখন প্ৰশংসিত হৈছে।[2]


তুলসীদাস সংস্কৃত ভাষাৰ এজন মহান পণ্ডিত আছিল। কিন্তু তেওঁ বিচাৰিছিল যে ৰামৰ কাহিনীটো সাধাৰণ জনতাৰ বাবে সুলভ হওক, কিয়নো সংস্কৃতৰ পৰা বহুতো অপভ্ৰংশ ভাষাৰ বিকাশ ঘটিছিল আৰু সেই সময়ত সংস্কৃত ভাষা কম সংখ্যক লোকেহে বুজিব পাৰিছিল। ৰামৰ কাহিনীটো পণ্ডিত সকলে জনাৰ দৰেই সাধাৰণ মানুহৰ বাবে সুলভ কৰি তুলিবলৈ তুলসীদাসে আৱাধিত লিখিবলৈ বাছি লৈছিল।[3] পৰম্পৰা অনুসৰি তুলসীদাস ভাষা কবি হোৱাৰ বাবে বাৰাণসীৰ সংস্কৃত পণ্ডিতসকলৰ বহু সমালোচনাৰ সন্মুখীন হ’বলগীয়া হৈছিল। কিন্তু বেদ, উপনিষদ আৰু পুৰাণত সন্নিৱিষ্ট জ্ঞান সাধাৰণ জনতাৰ বাবে সৰল কৰাৰ বাবে তুলসীদাসে নিজৰ সংকল্পত অটল হৈ থাকিল। পৰৱৰ্তী সময়ত তেওঁৰ ৰচনাসমূহ বহুলভাৱে গ্ৰহণ কৰা হয়।

ৰামচৰিতমানসে, ৰামৰ কাহিনীটো সাধাৰণ মানুহক গান গোৱা, ধ্যান আৰু পৰিবেশন কৰিবলৈ উপলব্ধ কৰি দিলে। ৰামচৰিতমানসৰ লেখাই বহুতো সাংস্কৃতিক পৰম্পৰাৰো আগজাননী দিছিল, আটাইতকৈ উল্লেখযোগ্য কথাটো হ'ল ৰামলীলাৰ পৰম্পৰা, গ্ৰন্থখনৰ নাটকীয় অভিনয়।[4] ৰামচৰিতমানসক বহুতে হিন্দী সাহিত্যত ভক্তি আন্দোলনৰ স-গুণ বিদ্যালয়[5][6][7][8]ৰ অন্তৰ্গত গ্ৰন্থ হিচাপে গণ্য কৰে।[9][10][11]

পটভূমি[সম্পাদনা কৰক]

১৬৩১ (১৫৭৪ খ্ৰীষ্টাব্দ) বিক্ৰম সংবাদত তুলসীদাসে অযোধ্যাত ৰামচৰিতমানসৰ কাব্য সমূহ লিখিবলৈ আৰম্ভ কৰে। [n 1] [14] এই কাব্যৰ ভিতৰত সঠিক তাৰিখটো কোৱা হৈছে যে চৈত্ৰ মাহৰ নৱম দিন, যিটো ৰামৰ জন্মদিন ৰামনৱমী।[14] ৰামচৰিতমানস অযোধ্যা, বাৰাণসী আৰু চিত্ৰকুটত ৰচনা কৰা হৈছিল।[15] এই সময়ছোৱাত আকবৰ (১৫৫৬-১৬০৫ খ্ৰীষ্টাব্দ) ভাৰতৰ সম্ৰাট আছিল। গতিকে তুলসীদাস উইলিয়াম শ্বেইকছপীয়েৰৰ সমসাময়িক হিচাপে পৰিগণিত হয়।[n 2][n 3]

ৰামচৰিতমানসৰ কাব্যসমূহ স্থানীয় অৱধি ভাষাত ৰচনা কৰা হৈছে,[20][21][22] গ্ৰন্থখনৰ মূল অংশক একাংশই সংস্কৃত মহাকাব্য বাল্মিকী ৰামায়ণৰ ঘটনাৰ কাব্যিক পুনৰাবৃত্তি বুলি গণ্য কৰে।[23][24][25][26] সূৰ্য্যবংশৰ ৰঘু ৰজাৰ বংশবৃক্ষৰ বংশধৰ ৰামৰ আখ্যানক কেন্দ্ৰ কৰি বাল্মিকী ৰামায়ণ ৰচনা কৰা হৈছে। ৰাম অযোধ্যাৰ ৰাজকুমাৰ আছিল আৰু হিন্দু পৰম্পৰাত তেওঁক বিষ্ণুৰ সপ্তম অৱতাৰ হিচাপে গণ্য কৰা হয়। কিন্তু ৰামচৰিতমানস কোনো কাৰণতে বাল্মীকি ৰামায়ণৰ শব্দ প্ৰতিলিপি নহয় বা সংক্ষিপ্ত পুনৰাবৃত্তি নহয়। ৰামচৰিতমানসত সংস্কৃতত পূৰ্বতে ৰচিত আন বহুতো ৰামায়ণৰ উপাদান আছে, আৰু অন্যান্য ভাৰতীয় উপভাষাৰ লগতে পুৰাণৰ গল্পও আছে। তুলসীদাসৰ ত্ৰেতাযুগলৈকে ঘটা ঘটনাবোৰ চাবলৈ কিছুমান আধ্যাত্মিক শক্তি আছিল বুলি কোৱা হয় যিটো তেওঁ ৰামচৰিতমানসত বৰ্ণনা কৰিছিল। তুলসীদাসে নিজে কেতিয়াও ৰামচৰিতমানসক বাল্মীকি ৰামায়ণৰ পুনৰাবৃত্তি বুলি লিখা নাই। তেওঁ মহাকাব্য ৰামচৰিতমানসক ৰামৰ কাহিনী বুলি কয়, যিটো তেওঁ পত্নী পাৰ্বতীক একেখিনি কথা কোৱাৰ আগতে শিৱৰ মনত (মানস) সংৰক্ষিত আছিল বুলি উল্লেখ কৰিছে। তুলসীদাসে তেওঁৰ গুৰু নৰহৰিদাসৰ যোগেদি কাহিনীটো লাভ কৰা বুলি দাবী কৰে। কিছুমানে ৰামচৰিতমানসৰ এই অংশটোৰ অৰ্থ এই বুলি উল্লেখ কৰে যে তুলসীদাস এজন সৰু ল’ৰা হোৱাৰ বাবে প্ৰথমতে কাহিনীটো সম্পূৰ্ণৰূপে ধৰিব পৰা নাছিল। তেওঁৰ গুৰুজনে কৃপা কৰি বাৰে বাৰে আওৰাই থাকিল যাতে তেওঁ বুজিব পাৰে আৰু মনত পেলাব পাৰে। তাৰ পিছত তেওঁ কাহিনীটো বৰ্ণনা কৰি শিৱই নিজে কোৱাৰ দৰে ৰামচৰিতমানস নাম দিলে। সেয়েহে মহাকাব্যিক সংস্কৰণটোক তুলসীকৃত ৰামায়ণ (আক্ষৰিক অৰ্থত তুলসীদাসৰ দ্বাৰা ৰচিত ৰামায়ণ) বুলিও কোৱা হয়।[27]

কোনোকোনোৱে এই কাব্যক উচ্চ শ্ৰেণীৰ ব্ৰাহ্মণীয় সংস্কৃতৰ আধিপত্যৰ প্ৰতি প্ৰত্যাহ্বানক প্ৰতিনিধিত্ব কৰে বুলি বিশ্বাস কৰে, কিন্তু বহু পণ্ডিতৰ মতে তেওঁ অৱধিত এই কাৰণেই লিখিছিল, তেওঁ বিচাৰিছিল যে প্ৰতিজন ব্যক্তিয়ে ৰামৰ মূল্যবোধ শিকিব লাগে।[28][29][30][31]

সূচী[সম্পাদনা কৰক]

ৰামচৰিতমানস সাতটা কাণ্ডৰে গঠিত। তুলসীদাসে মহাকাব্যখনৰ সাতটা কাণ্ডক মানস সৰোবৰৰ পবিত্ৰ জললৈ যোৱা সাতটা খোজৰ সৈতে তুলনা কৰিছিল "যিটোৱে দেহ আৰু আত্মাক একেলগে শুদ্ধ কৰে।" [32][33]

প্ৰথম দুটা অংশ বালকাণ্ড (শৈশৱৰ খণ্ড) আৰু অযোধ্যাকাণ্ড (অযোধ্যা খণ্ড)। আন অংশসমূহ হ’ল অৰণ্যকাণ্ড (বন খণ্ড), কিষ্কিন্ধাকাণ্ড (কিষ্কিন্ধা খণ্ড), সুন্দৰকাণ্ড (সুখদায়ক খণ্ড), লংকাকাণ্ড (লংকা খণ্ড), আৰু উত্তৰাকাণ্ড (পৰৱৰ্তী খণ্ড)। ৰচনাখন মূলতঃ চৌপাই ছন্দত ৰচনা কৰা হৈছে, যিটো দোহা ছন্দৰে পৃথক কৰা হৈছে, মাজে মাজে সোৰাথা আৰু বিভিন্ন ছন্দ আছে।[34]

টোকা[সম্পাদনা কৰক]

  1. In verse 1.33.2[12] of Bālkānd, the first chapter of Rāmcaritmanas, Tulsidas mentions 1631, Tuesday, as the date according to Vikram Samvat calendar, which is 1574 in Gregorian calendar or Common Era.[13]
  2. Pronounced as tool-see-DAHSS [16]
  3. Tulsidas was a contemporary of Akbar, Maharana Pratap, and William Shakespeare[4][17][18][19]

তথ্যসূত্ৰ[সম্পাদনা কৰক]

  1. K.B. Jindal (1955), A history of Hindi literature, Kitab Mahal, https://books.google.com/books?id=IkA9AAAAIAAJ, "... The book is popularly known as the Ramayana, but the poet himself called it the Ramcharitmanas or the 'Lake of the Deeds of Rama' ... the seven cantos of the book are like the seven steps to the lake ..." 
  2. Lutgendorf 1991, p. 1.
  3. Grierson, George Abraham. Linguistic Survey Of India, Volume 6. পৃষ্ঠা. 12. 
  4. 4.0 4.1 Subramanian 2008, পৃষ্ঠা 19
  5. McLean 1998, পৃষ্ঠা 121
  6. Puri & Das 2003, পৃষ্ঠা 230
  7. Lele 1981, পৃষ্ঠা 75
  8. Lorenzen 1995, পৃষ্ঠা 160
  9. Lutgendorf 2006, পৃষ্ঠা 92
  10. Sadarangani 2004, পৃষ্ঠা 78
  11. Kumar 2001, পৃষ্ঠা 161
  12. Tulsidas 1574, পৃষ্ঠা 45
  13. Saraswati 2001, পৃষ্ঠা 485
  14. 14.0 14.1 O.P. Ralhan (1997), The Great Gurus of the Sikhs, Volume 1, Anmol Publications Pvt Ltd, ISBN 978-81-7488-479-4, https://books.google.com/books?id=KNJ_FMzw72AC, "... It was on a Tuesday, the ninth day of Chaitra in the Samvat year 1631, that Tulsidas started writing the Ramcharitmanas in the city of Ayodhya on the banks of the sacred Saryu. The place and date are significant, Ayodhya being the birthplace and the day being the birthday of Sri Rama ..." 
  15. Rambhadracharya, Swami (2008). Ramcharitmanas Bhavarthbodhini Hindi Tika. Page No. xxxi
  16. Duiker 2012, পৃষ্ঠা 3.1
  17. Singh 1990, পৃষ্ঠা 121
  18. Mathew 2012, পৃষ্ঠা H-39
  19. Ghosh 2002, পৃষ্ঠা 104
  20. Lochtefeld 2002, পৃষ্ঠা 713
  21. Coogan 2003, পৃষ্ঠা 141
  22. Richman 2001, পৃষ্ঠা 9
  23. Agarwal 2005, পৃষ্ঠা 114
  24. MacFie 2004, পৃষ্ঠা 115
  25. Bakker 2009, পৃষ্ঠা 122
  26. Rajagopal 2001, পৃষ্ঠা 99
  27. Lallan Prasad Vyas (1992), Ramayana, its universal appeal and global role, Har-Anand Publications, ISBN 9788124100011, https://books.google.com/books?id=AiQqAAAAYAAJ, "... Its original name is Ram Charit Manas, but people call it Tulsi Krit Ramayan. (This has been the custom to name the Ramayan after its author). Tulsi Krit Ramayan was written in the 16th Century AD. This is the most popular and a work by a world renowned ..." 
  28. Miller 2008, পৃষ্ঠা 161
  29. Lamb 2002, পৃষ্ঠা 39
  30. Ascher & Heffron 2010, পৃষ্ঠা 27
  31. Mehta 1992, পৃষ্ঠা 243
  32. Sanujit Ghose (2004), Legend of Ram: Antiquity to Janmabhumi Debate, Bibliophile South Asia, ISBN 978-81-85002-33-0, https://books.google.com/books?id=rfgkCrumMfYC, "... Lake of the Deeds of Ram. He says that the seven cantos or sections of the work are like the beautiful flights of steps to the holy water of a lake, which purifies the body and the soul at once ..." 
  33. Olive Classe (2000), Encyclopedia of literary translation into English: M-Z, Volume 2, Taylor & Francis, ISBN 978-1-884964-36-7, https://books.google.com/books?id=C1uXah12nHgC, "... Rāmcāritmānas, composed in the Avadhi dialect of Hindi, is an epic of some 13,000 lines divided into seven kandas or 'books.' The word mānas (which Hindi speakers often use as an abbreviation of the longer title) alludes to a sacred lake in the Himalayas, and so the title may be rendered 'the divine lake of Ram's deeds' ..." 
  34. Impact of Ramayan - http://www.bhuvaneshwarmandir.com/resources/impact.htm Archived 2010-06-02 at the Wayback Machine